Να λοιπόν η «άνοιξη» του ελληνικού ποδοσφαίρου, που είχε αρχίσει με τους «ερυθρόλευκους» πιτσιρικάδες και συνεχίστηκε με τις προκρίσεις του ΠΑΟΚ και του Ολυμπιακού, είχε συνέχεια. Το πρώτο βήμα της Εθνικής μας προς την τελική φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ήταν εντυπωσιακό.
Δεν είναι μόνο η «πεντάρα» με το Καζακστάν, αλλά η όλη απόδοσή της, που δίνει την εντύπωση πως, έστω και στην έδρα του αντιπάλου της, μπορεί να πάρει την πρόκριση. Σίγουρα η Γεωργία δεν είναι… σάκος του μποξ και ο βαθμός δυσκολίας είναι πολύ μεγαλύτερος.
Ομως αυτή η ομάδα πείθει πλέον ότι μπορεί να παίρνει το αποτέλεσμα, όχι περιμένοντας «δώρα» από τον αντίπαλο, αλλά επιβάλλοντας εκείνη τα «θέλω» της. Και αυτό είχαμε πολλά χρόνια να το δούμε.
Πέρα όμως από το αγωνιστικό, υπάρχει και το πολύ καλό κλίμα στις σχέσεις των διεθνών. Ρόλο σε αυτό έχει παίξει πως πολλοί αγωνίζονται σε ομάδες του εξωτερικού, γεγονός που εξάλειψε τη συλλογική «κόντρα». Ωστόσο και όσοι είναι αντίπαλοι στο ελληνικό πρωτάθλημα, είναι ξεκάθαρο ότι έχουν βάλει στην άκρη τις ομάδες που αντιπροσωπεύουν.
Στις τρεις ημέρες που απομένουν μέχρι τη σέντρα στην Τιφλίδα, δεν πρέπει τίποτα να αλλάξει σε ό,τι αφορά τον τρόπο λειτουργίας στην οικογένεια της Εθνικής. Ο Πογιέτ πρέπει να κρατήσει απομονωμένους από τους εξωτερικούς παράγοντες τους διεθνείς και ο ίδιος να κλείσει τα αυτιά του σε διάφορους… συμβουλάτορες.
Γιατί είναι δεδομένο πως οι εκάστοτε παρατρεχάμενοι, στις επιτυχίες θέλουν μερίδιο για τον εαυτόν τους από αυτές. Και όταν έρθει η πρώτη αποτυχία, εξαφανίζονται πρώτοι σαν τα… ποντίκια όταν το πλοίο βουλιάζει. Και ουδείς φίλαθλος θέλει να ζήσει ένα «ναυάγιο», λίγο πριν το πλοίο φτάσει στο λιμάνι του.