Κάποιος σοφός είχε πει ότι το ποδόσφαιρο πάντα στο τέλος θα σου δώσει αυτό που αξίζεις. Ο Αγγελος Ποστέκογλου στα 57 του χρόνια σίγουρα δεν βρίσκεται στο φινάλε της δύσκολης διαδρομής του, μπορεί όμως εύκολα να επιβεβαιώσει την παραπάνω ρήση, καθώς τα τελευταία χρόνια, όντως το άθλημα του προσφέρει απλόχερα αυτά που δικαιούται εδώ και χρόνια. Τίτλους, αναγνώριση και πλέον τα ηνία μιας από τις σημαντικότερες ομάδες της Premier League, της Τότεναμ.
Ο Ποστέκογλου γεννήθηκε στις 27 Αυγούστου του 1965 στην Ελλάδα και μετανάστευσε οικογενειακώς στην Αυστραλία σε ηλικία 5 ετών. Η ποδοσφαιρική του καριέρα στο άγνωστο σε εμάς πρωτάθλημα της Αυστραλίας ήταν αρκετά σημαντική, καθώς κατέγραψε 193 συμμετοχές από το 1984 μέχρι το 1993 στη Σάουθ Μέλμπουρν Ελλάς, κατακτώντας δυο πρωταθλήματα το 1984 και το 1991. Παράλληλα διετέλεσε αρχηγός της ομάδας, ενώ είχε και τέσσερις συμμετοχές με την εθνική ομάδα της χώρας.
Τα πρώτα του προπονητικά βήματα τα έκανε στην ίδια ομάδα, όπου έμεινε για τέσσερα χρόνια (1996-2000). Πανηγύρισε δύο τίτλους, όπως και το Κύπελλο Ωκεανίας, ενώ στη συνέχεια ανέλαβε για επτά χρόνια (2000-2007) την Εθνική Ελπίδων της Αυστραλίας.
Τη μοναδική του –πικρή- γνωριμία με το ποδόσφαιρο της Ελλάδας την είχε τον Μάρτιο του 2008, όταν βρέθηκε στον πάγκο της Παναχαϊκής, από την οποία όμως αποχώρησε σχεδόν σαν αποτυχημένος το Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς, όταν ο Αλέξης Κούγιας ανέλαβε τη διοίκηση της ομάδας από τον Κώστα Μακρή.
Ο δρόμος του τον οδήγησε ξανά πίσω στην Αυστραλία, όπου ανέλαβε μεταξύ άλλων και την εθνική ομάδα, στη συνέχεια στην Ιαπωνία, από εκεί στη Σκωτία και την Σέλτικ και τώρα τελευταίος σταθμός είναι το Λονδίνο και η Τότεναμ.
Ολη του η ζωή είναι ένα ταξίδι… Αυτό που είχε ως αφετηρία τα χρόνια της Χούντας, όταν οι γονείς του αποφάσισαν να αφήσουν την Ελλάδα αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο στη Μελβούρνη. Τον μικρό Αγγελο τον σημάδεψε τότε ένας αριθμός. Ηταν το 24, ο αριθμός μετανάστευσης που είχε όταν έφτασε στην καινούργια του πατρίδα. Εχει ακόμα φυλαγμένη εκείνη τη φωτογραφία που το μικρό αγόρι κρατά την κάρτα με το νούμερο 24, που για αρκετό καιρό αντικατέστησε το όνομά του.
«Ήμουν περήφανος για την καταγωγή μου»
Μετά από πέντε χρόνια στη νέα του πατρίδα, το επίθετό του έγινε Ποστέκος, προκειμένου να είναι πιο εύηχο στα αγγλικά. «Ήταν μόδα εκείνη την εποχή να συντομεύεις το όνομά σου αν ήσουν Έλληνας. Ποτέ δεν μου άρεσε και ποτέ δεν το χρησιμοποίησα. Ήμουν περήφανος για την καταγωγή μου, αλλά όταν ήρθε η ώρα να πάρω το πρώτο μου διαβατήριο και την πρώτη μου άδεια οδήγησης, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γι’ αυτό», θα αποκαλύψει σε κάποια συνέντευξή του, ο νέος τεχνικός της Τότεναμ, που όντως έχει κάνει καριέρα με το ελληνικό του επίθετο.
Πριν από μερικές μέρες, ο Ποστέκογλου κατέκτησε το πέμπτο εγχώριο τρόπαιο από τα έξι που μπορούσε να διεκδικήσει στη Σκωτία τα δύο χρόνια που ήταν εκεί. Σήμερα, παρουσιάστηκε επίσημα ως ο νέος προπονητής της Τότεναμ.
Το να κερδίζει ένας προπονητής της Σέλτικ πολλούς τίτλους δεν είναι κάτι καινούργιο, αλλά στην δική του περίπτωση οι συνθήκες ήταν διαφορετικές. Ο Ποστέκογλου δεν κληρονόμησε μια πρωταθλήτρια ομάδα που χρειαζόταν μικρές διορθώσεις, όπως έκανε, ας πούμε, ο Μπρένταν Ρότζερς πριν από αυτόν. Τη σεζόν πριν αναλάβει ο Ελληνοαυστραλός το κλίμα στην ομάδα ήταν κακό, καθώς δεν είχε καταφέρει να πάρει το πρωτάθλημα, έπειτα από εννέα σερί. Επίσης η Σέλτικ, είχε αποκλειστεί στο Κύπελλο από την Ρέιντζερς, η Ρος Κάουντι την είχε αποκλείσει από το Λιγκ Καπ και οι οπαδοί της ζητούσαν επιτακτικά να πέσουν κεφάλια.
Ο προπονητής Νιλ Λένον απολύθηκε, ενώ παραιτήθηκε και ο διευθύνων σύμβουλος της ομάδας. Ο αντικαταστάτης του άντεξε μόλις δύο μήνες. Η Σέλτικ έμεινε χωρίς προπονητή για περίπου 100 μέρες μέχρι να καταλήξει σε λύση από την άλλη άκρη του κόσμου… Λύση που δεν την είδαν με καλό μάτι οι οπαδοί, καθώς στους περισσότερους το όνομα Αγγελος Ποστέκογλου ήταν, εκτός από δύσκολο να προφέρουν, και άγνωστο.
Για τον ίδιο όμως ήταν μια νέα πρόκληση. Ενα νέο ταξίδι στο άγνωστο, όπως αυτά που είχε κάνει σε όλη του τη ζωή. Από την Ελλάδα στην Αυστραλία, από εκεί πίσω στην Ελλάδα και μετά στην Ιαπωνία.
«Δεν μπορώ να πιστέψω τι πέρασαν οι γονείς μου», είχε πει κάποτε. «Πήραν την οικογένειά τους στην άλλη άκρη του κόσμου, με ένα πλοίο που έκανε 30 μέρες να φτάσει σε μια χώρα, της οποίας δεν ήξεραν την γλώσσα, δεν γνώριζαν ψυχή, δεν είχαν σπίτι, ούτε δουλειά. Οι άνθρωποι λένε ότι πηγαίνουν σε μια άλλη χώρα για μια καλύτερη ζωή. Οι γονείς μου δεν είχαν καλύτερη ζωή, πήγαν στην Αυστραλία για να μου δώσουν την ευκαιρία να έχω εγώ μια καλύτερη ζωή. Θυμάμαι ακόμα τη μητέρα μου που πολλές νύχτες έκλαιγε από την απόγνωσή της».
Ο πατέρας της οικογένειας, Δημήτρης, όπως οι περισσότεροι μετανάστες δούλεψε σκληρά. Το ποδόσφαιρο ήταν η απόδραση και η σωτηρία του. Τις Κυριακές πήγαινε μαζί με τον γιο του στην Σάουθ Μέλμπουρν Ελλάς, έναν σύλλογο που είχε δημιουργηθεί από Ελληνες που αναζήτησαν την τύχη τους στην Αυστραλία. Το πρωί εκκλησία και το απόγευμα ποδόσφαιρο. Αυτός ήταν ο ρυθμός της ζωής τους.
«Ως παιδί, ήθελα απλώς να ταιριάξω. Δεν μου άρεσε απαραίτητα το γεγονός ότι προερχόμουν από άλλη χώρα και είχα ένα πολύ μακρύ επώνυμο που κανείς δεν μπορούσε να το πει εύκολα. Για ένα νεαρό αγόρι ο καλύτερος τρόπος να ενταχθεί ήταν ο αθλητισμός», θυμάται ο Ποστέκογλου.
Το ποδόσφαιρο δεν ήταν απλώς ένα παιχνίδι για να παίξει, ήταν η μοναδική του ευκαιρία να δεθεί με τον πατέρα του, τον ήρωά του, όπως τον έχει χαρακτηρίσει.
Αποσύρθηκε στα 27 του λόγω τραυματισμού. Κέρδισε το πρωτάθλημα Αυστραλίας (ο μεγάλος Φέρεντς Πούσκας ήταν ο προπονητής του), αλλά πάντα ήξερε μέσα του ότι το μέλλον του ήταν η προπονητική.
O φόβος της αποτυχίας
Υπήρχε όμως ένας φόβος. Και αυτό οφείλεται και πάλι στον πατέρα του. Τι θα γινόταν αν αποτύγχανε; Τι θα έλεγε για εκείνον; Παρά την αμφιβολία και το άγχος, την απάντηση την έδωσε ο ίδιος με τα πρωταθλήματα που κέρδισε με την Σάουθ Μέλμπουρν.
Ο πατέρας του σπάνια του το έλεγε. Ηταν άλλωστε ένας άνθρωπος της παλιάς σχολής που δίσταζε να αποκαλύψει τα συναισθήματά του. Όμως στους φίλους του, πάντα τόνιζε πόσο περήφανος ήταν για τον Αγγελο και εκείνοι του το μετάφεραν. Αυτό του ήταν αρκετό…
Ο δρόμος που περπάτησε δεν ήταν εύκολος. Απολύθηκε από την εθνική Νέων της Αυστραλίας έπειτα από επτά χρόνια, στη συνέχεια κολύμπησε στην τοξικότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου, από όπου και έφυγε ως αποτυχημένος. Γύρισε σχεδόν πτωχευμένος στην Αυστραλία, όπου για οκτώ μήνες αναγκάστηκε να μείνει στο σπίτι της πεθεράς του για να μπορεί να επιβιώσει.
Η Μπρισμπέιν Ρόαρ του έδωσε ξανά την ευκαιρία το 2009, όπου έκανε μια νέα αρχή. Κέρδισε δύο πρωταθλήματα το 2011 και το 2012, με τους ειδικούς να λένε ότι παρουσίασε την καλύτερη ομάδα στην ιστορία του ποδοσφαίρου της Αυστραλίας. Ακολούθησε η Μέλμπουρν Βίκτορι και μετά η εθνική ομάδα της Αυστραλίας την οποία οδήγησε στα Παγκόσμια Κύπελλα του 2014 και 2018, ενώ το 2015 κέρδισε το Κύπελλο Ασίας. Πρωταθλητής στην Ιαπωνία με τη Γιοκοχάμα, πρωταθλητής και στη Σκωτία για δύο σερί σεζόν με τη Σέλτικ.
Όλα αυτά… στο όνομα του πατρός. «Η ρίζα και το θεμέλιο αυτού που είμαι δεν είναι πλέον δίπλα μου», έγραψε στο Athletes Voice. «Η φωνή του είναι στο κεφάλι μου. Η φλόγα που άναψε είναι ακόμα εκεί. Πρέπει να συνεχίσω να τιμώ τις θυσίες του».
Τώρα ο πήχης μπήκε ακόμα πιο ψηλά καθώς καλείται να επιβιώσει στην αρένα με τα θηρία της Premier League. Όπως φαίνεται όμως ο Ποστέκογλου έχει μάθει μια ζωή μόνο να παλεύει και να βγαίνει νικητής…
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr