Συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια και οι πλατείες από χούλιγκαν, σαν αυτούς που πέταξαν καφέδες και νερά στον δήμαρχο Αθηναίων κ. Κωστή Μπακογιάννη.
Οι τραμπουκισμοί υπήρξαν επαναλαμβανόμενοι, ειδικώς την περασμένη δεκαετία, διότι υπήρχε κοινωνική ανοχή και πολιτική κάλυψη. Τα «παιδιά» εθεωρούντο εκφραστές της «δίκαιης οργής» του λαού, δίχως να εξουσιοδοτηθούν από κανένα και η οργή στρεφόταν κατά πάντων, όσων ήσαν κατ' ελάχιστον γνωστοί. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, σκηνοθέτες κ.λπ. μπήκαν στο στόχαστρο. Ακόμη και η κ. Λιάνα Κανέλλη, του ΚΚΕ, προπηλακίστηκε το annus horribilis 2011 ενώ πήγαινε στην Βουλή να καταψηφίσει το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα.
Οι χουλιγκανισμοί γίνονταν εκ του ασφαλούς. Συνήθως οι δράστες δεν συλλαμβάνονταν -ακόμη δεν μάθαμε ποιοι ξυλοκόπησαν πριν 10 χρόνια τον κ. Κωστή Χατζηδάκη-, αλλά ακόμη κι αν πιανόταν κάποιος άρχιζαν οι «επαναστατικές» δικαιολογίες: «ποινικοποιούνται οι αγώνες του λαού», «δεν έκαναν τίποτε τα παιδιά, ένα δροσιστικό καφεδάκι πέταξαν», «αυτούς πιάνετε και όχι αυτούς που κλέβουν τον ιδρώτα των εργατών» κ.λπ. Και οι προσαγωγές ποτέ δεν γίνονταν συλλήψεις…
Τούτη την φορά όμως τα πράγματα έγιναν αλλιώς. Δεν ήταν μόνο ότι δύο προσαγωγές μετατράπηκαν σε συλλήψεις. Είναι πως για αυτόν τον χουλιγκανισμό υπήρξε λαϊκή κατακραυγή.
Οι παριστάμενοι στην Πλατεία Αγίου Παύλου, γιουχάισαν τους τραμπούκους κι αυτό πιθανώς να σημαίνει κάτι για την επόμενη μέρα. Η βία, διογκώθηκε τα περασμένα χρόνια, διότι πολλοί αδιαφορούσαν, αν δεν την επικροτούσαν.
Η κοινωνική ανοχή λειτουργούσε σαν βιότοπος στον οποίο ανθούσαν όλα αυτά τα «επαναστατικά» μπουμπούκια. Χωρίς αυτή οι δρόμοι, οι πλατείες, οι πόλεις μας γίνονται πιο ειρηνικές. Η Δημοκρατία, βασικό συστατικό της οποίας είναι ο διάλογος, κερδίζει…