Η Ναχίντα Σαπάν ήταν στο πανεπιστήμιο της Καμπούλ, την ώρα που οι Ταλιμπάν έπαιρναν ξανά τον έλεγχο του Αφγανιστάν στις 15 Αυγούστου του 2021. Εκτός από φοιτήτρια είναι και αθλήτρια του κρίκετ. Ενός σπορ που στην Ελλάδα μπορεί να είναι σχετικά άγνωστο, όμως στη χώρα της είναι πιο δημοφιλές ακόμα και από το ποδόσφαιρο.
«Ο καθηγητής μου είπε ότι όλοι πρέπει να πάτε στα σπίτια σας. Σηκωθήκαμε όλοι και είδα τους Ταλιμπάν στο δρόμο. Φοβήθηκα πάρα πολύ», εξιστορεί η ίδια στο BBC. Το πρώτο που έκανε μόλις έφτασε σε αυτό, ήταν να κρύψει μέρος του εξοπλισμού της και τα βραβεία της στο υπόγειο, ενώ στη συνέχεια έκαψε τα υπόλοιπα, σε μια προσπάθεια να εξαφανίσει το ελεύθερο παρελθόν της, πριν προσπαθήσει να εξαφανιστεί και η ίδια.
Ο αδελφός της εργαζόταν για την προηγούμενη κυβέρνηση, άρα αμέσως μπήκε στο στόχαστρο των Ταλιμπάν. Τα απειλητικά τηλεφωνήματα ήταν καθημερινά, χωρίς να αλλάζει το περιεχόμενό τους. «θα σε βρούμε και δεν θα σε αφήσουμε να ζήσεις. Αν βρούμε έναν από εσάς, θα σας βρούμε όλους», έλεγε η αντρική φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής. Οσο αυξάνονταν οι απειλές, τόσο πιο συχνά έκαναν την εμφάνισή τους για την Σαπάν οι κρίσεις πανικού. Κάθε φορά που άκουγε την πόρτα να χτυπά, ήταν σίγουρη ότι το τέλος της είχε έρθει.
Τους επόμενους μήνες, η Σαπάν και η οικογένειά της μετακόμισαν από σπίτι σε σπίτι για να αποφύγουν τον εντοπισμό από τους Ταλιμπάν. Οι συμπαίκτριές της στην εθνική ομάδα κρίκετ, είχαν ήδη καταφέρει μετά από πολλές περιπέτειες να βρουν άσυλο στην Αυστραλία. Εκτός από το να μείνει ζωντανή, είχε ακόμα έναν στόχο, να τις βρει και να παίξουν ξανά μαζί. Τελικά κατάφερε να διαφύγει στο Πακιστάν και από εκεί στην Αυστραλία, η επανένωση της ομάδας πραγματοποιήθηκε, αλλά τα προβλήματα για αυτήν και τα άλλα κορίτσια δεν σταμάτησαν εδώ. Μπορεί να απέφυγαν τους Ταλιμπάν, αλλά δεν έχουν καταφέρει ακόμα και ξεφύγουν από τα γρανάζια της γραφειοκρατίας που κάθε μέρα συνθλίβουν τα όνειρα τους.
Η εθνική ομάδα κρίκετ γυναικών του Αφγανιστάν συγκροτήθηκε το 2010, εννέα χρόνια μετά την πτώση των Ταλιμπάν. Τα πρώτα χρόνια το Συμβούλιο Κρίκετ της χώρας (ACB) εμπόδισε τη γυναικεία ομάδα να αγωνιστεί σε διάφορα διεθνή τουρνουά, με τη δικαιολογία, ότι οι Ταλιμπάν απειλούσαν με αντίποινα και τυφλές επιθέσεις στα γήπεδα, στην περίπτωση που οι γυναίκες έπαιρναν την άδεια να αγωνιστούν. Τελικά και όσο η αντρική ομάδα γινόταν ολοένα και πιο δημοφιλής, οι διεθνείς πιέσεις στο ACB να αναγνωρίσει και την ομάδα των γυναικών αυξάνονταν. Παράλληλα, το Διεθνές Συμβούλιο Κρίκετ (ICC) απαιτεί από τα 12 πλήρη μέλη του -το Αφγανιστάν έγινε ένα από αυτά το 2017- να έχουν και εθνική ομάδα γυναικών. Ετσι το Νοέμβριο του 2020 το πράσινο φως άναψε.
Το όνειρο όμως τον κοριτσιών, κράτησε μόλις έναν χρόνο, καθώς η επιστροφή των Ταλιμπάν στην εξουσία επανάφερε τη χώρα στον σκοταδισμό. Κάθε πρόσβαση των γυναικών στην εργασία, στην εκπαίδευση, στον αθλητισμό απαγορεύθηκε από την μια στιγμή στην άλλη.
Η 20χρονη Σαπάν, είναι ένα από τα περίπου 20 κορίτσια της εθνικής ομάδας γυναικών του Αφγανιστάν που ζουν στην Αυστραλία μετά τη φυγή τους από τη χώρα τους. «Στην Αυστραλία μας δόθηκε η δυνατότητα να ζήσουμε, στο Αφγανιστάν απλώς υπήρχαμε. Τώρα αισθάνομαι ελπίδα για το μέλλον μου, αισθάνομαι ελπίδα για το αύριο, αισθάνομαι ελπίδα ότι μπορώ να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα», λέει εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη της στην κυβέρνηση της Αυστραλίας.
Δεν μπορεί να πει όμως το ίδιο και για το Διεθνές Συμβούλιο Κρίκετ (ICC) το οποίο ακόμα κρατά την ίδια και συμπαίκτριές της στο σκοτάδι, καθώς δεν χορηγεί άδεια να αγωνιστούν. Τα μέλη της ομάδας λένε ότι δεν έχουν ακόμη καμία επαφή με το ICC, παρά το γεγονός ότι αυτό συνέστησε ομάδα εργασίας για το Αφγανιστάν το 2021 για να «επανεξετάσει την κατάσταση του Συμβουλίου Κρίκετ του Αφγανιστάν (ACB), καθώς και του αθλήματος στην χώρα». Τα κορίτσια απέστειλαν επιστολή στο ICC τον περασμένο Δεκέμβριο, αλλά αυτό δήλωσε αναρμόδιο τονίζοντας ότι το θέμα αποτελεί ευθύνη του συμβουλίου του Αφγανιστάν.
«Δεν ενημέρωσαν κανέναν από την ομάδα μας για τις αποφάσεις που παίρνουν για το μέλλον μας», λέει η Σαπάν. «Πήγαν δύο φορές στο Ντουμπάι για να μιλήσουν για εμάς, αλλά εμείς δεν το ξέραμε καν, το μάθαμε μόνο μέσω του διαδικτύου. Κανείς δεν επικοινώνησε μαζί μας για να μας ρωτήσει πώς νιώθουμε ή τι θέλουμε».
Ως πλήρες μέλος του ICC, το Αφγανιστάν θα έπρεπε να έχει και ομάδα γυναικών. Οι αθλήτριες που διέφυγαν στην Αυστραλία, έχουν ζητήσει από το Διεθνές Συμβούλιο Κρίκετ να αναγνωρίσει την ομάδα τους ως εθνική του Αφγανιστάν, ώστε να μπορούν να πάρουν ένα μέρος των κονδυλίων που δίνονται στο ACB της πατρίδας τους. Όμως, όχι μόνο δεν πήραν απάντηση, αλλά και τον περασμένο Μάρτιο, το ICC αύξησε σημαντικά τον προϋπολογισμό του ACB χωρίς να συμπεριλάβει σε αυτόν και την ομάδα γυναικών. Η έλλειψη υποστήριξης σημαίνει ότι τα κορίτσια αυτά δεν μπορούν να προπονούνται τακτικά μαζί και δεν μπορούν να συμμετάσχουν σε κανέναν επίσημο αγώνα. «Δεν θέλω το ICC να μας ξεχάσει ή να ξεχάσει τα κορίτσια στο Αφγανιστάν που εξακολουθούν να ελπίζουν ότι θα παίξουν κρίκετ», λέει η Σαπάν.
Τη δική της πίεση προς το ICC ασκεί και η μη κυβερνητική οργάνωση Human Rights Watch. «Το Συμβούλιο πρέπει να αναγνωρίσει την ομάδα στην Αυστραλία», λέει η Μίνκι Γουόρντεν, διευθύντρια της οργάνωσης. «Εάν το ACB δεν συμμορφωθεί, το ICC θα πρέπει να διαγράψει από μέλος της το Αφγανιστάν, κάτι που σημαίνει ότι ούτε η ανδρική ομάδα θα μπορεί να λάβει μέρος στις διεθνείς διοργανώσεις. Οι κανόνες είναι κανόνες. Αυτό είναι το νόημα του αθλητισμού». Η Γουόρντεν πιστεύει ότι η απειλή της αποβολής της εθνικής ομάδας των ανδρών θα μπορούσε να λειτουργήσει ως «σημείο πίεσης» για τους Ταλιμπάν ώστε να άρουν τους περιορισμούς για τις γυναίκες που αθλούνται, με δεδομένο ότι το κρίκετ είναι εξαιρετικά δημοφιλές σπορ στην χώρα.
«Η αρμοδιότητα για την κατάρτιση εθνικών ομάδων ανδρών και γυναικών ανήκει αποκλειστικά στο Διοικητικό Συμβούλιο των μελών μας και όχι στο ICC», είναι κάθε φορά η απάντηση του Διεθνούς Συμβουλίου στο αίτημα για αναγνώριση της ομάδας που είναι στην Αυστραλία, ψαλιδίζοντας έτσι τις ελπίδες.
Η Σαπάν θα ήθελε κάποια στιγμή να επιστρέψει στο Αφγανιστάν, γνωρίζει όμως ότι αυτό δεν είναι εύκολα να συμβεί. «Θα ήθελα πολύ να είμαι στη χώρα μου και να αγωνιστώ για αυτή. Αν υπάρχει ελευθερία του λόγου, ισότητα των φύλων, οι ευκαιρίες που έχω στην Αυστραλία, ναι θα ήθελα πολύ να είμαι εκεί. Αλλά αν δεν υπάρχουν, τότε όχι». Στο μέλλον, θέλει να σπουδάσει ψυχολογία και να δραστηριοποιηθεί στην προώθηση της ισότητας των φύλων στο Αφγανιστάν και στην Αυστραλία.
Προς το παρόν όμως το μόνο που θέλει είναι να μπορεί να παίξει ξανά κρίκετ, το οποίο λατρεύει.
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr
