Συνήθως αυτοί που κραυγάζουν ακούγονται περισσότερο. Η σοβαρότητα, το επιχείρημα, η ψύχραιμη, λογική σκέψη, η παιδεία γενικότερα, πολλές φορές υποχωρούν και τη θέση τους παίρνουν οι κραυγές και τα ουρλιαχτά.
Το 2006, στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου, ο Ζιντάν ξέσπασε κατά του «trash talking» του Ματεράτσι και τον ξάπλωσε στον χλοοτάπητα με μια πρωτοφανή κουτουλιά. Πολλοί ήταν αυτοί που τον υπερασπίστηκαν, εντός και εκτός Ελλάδας, «χαρίζοντας» στον Γαλλοαλγερινό σταρ, απλόχερα, ελαφρυντικά, ενώ άλλοι του έφτιαξαν μέχρι και άγαλμα.
Πριν από λίγες ώρες ο Γιάννης Αντετοκούνμπο αντέδρασε άσχημα στο βρώμικο παιχνίδι των Ουίζαρντς και κουτούλησε τον Μόριτς Βάγκνερ. Και κάπου εκεί, τα ελληνικά σόσιαλ μίντια, κι όχι μόνον αυτά, άφησαν για λίγο τον… πόλεμο με τους Τούρκους και περιέλαβαν τον Γιάννη.
Η ρητορική μίσους, ρατσισμού, αλλά και εμπάθειας επέστρεψε. Οι ίδιοι που επικρότησαν το ξέσπασμα του Ζιντάν βρήκαν την ευκαιρία να ξιφουλκήσουν κατά του Αντετοκούνμπο, κατά του χρώματός του, της καταγωγής των γονιών του, της μπασκετικής αξίας του (!).
Είμαι πεπεισμένος ότι όλοι αυτοί αποτελούν μειονότητα. Ομως, οι κραυγές τους «επιπλέουν» για μέρες στα «ύδατα» των σόσιαλ μίντια. Το μίσος, ο ρατσισμός, η εμπάθεια και η ισοπέδωση των πάντων προκαλούν θόρυβο, και αυτό είναι πραγματικά ανησυχητικό.
Οσο για τον Γιάννη, θα πρέπει να αντιληφθεί ότι το δύσκολο δεν είναι να φθάσει κάποιος στην κορυφή, αλλά να παραμείνει εκεί. Και για να το πετύχει θα πρέπει να παραμείνει ψύχραιμος απέναντι σε κάθε πρόκληση.
Είτε αυτή προέρχεται μέσα από το παρκέ είτε από τη χώρα της οποίας τη σημαία υψώνει με υπερηφάνεια σε κάθε ευκαιρία στο μπασκετικό «Εβερεστ» των ΗΠΑ…