Μέρα μεσημέρι, στην οδό Οθωνος, στο Σύνταγμα. Στον δρόμο που πριν από ελάχιστα χρόνια ήταν στη διάθεση μόνο των λεωφορείων προς αεροδρόμιο, αλλά τώρα υπάρχει κανονική ροή αυτοκινήτων. Είναι επίσης χαραγμένη, με ένα μικρό στηθαίο από μπετόν, μια λωρίδα για ΤΑΧΙ, η οποία χωράει ακριβώς ένα αυτοκίνητο.
Αμ δε! Χωράει και μηχανάκια, διότι τα μηχανάκια χωράνε παντού. Κι εκεί που βαδίζει ο ανυποψίαστος πολίτης για να διασχίσει τη λωρίδα των ΤΑΧΙ και να πάει στη νησίδα ώστε να περάσει όταν δεν περνούν οχήματα, ένα μηχανάκι φρενάρει στους δύο πόντους από τα πόδια του. Και φυσικά βγαίνει από πάνω! Τι κι αν έβαλε τις φωνές ο κατατρομαγμένος πεζός; Τι κι αν οι οδηγοί ΤΑΧΙ επιχείρησαν να του εξηγήσουν ότι από εκεί δεν περνούν άλλα τροχοφόρα; Μάταιος κόπος.
Διότι για τα δίκυκλα, όλα τα τετραγωνικά αυτής της πόλης θεωρούν ότι είναι στη διάθεσή τους. Και όταν λέω δίκυκλα, εννοώ, φυσικά, και τα ποδήλατα. Σε όλα ανήκει όλη η πόλη.Τους ανήκουν τα πεζοδρόμια, τους ανήκουν οι διαβάσεις πεζών, τους ανήκουν οι πλατείες και, βέβαια, οι πεζόδρομοι, τους ανήκουν οι δρόμοι προς κάθε κατεύθυνση…
Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι ουδείς από τους δικυκλιστές διανοείται ότι παρανομεί. Το αντίθετο: όλοι θεωρούν ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτής της πόλης είναι οι πεζοί της. Γι’ αυτό και όταν δεν καταφέρνουν να τους πατήσουν, κι αφού φυσικά τους έχουν κατατρομάξει, αν ο δύσμοιρος πεζός θεωρήσει ότι πρέπει να αντιδράσει, κινδυνεύει να βρεθεί και… κατηγορούμενος.
Αναζητώ εναγωνίως, στις δηλώσεις του κάθε καινούργιου υποψήφιου για τον Δήμο της Αθήνας που βγαίνει και… θρηνεί για το χάλι της πόλης και εντοπίζω είτε μεγαλοστομίες, είτε πολιτικούς ρεβανσισμούς σε τοπικό επίπεδο (γιατί όλοι οι πολιτικοί θεωρούν ότι οι πολίτες δεν έχουν μνήμη) ή σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής, είτε «ερωτικές εξομολογήσεις» παλαιάς κοπής προς την πόλη της οποίας τη δημαρχία διεκδικούν.
Ούτε ένας δεν έχει σκεφτεί να λύσει ένα πρόβλημα που υφίστανται όλοι οι πεζοί πολίτες της πρωτεύουσας. Λύση ευφάνταστη και αποτελεσματική, που δεν θα καταφεύγει στην εύκολη λύση των «εσόδων» στο ταμείο του δήμου διά των κλήσεων. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι είμαι σίγουρη να διαπαιδαγωγήσουν τους απείθαρχους δικυκλιστές – για κάποιο λόγο οι δύο τροχοί δίνουν ένα διαρκές αίσθημα εφηβικής κακομαθησιάς. Δική τους δουλειά είναι να τους βρουν και να τους προτείνουν στην κρίση των πολιτών.
Που είμαι απολύτως σίγουρη ότι δεν πείθονται καθόλου από την ακυρωτική αντιμετώπιση προς τον οποιοδήποτε αντίπαλο (ιδίως τον πιο «επικίνδυνο», σε ποσοστά ή σε δημοτικότητα). Ισα, ίσα που αυτός ο τρόπος δείχνει απλώς ότι για μία ακόμη φορά υποδύονται έναν ρόλο στην πολιτική τους διαδρομή: αυτή τη φορά του υποψηφίου δημάρχου, που αργότερα θα προσθέσουν στο πολιτικό τους βιογραφικό…