Είπε και ελάλησε ο κ. Γιάννης Ραγκούσης ότι «την τελευταία φορά που υπήρξε νόμος για τις συγκεντρώσεις και τις πορείες ήταν επί χούντας το 1971. Ενας νόμος που παρέμεινε νεκρός σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης αλλά αναβιώνει τώρα η κυβέρνηση Μητσοτάκη-Χρυσοχοΐδη». Κρίμα που δεν προσέθεσε το αγαπημένο σύνθημα του κόμματος που τον φιλοξενεί: «η χούντα δεν τελείωσε το ’73, απόψε πεθαίνει σε τούτη την πλατεία»· εννοείται στην Κουμουνδούρου. Το ερώτημα, βεβαίως, είναι ότι αν η κυβέρνηση ήθελε να χρησιμοποιήσει τον χουντικό νόμο γιατί να τον αλλάξει και να μην τον εφαρμόσει; Θα την εμπόδιζε ο κ. Ραγκούσης, ο οποίος σύμφωνα με παλιότερες δηλώσεις του κ. Τσίπρα είναι «του δόγματος αποφασίζομεν και διατάσσομεν»;
Στον προπαγανδιστικό βραχίονα του ΣΥΡΙΖΑ, left.gr, διαβάζουμε πολλούς χαρακτηρισμούς. «Μπλόκο χουντικής κοπής στις διαδηλώσεις προωθεί η κυβέρνηση», «νομοσχέδιο – μνημείο αυταρχισμού», «αυταρχικές ρυθμίσεις που αποσκοπούν στην εκ των προτέρων τρομοκράτηση όσων σκοπεύουν να διαδηλώσουν», «το νομοσχέδιο που μοιάζει βγαλμένο από τα πιο σκοτεινά χρόνια της σύγχρονης ιστορίας της χώρας» κ.λπ. Το ερώτημα λοιπόν είναι: πέρα από τις μπαταριές παρωχημένης αντιπολίτευσης, τι ακριβώς προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ για τις δημόσιες συναθροίσεις;
Από τα μη λεγόμενα του κόμματος προκύπτουν δύο απαντήσεις. Η πρώτη είναι να μείνουν τα πράγματα ως έχουν και να συνεχίσουν να ισχύουν οι χουντικοί νόμοι του 1971-72, οι οποίοι περιλαμβάνουν και χάρτες απαγόρευσης συγκεντρώσεων σε όλα τα κέντρα των πόλεων. Ναι μεν είναι ανενεργοί, αλλά αύριο κάποιος μπορεί να τους εφαρμόσει. Οπως έγραψε σε επιστολή του ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου κ. Νίκος Αλιβιζάτος «αυτό είναι ντροπή για το πολιτικό σύστημα της χώρας – προκειμένου να μην κατηγορηθούν ως “αυταρχικές” και “αντιλαϊκές”, όλες –επαναλαμβάνω όλες– οι κυβερνήσεις της χώρας από το 1974, από τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ έως και τον ΣΥΡΙΖΑ, προτίμησαν να διατηρήσουν σε ισχύ τα ανελεύθερα νομοθετικά εκτρώματα της δικτατορίας, παρά να ψηφίσουν τον προβλεπόμενο από το Σύνταγμα νόμο για τις δημόσιες εν υπαίθρω συναθροίσεις (άρθρο 11 παρ. 2)» («Εφ.Συν» 24.6.2020).
Η δεύτερη απάντηση, που υπονοείται σε διάφορα άρθρα της «Εφημερίδας των Συντακτών» είναι να καταργηθούν αυτά τα χουντικά κατάλοιπα αλλά να μην μπει τίποτε στη θέση τους. Ωραίο ακούγεται, αλλά προκύπτει ένα πρόβλημα. Τι θα γίνει αν δύο φορείς θέλουν να διαδηλώσουν ταυτοχρόνως στο ίδιο μέρος; Σε ποιον θα παραχωρηθεί π.χ. η Σταδίου, αν η Χρυσή Αυγή και αντιφασιστικές οργανώσεις θέλουν να διαδηλώσουν την ίδια ώρα; Βεβαίως, η διαφορά μπορεί να επιλυθεί με μπουνιές και καδρόνια, και όποιος έχει δυνατότερους μυς να κερδίσει, αλλά η δημοκρατική πολιτεία λύνει τέτοια προβλήματα αλλιώς, δηλαδή με νόμους.