Μια ελληνο-ισπανική παραγωγή με ένα όχι και τόσο φωτεινό θέμα μας χαρίζει έναν υπαρξιακό ύμνο, με φόντο την καθηλωτική Νίσυρο.
«Μια γυναίκα μαθαίνει ότι σύντομα θα πεθάνει από καρκίνο και κάνει το αντίθετο από αυτό που θα περίμενε κανείς». Δεν είναι δικά μου λόγια. Είναι του Ακύλλα Καραζήση, του Έλληνα πρωταγωνιστή στη νέα ταινία του Ισπανού Μιγκέλ Άνχελ Χιμένεθ, «Παράθυρο στη θάλασσα». Ένα λιτό μελόδραμα, ψύχραιμο, αλλά βαθύ, με κεντρική ηρωίδα τη γοητευτική Έμα Σουάρες («Julieta», Πέδρο Αλμοδόβαρ), αλλά και την καθηλωτική Νίσυρο, το οποίο θα βγει αυτή την Πέμπτη στις ελληνικές αίθουσες. Στη συμπαραγωγή η ελληνική Heretic των Κωνσταντίνου Κοντοβράκη και Γιώργου Καρναβά, η στάμπα της οποίας μοιάζει πλέον να είναι εγγύηση για ποιοτικές και με ψυχή κινηματογραφικές δουλειές.
Πώς μπορεί μια ταινία που από τα πρώτα πέντε λεπτά της σου αποκαλύπτει ότι η βασική της ηρωίδα θα πεθάνει σύντομα και ελάχιστα πράγματα μπορεί να κάνει γι’ αυτό, να είναι τόσο αισιόδοξη, φωτεινή και ζεστή; Με τον ίδιο τρόπο που είναι και η ζωή. Ο 41χρονος Χιμένεθ, που έχασε τη μητέρα του από καρκίνο το 2013 και βρέθηκε για λίγο καιρό στη Νίσυρο αμέσως μετά, διηγείται την ιστορία της Μαρία, μιας 55χρονης γυναίκας που ανακαλύπτει ξαφνικά ότι πάσχει από καρκίνο του εντέρου στο τέταρτο στάδιο. Την ώρα που ο γιος και η νύφη της προσπαθούν να την πείσουν να αντιμετωπίσει την αρρώστια της, μένοντας μαζί τους και ακολουθώντας πιστά τις χημειοθεραπείες της, εκείνη αργά και σταθερά επιλέγει έναν άλλο τρόπο να παλέψει για τη ζωή της.
Η Έμα Σουάρες κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.
Δεν ακυρώνει το προγραμματισμένο της ταξίδι στην Ελλάδα, φεύγει μακριά από το σπίτι της και τους δικούς της, μαζί με τις φίλες της, θαυμάζει την Ακρόπολη, επισκέπτεται την Κω και καταλήγει στη Νίσυρο, τη δεύτερη βασική πρωταγωνίστρια αυτού του δράματος. Σε αυτό το μικρό κομμάτι παραδείσου, που θα θελήσετε όλοι να επισκεφθείτε αφού δείτε την ταινία, θα βρει ομορφιά, γαλήνη και τελικά τον αληθινό έρωτα στο πρόσωπο του Στέφανου (Ακύλλας Καραζήσης). Πολύ σύντομα θα κληθεί να αποφασίσει αν θα επιστρέψει πίσω στην οικογένειά της στην Ισπανία ή αν θα συνεχίσει τη ζωή της στο νησί μαζί του, μέχρι το τέλος. «Αυτή η καινούργια ζωή λίγο πριν από τον θάνατο είναι το θέμα της ταινίας», λέει στο «Κ» ο Καραζήσης. «Και το καθόλου αυτονόητο θάρρος να αποφασίσει κανείς κάτι τέτοιο».
Η παρηγοριά της αλήθειας
Tο θέμα της ταινίας –δυστυχώς– είναι πάνω κάτω οικείο σε πολλούς. Οι περισσότεροι άνθρωποι πάνω από μια ηλικία έχουν αντιμετωπίσει μια σοβαρή ασθένεια κάποιου δικού τους ανθρώπου, μια μακρά και σκληρή διαδικασία θεραπείας –συχνά χωρίς εγγύηση ότι θα έχει αποτέλεσμα– και ενίοτε μια δύσκολη απόφαση για το πώς θα πορευτούν με αυτήν. Aν είστε ένας από αυτούς, θα ταυτιστείτε, θα ζοριστείτε, αλλά τελικά θα παρηγορηθείτε όπως μόνο κάτι αληθινό μάς παρηγορεί. Και η αλήθεια πίσω από αυτή την ταινία είναι πως το μόνο νόημα στη ζωή είναι ότι συνεχίζεται – μέχρι το τελευταίο μας λεπτό, μέχρι την τελευταία ανάσα.
Η Μαρία με τις δύο φίλες της περιηγούνται τη Νίσυρο με τα μηχανάκια τους.
«Μου ήρθε η ιδέα για την ταινία οδηγώντας τη μοτοσικλέτα μου από τους Πάλους στο Μανδράκι, στη Νίσυρο, με τον ήλιο να βυθίζεται στη θάλασσα», λέει στο «Κ» ο Χιμένεθ. «Ήταν 2013, η μητέρα μου είχε μόλις πεθάνει από καρκίνο. Σκέφτηκα πόσο τυχερός ήμουν που ήμουν εκεί και ήθελα τόσο πολύ να είχα προλάβει να φέρω και τη μητέρα μου. Αλλά ήταν αργά. Τότε φαντάστηκα μια ιστορία που θα μπορούσε να συμβεί μόνο στην οθόνη, όπου το καλύτερο μέρος του κόσμου θα ήταν το τελευταίο μας καταφύγιο. H μυθοπλασία μπορεί να γίνει θεραπευτική και να μας φέρει πίσω στους εαυτούς μας. Το να κάνω αυτή την ταινία μού επέτρεψε να επεξεργαστώ τον θάνατο της μητέρας μου».
«Το να ζεις είναι ρίσκο»
«Το σενάριο έφτασε σ’ εμένα πριν από τέσσερα χρόνια», λέει στο «Κ» η Έμα Σουάρες, περισσότερο γνωστή στην Ελλάδα από την «Julieta» του Πέδρο Αλμοδόβαρ. «Δεν μπορούσα να χάσω την ευκαιρία να συμμετάσχω σε αυτή την υπέροχη περιπέτεια. Το “Παράθυρο στη θάλασσα” μιλάει για την αξιοπρέπεια και την αγάπη, αλλά και για την αναζήτηση, τα χαμένα όνειρα, την ευθύνη και τα ασήκωτα πράγματα που κουβαλάμε στη ζωή. Και πάνω απ’ όλα για τη γενναιότητα να τα ξεφορτωθούμε». Στο πρώτο μισό της ταινίας, η Mentxu, η φίλη της Μαρία, αναρωτιέται αν στο τέλος κάνει κανείς τη ζωή που ονειρευόταν όταν ήταν νέος. «Όσοι δεν φοβούνται, όσοι παίρνουν ρίσκα», απαντά η Μαρία. Και η Έμα συμφωνεί. «Το να ζεις είναι ρίσκο. Η Μαρία και ο Στέφανος, δύο ενήλικες, σε αυτό το ταξίδι βρήκαν ο ένας τον άλλο και μια αγάπη γενναιόδωρη, θεραπευτική. Ίσως αυτό να ήταν πιο σημαντικό εκείνη τη στιγμή από ό,τι μπορούσαν ποτέ να ονειρευτούν ως νέοι».
Στα γυρίσματα –που έγιναν το φθινόπωρο του 2018– μέσα σε έναν από τους πέντε κρατήρες που έχει η Νίσυρος. Ο μεγαλύτερος από αυτούς λέγεται «Στέφανος», όπως ο πρωταγωνιστής.
«Για αρκετά χρόνια είχα προβλήματα να συνεχίσω με το σενάριο, καθώς ήταν πολύ προσωπικό», καταλήγει ο Χιμένεθ. «Με την υποστήριξη των φίλων μου Luis Moya (συν-σεναριογράφος) και Gorka Gómez (διευθυντής φωτογραφίας) μπόρεσα να το μεταφέρω στο χαρτί. Τα υπόλοιπα ήταν μια ωραία περιπέτεια με τους Έλληνες συναδέλφους μου της Heretic και του υπόλοιπου συνεργείου. Το να πηγαίνω στα γυρίσματα τη νύχτα, λίγο πριν από την αυγή, πάνω στη μοτοσικλέτα μου, είναι ένα ταξίδι που βλέπω πολλές νύχτες στον ύπνο μου και ξέρω ότι στις χειρότερες μέρες της ζωής μου που θα έρθουν, θα μπορώ πάντα να κλείσω τα μάτια μου και να θυμάμαι τον άνεμο, τον ήχο της μοτοσικλέτας και να αναπνέω ξανά στη Νίσυρο. Νέος, γενναίος και περιτριγυρισμένος από αυτή την ομορφιά». ■