Εκρηκτικός και μεγάλος ατακαδόρος, ο Εργκίν Αταμάν σίγουρα δεν είναι τύπος που μπορεί να τον αγνοήσεις και να τον προσπεράσεις αβασάνιστα. Σου αρέσει–δεν σου αρέσει ο τρόπος που καταθέτει την ψυχή του στο παρκέ, δεν γίνεται να μην προσέξεις τον πληθωρικό χαρακτήρα του και να μην παρακολουθήσεις με ενδιαφέρον τις κατά καιρούς αντιφατικές αντιδράσεις του.
Εκεί που βράζει ο τόπος σε ένα γήπεδο καμίνι, μπορεί να είναι ο μόνος που παρακολουθεί ατσαλάκωτος το παιχνίδι από την άκρη του πάγκου, ατάραχος σαν να απολαμβάνει μια παράσταση όπερας. Με την ίδια ευκολία, μπορεί να είναι αυτός που θα βάλει με το εκρηκτικό του ταμπεραμέντο μπουρλότο σε ένα εντελώς ανύποπτο ματς, που οι υπόλοιποι το βλέπουν με γλαρωμένα μάτια από τη βαρεμάρα.
Είναι άνθρωπος των άκρων, με φανατικούς θαυμαστές και ορκισμένους αντιπάλους, αλλά όπως και να ‘χει, παραμένει ένας γητευτής των πάγκων, ένας «σόουμαν» προπονητής που ξέρει να συγκεντρώνει πάνω του όλα τα βλέμματα και την προσοχή.
Ο νέος προπονητής του μπασκειτκού Παναθηναϊκού είναι εδώ και έπιασε ήδη δουλειά. Δεν έχει, άλλωστε, καιρό για χάσιμο – τον περιμένουν και οι υποχρεώσεις του στην εθνική Τουρκίας.
Οι «πράσινοι» έζησαν την πιο καταστροφική χρονιά της σύγχρονης ιστορίας τους και χρειάζονται ριζική αναδόμηση από την κορφή ως τα νύχια για να επιστρέψουν μετά μια γεμάτη δεκαετία στις μέρες δόξας των μεγάλων ευρωπαϊκών επιτυχιών της εξάστερης φανέλας τους.
Το «ράβε–ξήλωνε» ποτέ δεν είναι στον αθλητισμό εύκολη υπόθεση. Η κληρονομιά είναι βαριά και οι δυσκολίες τεράστιες – ποτέ δεν είναι απλό να σηκώσεις στα πόδια του έναν γίγαντα που έχει γονατίσει.
Ο Εργκίν Αταμάν έχει αποδείξει ότι ξέρει τον τρόπο να περάσει με ένα βήμα από την κόλαση στον παράδεισο. Το έκανε για πρώτη φορά σε ηλικία μόλις 32 χρονών, όταν κλήθηκε να διαδεχθεί στον πάγκο της Εφές Πίλσεν τον προπονητή–θρύλο του τουρκικού μπάσκετ, Αϊντίν Ερς, ο οποίος είχε αποτύχει να κουμαντάρει ένα πλοίο με πολλούς… καπεταναίους.
Αν και η πάμπλουτη Εφές είχε χτίσει ένα εντυπωσιακό ρόστερ με τους Τούρκογλου, Κουτλουάι, Ντρόμπνιακ, Μουλαομέροβιτς και Γουίνσλοου, ξεκίνησε καταστροφικά τη χρονιά, με το ρεκόρ της στην Ευρωλίγκα να είναι 2-3 τον Οκτώβριο του 1999. Η επιλογή της διοίκησης να χρίσει διάδοχο ενός θρύλου τον αμούστακο (προπονητικά) Αταμάν που προερχόταν από τον πάγκο της άσημης Καρσίγιακα, έμοιαζε με κίνηση αυτοκτονίας και έγινε δεκτή από τους οπαδούς με αμηχανία, αν όχι καχυποψία.
Η δικαίωση ήλθε με την πρώτη ανάσα. Ο Αταμάν πήρε το μπαταρισμένο πλοίο και το έκανε… πυραυλοκίνητο. Με εννέα νίκες στα επόμενα 11 παιχνίδια της Ευρωλίγκας, κατάφερε να φέρει την Εφές στις ψηλές θέσεις της βαθμολογίας και να την οδηγήσει για πρώτη φορά στην ιστορία της σε φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας. Εκεί τράκαρε πάνω στον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς που την νίκησε 81-71 στον ημιτελικό της Θεσσαλονίκης και πήρε εν συνεχεία το τρόπαιο, με αντίπαλο στον τελικό την Μακάμπι. Η παρηγοριά της Εφές ήταν ότι νίκησε στον μικρό τελικό την Μπαρτσελόνα και επέστρεψε στην Πόλη με την 3η θέση.
Η «Επικίνδυνη αποστολή Νο 2» ήταν ακόμη πιο θεαματική, στην ίδια ομάδα αλλά αρκετά χρόνια αργότερα. Ο Αταμάν παρέλαβε την Εφές από τον Βέλιμιρ Περάσοβιτς τελευταία στην Ευρωλίγκα τη σεζόν 2017/18, με ρεκόρ το θλιβερό 7-23. Με τον Αταμάν στον πάγκο της, αυτή η ομάδα «κλωτσοσκούφι» έφτασε την επόμενη κιόλας χρονιά στον τελικό της Ευρωλίγκας, όπου ηττήθηκε 91-83 από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας.
Η συνταγή της επιτυχίας ήλθε με διαφορετικό τρόπο σε σχέση με την παρθενική πρόκριση της Εφές στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας. Τότε είχε ξεκινήσει η σεζόν όταν ανέλαβε την ομάδα και διατήρησε τους παίκτες που είχε ήδη στο ρόστερ της. Την δεύτερη φορά, το πουλόβερ ξηλώθηκε εντελώς και φτιάχτηκε σχεδόν από την αρχή. Ο Αταμάν κράτησε μόλις πέντε παίκτες και έφερε στην ομάδα άλλους 10 νέους, όλους της δικής του επιλογής, με σημείο αναφοράς το φοβερό και τρομερό δίδυμο, Μίσιτς και Λάρκιν.
Κυριαρχία στην Ευρώπη
Αυτή η ομάδα που έχτισε τότε, κυριάρχησε στην Ευρώπη για τέσσερα χρόνια, μέχρι την εφετινή αναιμική περίοδο, που δεν κατάφερε να προκριθεί στα πλέι οφ και ολοκλήρωσε ουσιαστικά τον κύκλο της με τον τίτλο της πρωταθλήτριας Τουρκίας. Σ’ αυτή την τετραετία, η Αναντολού Εφές πήγε στον τελικό της Ευρωλίγκας το 2018, έμοιαζε τρένο με σπασμένα τα φρένα την επόμενη σεζόν που διακόπηκε η Ευρωλίγκα λόγω κορωνοϊου (ήταν πρώτη στη βαθμολογία και τεράστιο φαβορί τη στιγμή της διακοπής) και πήρε τον τίτλο back-to-back το 2021 και το 2022, κόντρα στη Μπαρτσελόνα στην Κολωνία την πρώτη χρονιά και τη Ρεάλ την επόμενη στο Βελιγράδι. Στην πρώτη κατάκτηση, μάλιστα, ψηφίσθηκε κορυφαίος προπονητής της χρονιάς στην Ευρωλίγκα!
Την ίδια διαδρομή με την ίδια συνταγή θέλει να ακολουθήσει και τώρα με τον Παναθηναϊκό. Υποσχέθηκε στους οπαδούς των «πρασίνων» μια ισχυρή ομάδα ικανή να κατακτά τίτλους, με παίκτες αξίας που γνωρίζουν καλά το παιχνίδι του πρωταθλητισμού.
«Ο νερόμυλος δεν δουλεύει με νερό από στάμνες» είναι η τουρκική παροιμία που χρησιμοποιεί πολύ συχνά ο Αταμάν για να εξηγήσει πως όταν θες να γυρίσει πολύ γρήγορα ένας τροχός, χρειάζεται ορμή και δυνατό σπρώξιμο. Εν ολίγοις, ομάδες που χτίζονται με ακριβά υλικά και όχι χρόνο με το χρόνο, με μπόλικη υπομονή.
Ο ίδιος, άλλωστε, ξέρει πολύ καλά τον δρόμο για την επιτυχία. Ο Εργκίν Αταμάν είναι ο ένας από τους (μόλις) τρεις προπονητές που έχουν κατακτήσει τέσσερα διαφορετικά ευρωπαϊκά τρόπαια: πήρε δύο φορές την Ευρωλίγκα (2021, 2022 με Εφές), μία φορά το Γιούροκαπ (2016 με τη Γαλατασαράι), μία το Eurochallenge (2012 με την Μπεσίκτας) και μία το Σαπόρτα (2012 με τη Σιένα).
Εκτός από την εθνική Τουρκίας που θα την οδηγήσει τον ερχόμενο Αύγουστο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, στην 25χρονη καριέρα του έχει καθίσει στον πάγκο μόλις εφτά ομάδων: Καρσίγιακα, Εφές, Σιένα, Ούλκερ, Φορντιτούτο Μπολόνια, Μπεσίκτας και Γκαλατασαράι.
Το μεγάλο απωθημένο του Αταμάν είναι να αναλάβει μια ομάδα του ΝΒΑ. Οχι να πάει ως… μαθητευόμενος όπως επέλεξε να κάνει ο Ετορε Μεσίνα ζώντας πολλά χρόνια στη σκιά του «μεγάλου» Γκρεγκ Πόποβιτς, αλλά ως πρώτος προπονητής, έχοντας αυτός τα ηνία και την απόλυτη ευθύνη. Και όπως ο ίδιος έχει δηλώσει, ξέρει ότι με τις παρούσες συνθήκες, αυτό θα είναι για πολύ καιρό ακόμα ένα όνειρο απατηλό:
«Οι πιθανότητες να πάω στο ΝΒΑ μειώνονται, δεν είναι με το μέρος μου γιατί είναι ένας άλλος κόσμος. Η οπτική τους για τους Ευρωπαίους προπονητές είναι διαφορετική. Κανένας προπονητής από την Ευρώπη δεν έχει πάει εκεί ως head coach, δεν υπάρχει τέτοια ιστορία στο ΝΒΑ. Υπάρχουν ορισμένοι προπονητές που έχουν ρόλο πρώτου σαν τον Κοκόσκοβ, αλλά πήγαν πριν από 20 χρόνια, έζησαν εκεί, ξεκίνησαν ως βοηθοί για πολύ καιρό και μετά κάθισαν στην άκρη του πάγκου. Υπάρχει και ο Μπλατ, αλλά αυτός είναι Αμερικανός. Είχα επαφές με κάποιες ομάδες. Αυτό που λένε πάντα είναι πως “πρέπει πρώτα να έρθεις και να προπονήσεις για ένα διάστημα. Υπάρχει ένα σύστημα που γυρίζει γύρω από τον παίκτη. Δεν θεωρούμε πως μπορείς να κουμαντάρεις μία ομάδα εδώ”. Δεν το λένε ακριβώς έτσι, αλλά αντιλαμβάνεσαι πως έμμεσα αυτό θέλουν να σου πουν. Είναι ωραίο να πρωτοπορείς σε κάτι. Πάντα λέω πως δεν θα δειλιάσω όταν έρθει μία πρόταση, αλλά δεν έχουν την πρόθεση να μου την προσφέρουν. Λένε πως πρέπει πρώτα να γίνω βοηθός για μερικά χρόνια. Ο Μεσίνα έκανε ακριβώς αυτό. Πήγε πλάι στον Πόποβιτς ως βοηθός για 4 ή 5 χρόνια, αλλά δεν του πρόσφεραν θέση πρώτου. Επομένως ειλικρινά το βρίσκω δύσκολο. Αν κάποιος θέλει, μπορούμε να καθίσουμε να συζητήσουμε».
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr
