5 Ιουνίου 1966. Στο τότε Στάδιο Καραϊσκάκη, τουλάχιστον 35.000 οπαδοί του Ολυμπιακού αδημονούν να δουν την μπάλα να καταλήγει στα δίχτυα του εκπληκτικού, εκείνο το απόγευμα, Καρυπίδη. Οι γηπεδούχοι είχαν σουτ στα δοκάρια, μεγάλες ευκαιρίες, αλλά το 1-1 παρέμενε. Ενα γκολ ίσως έδινε τέλος στα έξι άνυδρα χρόνια του Ολυμπιακού. Και τότε, στο 89ο λεπτό, ο Νίκος Γιούτσος μπήκε μέσα στην εστία του Πανσερραϊκού με την μπάλα, λυτρώνοντας τους απανταχού φίλους του Ολυμπιακού.
Ο Γιούτσος αποτελεί πλέον μια όμορφη ανάμνηση. Αέρινος, μ’ εκπληκτική ντρίμπλα και φοβερά –και με την κυριολεκτική έννοια της λέξης– για τους αντίπαλους μπασίματα. Ενας αρτίστας της στρογγυλής θεάς. Από τους παίκτες που έκαναν χιλιάδες ανθρώπους να λατρέψουν το άθλημα.
Με τον θάνατό του κλείνει έτι περισσότερο η αυλαία μιας σπουδαίας εποχής του ελληνικού ποδοσφαίρου. Της εποχής που ανέδειξε την πλέον ταλαντούχα γενιά ποδοσφαιριστών, οι οποίοι, λόγω ατυχίας, ενός πείσματος (μια ανόητη διαμάχη του Μίμη Δομάζου με τον άτεγκτο και πείσμονα προπονητή της εθνικής ομάδας, Νταν Γεωργιάδη, κατέληξε στον αποκλεισμό του από τον αγώνα εναντίον της Ρουμανίας, που έληξε 2-2 και ίσως, με την παρουσία του, να είχε διαφορετικό αποτέλεσμα) και της έλλειψης εμπειρίας (η Ελλάς προηγείτο στο Πόρτο της Πορτογαλίας, 3ης στην προηγούμενη διοργάνωση, με 2-0 έως το 80΄ και ισοφαρίστηκε στο 85΄) δεν κατόρθωσαν να οδηγήσουν την Εθνική στους τελικούς του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Ο Γιούτσος με τον Μίμη Παπαϊωάννου, τον Μποτίνο, τον Σαράφη, τον Κρητικόπουλο, τον Κυράστα, τον Λάκη Γκλέζο, τον Ζαντέρογλου κι άλλα παιδιά παίζουν, πλέον, μπάλα στον Παράδεισο. Και το «έμπαινε, Γιούτσο» ακούγεται στον ουρανό.