Πράγματι, εκείνη η περυσινή απόφαση είχε πέσει ως κεραυνός εν αιθρία. Η ανακοίνωση για την κατάργηση, στην ουσία το κλείσιμο του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου, τον Νοέμβριο του 2012, και αψυχολόγητη ήταν και βεβιασμένη και χωρίς να ληφθούν υπόψη οι δράσεις και οι ανάγκες αυτού του οργανισμού.
Οι αντιδράσεις που ακολούθησαν ήταν πολλές. Εκδηλώσεις, αρθρογραφία, υπογραφές υπέρ του ΕΚΕΒΙ και κατά της υπουργικής απόφασης. Και πιέσεις, πολλές πιέσεις πανταχόθεν. Με πενιχρά αποτελέσματα.
Οι εργαζόμενοι του ΕΚΕΒΙ, πάλι, από τη μεριά τους έκαναν εκείνη τη στιγμή κάτι πολύ σωστό. Παρέμειναν στη θέση τους, χωρίς να γνωρίζουν αν και πότε θα πληρωθούν για την εργασία τους και συνέχισαν κάποιες από τις δράσεις του οργανισμού.
Την περασμένη εβδομάδα, η νυν ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού, λίγο πριν ανακοινωθεί από το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης ποιοι οργανισμοί καταργούνται, πρόλαβε να ενσωματώσει τις δράσεις του ΕΚΕΒΙ στο Ελληνικό Ιδρυμα Πολιτισμού. Ακολούθησε αμηχανία από την πλευρά των εργαζομένων του ΕΚΕΒΙ. Ηταν σαφές ότι το ΕΚΕΒΙ δεν θα ήταν πλέον όπως μέχρι τώρα, από την άλλη πάλι κανείς δεν τους έδειχνε απευθείας την πόρτα, παρότι δεν έχουν μέχρι στιγμής διευκρινιστεί πόσοι άνθρωποι και πόσες δράσεις θα περάσουν στη νέα φάση της πορείας αυτού που ήταν το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου.
Χθες, το Σωματείο Εργαζομένων του ΕΚΕΒΙ εξέδωσε νέα ανακοίνωση, στην οποία καταλήγουν με τις εξής φράσεις: «Ενόψει της συζήτησης στη Βουλή, που θα πραγματοποιηθεί τις αμέσως προσεχείς ημέρες, προσπαθούμε να πείσουμε όσο γίνεται περισσότερους ότι δεν πρέπει να καταργηθεί το ΕΚΕΒΙ και ότι, αντίθετα, σε καιρούς οικονομικής, παραγωγικής και, εντέλει, κοινωνικής κρίσης, η υποστήριξη του ελληνικού βιβλίου και η ανάπτυξη πολλαπλών δράσεων για την ενίσχυσή του θα έπρεπε να αποτελεί βασική υποχρέωση της Πολιτείας». Και ζητούν, για άλλη μια φορά, κείμενα υποστήριξης «για τη σωτηρία του ΕΚΕΒΙ», ενώ λίγο πριν στο ίδιο κείμενο σημειώνεται ότι «οι αρμοδιότητές του μεταφέρονται στο Ελληνικό Ιδρυμα Πολιτισμού».
Για να καταλάβω: το διακύβευμα είναι να διατηρηθεί το ΕΚΕΒΙ όπως ακριβώς ήταν; Φαίνεται ότι αυτή ήταν μια μάχη που χάθηκε οριστικά. Κερδήθηκε το ότι κάποιες δράσεις του θα περάσουν σε άλλον φορέα. Ποιο είναι το ζητούμενο για τους εργαζομένους του ΕΚΕΒΙ; Να διατηρήσουν τα πράγματα όπως ακριβώς ήταν ή να υπερασπιστούν τις δράσεις του οργανισμού στον οποίο μέχρι σήμερα πηγαίνουν, απλήρωτοι εδώ και καιρό; Φοβάμαι ότι ισχύει το πρώτο και λέω φοβάμαι, γιατί αδικεί και τους ίδιους και τις θυσίες τους όλο αυτό το διάστημα.
Το ζητούμενο είναι να παλέψουν για τις δράσεις του ΕΚΕΒΙ και τον τρόπο που τις υπηρετούσαν. Και να τις υπερασπιστούν στη νέα ομπρέλα που θα τις στεγάσει, αφού ήρθαν έτσι τα πράγματα…