Κατέκτησε επτά τίτλους σε… οκτώμισι χρόνια καριέρας, είχε το προσωνύμιο «Μr. Basketball», για χάρη του άλλαξε ένας κανονισμός του αθλήματος και χαρακτηρίστηκε ως ο πρώτος «μεγάλος» ψηλός του ΝΒΑ. Παίκτες σαν κι αυτόν, έβαλαν τα γερά θεμέλια για να εξελιχθεί το αμερικανικό μπάσκετ, σε ένα από τα κορυφαία αθλητικά προϊόντα παγκοσμίως.
Αδικημένος από την εποχή του, σε μια πρώιμη εποχή για το ΝΒΑ αποτέλεσε θεμέλιο λίθο για ολόκληρη τη λίγκα.
Ο κροατικής καταγωγής Τζορτζ Μάικαν γεννήθηκε στις 18 Ιουνίου 1924 στο Τζόλιετ του Ιλινόις και σε μικρή ηλικία είχε έναν άσχημο τραυματισμό στο γόνατο, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να περπατήσει καλά για περίπου 1,5 χρόνο. Στα 14 του εξέφρασε την επιθυμία να γίνει ιερέας και για μικρό χρονικό διάστημα παρακολούθησε μαθήματα στην προπαρασκευαστική Ιερατική Σχολή στο Σικάγο, ωστόσο, εγκατέλειψε γρήγορα αυτή την ιδέα και επέστρεψε στο Ιλινόις για να τελειώσει το σχολείο. Το 1942 εισήχθη στο κολέγιο Ντε Πολ του Σικάγο και μέσα σε ένα καλοκαίρι είχε… διπλασιαστεί. Ενα ψηλόλιγνο παιδί μετετράπη σε έναν… γίγαντα ύψους 2,10 μ. που άγγιζε τα 110 κιλά. Θηριώδης, ατσούμπαλος και με χοντρά γυαλιά ο Μάικαν άρχισε να νιώθει άβολα με την εμφάνισή του και, σίγουρα, μία αθλητική καριέρα δεν ήταν στα πλάνα του.
Στο κολέγιο εκείνη την εποχή είχε φθάσει και ένας νεόφερτος προπονητής μπάσκετ, ο Ρέι Μέιερ, ο οποίος μόλις είδε τον Μάικαν άρχισε να καταστρώνει σχέδια. Μέχρι τότε οι ψηλοί παίκτες δεν θεωρούνταν ιδανικοί για μπάσκετ, αφού ήταν δυσκίνητοι. Ο Μέιερ έπιασε τον νεαρό Μάικαν και άρχισε να «πλάθει» αυτό που είχε φανταστεί. Πρώτα, φρόντισε να του τονώσει την αυτοπεποίθηση και να τον κάνει να υπερηφανεύεται για το ύψος του και όχι να ντρέπεται γι’ αυτό. Στη συνέχεια, ο Μέιερ προσπάθησε να μετατρέψει τα φαινομενικά μειονεκτήματα του Μάικαν σε πλεονεκτήματα. Ο νεαρός γίγαντας εξάσκησε την κίνηση με το περίφημο «χουκ» το οποίο σχεδόν τελειοποίησε, ενώ για να γίνει πιο ευκίνητος παρακολούθησε μαθήματα χορού και πέρασε ώρες χτυπώντας σάκους του μποξ και κάνοντας ασκήσεις με σχοινάκι. Σιγά σιγά έπαιρνε τη μορφή ενός αθλητή, τόσο στο μυαλό όσο και στο σώμα.
Οι πρώτες του εμφανίσεις στο κολεγιακό πρωτάθλημα (NCAA) ήταν εντυπωσιακές. Και μόνο το παρουσιαστικό του ήταν αρκετό για να τρομοκρατεί τους αντιπάλους οι οποίοι αδυνατούσαν να τον αντιμετωπίσουν.
Ηταν πιο ψηλός και πιο δυνατός από όλους και με το «χουκ» του διέλυε κάθε αμυντική τακτική. Μάλιστα σε έναν αγώνα κόντρα στο κολέγιο του Ρόουντ Αϊλαντ σημείωσε 53 πόντους, όσους δηλαδή ολόκληρη η αντίπαλη ομάδα στη νίκη με 97-53. Επίσης τα δυνατά του φάουλ δυνάμωναν κι άλλο τον μύθο που έχτιζε ως ο «φόβος και ο τρόμος» των κολεγιακών γηπέδων.
Αφησε το στίγμα του από νωρίς στον χώρο του μπάσκετ, αφού εξαιτίας του δημιουργήθηκε ένας νέος κανονισμός. Ο Μάικαν λόγω του ύψους του μπορούσε να σκεπάζει με τα χέρια του τα καλάθια και με τον τρόπο αυτό να αποτρέπει το αντίπαλο σκοράρισμα. Επειτα από διαβουλεύσεις των υπευθύνων και για να γίνει το άθλημα πιο… δίκαιο για όλους αποφασίστηκε να μην επιτρέπεται το κόψιμο της μπάλας όταν αυτή βρίσκεται στη κάθοδό της προς το καλάθι. Μέχρι τότε δεν υπήρχε αυτός ο κανονισμός, αφού ουδείς πίστευε ότι θα υπήρχε κάποιος παίκτης με τέτοια σωματικά προσόντα που θα μπορούσε να σκεπάζει το στεφάνι.
«Βάζαμε τέσσερις παίκτες σε άμυνα ζώνης και εγώ μάρκαρα την μπασκέτα», είχε πει αργότερα ο Μάικαν.|
Οι Λέικερς πριν από το Λος Αντζελες
Ο Μάικαν στο κολεγιακό πρωτάθλημα είχε ουσιαστικά μόνον έναν αντίπαλο: τον Μπομπ Κέρλαντ από το Πανεπιστήμιο της Οκλαχόμα. Ο Κέρλαντ είχε ύψος 2,10 μ. και ήταν το ίδιο θηριώδης με αυτόν. Οι «μάχες γιγάντων» στο μπάσκετ ήταν σπάνιο θέαμα και αποτελούσαν θέμα συζήτησης πριν και μετά κάθε αγώνα των δύο ομάδων. Σε αντίθεση με τον Κέρλαντ, ο Μάικαν αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά με το μπάσκετ, και το 1946 υπέγραψε συμβόλαιο με τους Σικάγο Αμέρικαν Γκίαρς, ομάδα του ΝΒL, που ήταν ο προκάτοχος του ΝΒΑ.
Στην πρώτη του χρονιά κατέκτησε το πρωτάθλημα, έχοντας κατά μέσον όρο διψήφιο αριθμό πόντων, αλλά πριν από την έναρξη της σεζόν 1947-48 βρέθηκε και αυτός μετέωρος των εξελίξεων στο αμερικανικό μπάσκετ. Ο πρόεδρος των Γκίαρς απέσυρε την ομάδα του από το NBL και προσπάθησε να ιδρύσει μια άλλη λίγκα την PBLA. Το εγχείρημα γκρεμίστηκε γρήγορα, οι Γκίαρς διαλύθηκαν και οι παίκτες βρέθηκαν στην… κρίση των υπολοίπων ομάδων. Ο Μάικαν έγινε «το μήλον της Εριδος» και, τελικά, μετακινήθηκε λίγο πιο βορειοδυτικά, στη Μινεάπολη, όπου τότε έδρευαν οι Λέικερς. Την πρώτη χρονιά αγωνίστηκε στο NBL, τη δεύτερη, η ομάδα μεταπήδησε στο ΒΒΑ και από το 1949, οπότε οι συγχωνεύσεις των πρωταθλημάτων οριστικοποιήθηκαν, ο Μάικαν και οι Λέικερς ξεκίνησαν το ταξίδι τους στο ΝΒΑ.
Ο Μάικαν αποσύρθηκε από τους Λέικερς και το μπάσκετ το 1956, έχοντας χάσει μόλις τρία πρωταθλήματα σε όποια λίγκα και αν αγωνίστηκε. Είναι χαρακτηριστικό πως οι Μινεάπολις Λέικερς μετά την απόσυρση του Μάικαν άρχισαν να καταρρέουν και να ταλανίζονται από οικονομικά προβλήματα. Η πόλη δεν τους «άντεχε» άλλο, και το 1960 οι υπεύθυνοι της ομάδας μετέφεραν την ομάδα στο Λος Αντζελες, όπου έπειτα από λίγα χρόνια άρχισε να δημιουργείται ο μύθος των Λος Αντζελες Λέικερς.
Πολιτικός, επιχειρηματίας και διοικητικός ηγέτης
Η επιρροή του Μάικαν στο άθλημα υπήρξε τεράστια, καθώς έκτοτε οι προπονητές άρχισαν να καταλαβαίνουν περισσότερο την αξία των ψηλών. Για περιπτώσεις σαν και τη δική του μεγάλωσε ο χώρος της ρακέτας, όπου κινούνταν οι σέντερ, ενώ είχε πρωταγωνιστήσει και στο ξακουστό παιχνίδι στις 22 Νοεμβρίου του 1950, όταν οι Λέικερς έχασαν από τους Φορτ Γουέιν Πίστονς, τους σημερινούς Ντιτρόιτ Πίστονς, με σκορ 19-18! Το παιχνίδι αυτό αποτέλεσε την αιτία να καθιερωθεί το 24άρι χρονόμετρο για κάθε επίθεση, αφού οι Πίστονς είχαν καταφέρει να κερδίσουν προσπαθώντας απλώς να κρατήσουν όσο περισσότερο μπορούσαν την μπάλα στα χέρια τους. Ο Μάικαν είχε σημειώσει τους 15 από τους 18 πόντους της ομάδας του… Εγκατέλειψε προσωρινά την ενεργό δράση το 1954 αλλά στα μέσα της σεζόν 1955-56 επέστρεψε και αποσύρθηκε οριστικά. Τότε, αποφάσισε να ασχοληθεί με την πολιτική, γεγονός που τον κατέστρεψε οικονομικά. Εχασε από τον Ρόι Γουίρ σχεδόν στο… σουτ (52%-48%) την έδρα της Μινεσότας, χάνοντας παράλληλα και πολλά από τα χρήματά του. Προσπάθησε στη συνέχεια να ασκήσει το επάγγελμα της δικηγορίας, ενώ ακόμη πιο ανεπιτυχώς ανέλαβε για λίγο την τεχνική ηγεσία των Λέικερς. Αναθάρρησε κάπως οικονομικά επενδύοντας σε ακίνητα στη Μινεσότα, ενώ το 1967 έγινε κομισάριος της αντίπαλης λίγκας του ΝΒΑ, την ΑΒΑ. Στα μέσα του ’80 δραστηριοποιήθηκε στην ίδρυση μιας ομάδας που θα επέστρεφε στη Μινεάπολη και, τελικά, δικαιώθηκε αφού το 1989 «γεννήθηκαν» οι Μινεσότα Τίμπεργουλφς.
Υπέφερε από διαβήτη και στα τελευταία χρόνια της ζωής του ακρωτηρίασαν το δεξί του πόδι. Εχοντας «ακρωτηριαστεί» και οικονομικά ήρθε σε διαμάχη με το ΝΒΑ, ζητώντας συντάξεις για τους παίκτες της γενιάς του, δεν πρόλαβε όμως να δικαιωθεί. Από το 2000 υποβαλλόταν σε αιμοκάθαρση τρεις φορές την εβδομάδα και, τελικά, απεβίωσε την 1η Ιουνίου 2005.