Η εθνική μπάσκετ πήγε για μια υπέρβαση στο Παγκόσμιο Κύπελλο, η οποία, τελικώς, δεν προέκυψε. Το να «στήνουμε στον τοίχο» και να «λιθοβολούμε», όμως, ως… Ταλιμπάν του μπάσκετ, τους παίκτες που για τον έναν ή τον άλλον λόγο δεν βρέθηκαν στην αποστολή, το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να πυροβολούμε τα πόδια μας. Για μία φορά ακόμη.
Η Ελλάδα βρέθηκε κατά καιρούς σε μπασκετικές κορυφές και μεγάλα υψόμετρα, διότι είχε την τύχη να εμφανιστούν παίκτες με σπάνιο ταλέντο το οποίο τελειοποίησαν και μαζί τους συμπαρέσυραν μια ολόκληρη «φουρνιά».
Τίποτα δεν έγινε βάσει σοβαρού σχεδίου και προοπτικής. Η ελληνική πολιτεία ουδέποτε ενδιαφέρθηκε σοβαρά για τον αθλητισμό στη χώρα, για την αθλητική παιδεία, για τα φυτώρια, για την αθλητική κουλτούρα που πρέπει να καλλιεργείται από τις πρώτες τάξεις του σχολείου.
Η ελληνική πολιτεία πρέπει να αποφασίσει μαζί με τους αθλητικούς φορείς αν -αρχικά- θέλει τον αθλητισμό. Οχι τον αθλητισμό της λεζάντας, των αεροδρομίων, των φλας και των μεταλλιών, αλλά τον αθλητισμό ως φιλοσοφία, ως σκέψη, ως τρόπο ζωής και καλλιέργειας.
Διότι, ουδέποτε -για πολλούς και διάφορους λόγους- η αθλητική παιδεία δεν καλλιεργήθηκε στα σχολεία. Πάντα το μάθημα της γυμναστικής ήταν και παραμένει η ώρα του χαβαλέ. Πάντα θα προσπαθεί ο ελέφαντας να σκαρφαλώσει στο δέντρο συναγωνιζόμενος τον πίθηκο και ο κροκόδειλος να τρέξει πιο γρήγορα από το τσιτάχ.
Ποτέ δεν έγινε καμία κατηγοριοποίηση δεξιοτήτων και ταλέντων, ποτέ δεν έγινε ορθή, οργανωμένη και στοχευμένη διδασκαλία, ώστε να βρεθούν οι αυριανοί ξεχωριστοί αθλητές, οι οποίοι δεν θα παρατήσουν το αγαπημένο άθλημά τους, όταν θα χρειαστεί στο λύκειο να τα δώσουν όλα για τις πανελλήνιες εξετάσεις, όταν δεν θα βρίσκουν χρήματα για τον εξοπλισμό τους.
Αυτός ο προβληματισμός αφορά στη γενική εικόνα της ελληνικής αθλητικής απάθειας και νιρβάνας. Σχετικά με το μπάσκετ, καλό θα ήταν η ΕΟΚ κι ο εκάστοτε υπουργός να κάνουν ένα ταξίδι στη Λιθουανία των μόλις 2,86 εκατ. ψυχών και να συνεργαστούν με τους τοπικούς φορείς για να μάθουν πως μια τόσο μικρή χωρα συνεχίζει να παράγει μπάσκετ.
Διότι, την Παρασκευή το απόγευμα, και οι Λιθουανοί ήταν αυτοί που παρατάχθηκαν με απώλειες, όμως το οπλοστάσιό τους έμοιαζε γεμάτο. Διότι, το «εργοστάσιο» παραγωγής μπάσκετ αυτής της χώρας δουλεύει ασταμάτητα και συνεχίζει να «προμηθεύει» με παίκτες υψηλού επιπέδου την υφήλιο.
Αρα, αντί να φωνάζουμε στο δέντρο που βρίσκεται μπροστά μας με τη μορφή του Σλούκα τη μία φορά, του Γιάννη ή οποιοδηποτε άλλου την άλλη, σοφό θα είναι να δούμε και το δάσος που ακολουθεί, έστω κι αν μοιάζει πολλές φορές «καμένο».
Το ελληνικό μπάσκετ κι όχι μόνο αυτό, χρειάζεται σχέδιο, στρατηγική, πραγματική θέληση για ανάπτυξη και γενναίες αποφάσεις. Αν δεν υπάρχει λύση στην παγκοσμιοποίηση του ελληνικού πρωταθλήματος, το οποίο αποτελεί ουσιαστικά το… αποπαίδι της Ευρωλίγκας, ας τεθεί επί τάπητος η εξέλιξη της Α2 και των κατώτερων κατηγοριών, ώστε να γίνουν οι ουσιαστικοί και πραγματικοί «αιμοδότες» της μεγάλης επαγγελματικής κατηγορίας. Αρκετά με τις μεγαλοστομίες, τα «θα» και τα αρπακτικά κάθε είδους.
Η Ελλάδα των 10,4 εκατ. ανθρώπων, μπορεί να παραγάγει αθλητισμό και πρωταθλητισμό, αρκεί να αποφασίσει να φυτέψει τον σπόρο και να τον καλλιεργήσει. Τόσο εντός, όσο και εκτός αγωνιστικών χώρων…