Τώρα που καταλάγιασε ο ενθουσιασμός για τις λαμπρές για τον αθλητισμό μας ημέρες του Αυγούστου, ας γίνει πιο ψύχραιμη αποτίμηση των επιτυχιών. Με παρρησία, λοιπόν, γράφω πως ό,τι λάμπει δεν είναι πάντα χρυσός, μολονότι πολύ χρυσάφι, αλλά και ασήμι, συνέρρευσαν στη χώρα από πρωταθλήματα Ευρώπης. Και τούτο ισχύει κυρίως για τη γυμναστική και τον στίβο.
«Η ενόργανη γυμναστική ματώνει. Χρειάζεται υποστήριξη και αναβάθμιση», δήλωσε ο ολυμπιονίκης των κρίκων Λευτέρης Πετρούνιας.
Εντέρ, Ασίλ, Αριτζάν. Σας λένε κάτι αυτά τα ονόματα; Είναι Τούρκοι γυμναστές, που διέπρεψαν στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Κι αν εμείς πανηγυρίζουμε για τη νίκη του Πετρούνια, στη μοναδική συμμετοχή μας σε τελικό, τι πρέπει να κάνουν οι γείτονες, που κατέκτησαν τη 2η και την 3η θέση στο σύνθετο και είχαν επτά παρουσίες (με ένα ασημένιο μετάλλιο) σε τελικούς;
Αλλά αν στη γυμναστική έχουμε να επιδείξουμε μόνο ένα χρυσό, προς τι η συμπερίληψη του στίβου, των τεσσάρων χρυσών κι ενός ασημένιου, στην αυτή κατηγορία; Απλούστατα, επειδή η 4η θέση στα μετάλλια κρύβει την πραγματικότητα. Αυτή την αποδίδει η βαθμολογία βάσει των 8άδων και όχι η, συχνά συγκυριακή, ύπαρξη μερικών εξαίρετων αθλητών που παίρνουν μετάλλια. Ας αναρωτηθούμε, μετά τον Τεντόγλου τι στο μήκος; Μετά την Τζένγκο τι στον ακοντισμό; Και τι συμβαίνει σε μια μεγάλη ομάδα αγωνισμάτων (δρόμοι ημιαντοχής και αντοχής), αλλά και σε πολλά άλλα, όπου οι επιδόσεις βρίσκονται στη δεκαετία του… 1960; Ολα αυτά θα φανούν εναργώς το 2023, στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα εθνικών ομάδων. Πέρυσι ήμασταν 16οι. Κάτι που ανταποκρίνεται στη 15η θέση την οποία καταλάβαμε στο Μόναχο. Ας μη βαυκαλιζόμαστε, λοιπόν, ότι αίφνης γίναμε υπερδύναμη του ευρωπαϊκού στίβου…