Αλλοι προσπαθούν μια ζωή για να καταφέρουν να κάνουν ένα… άλμα και άλλων η ζωή είναι γεμάτη άλματα. Οπως και της Ιτο Μιντόρι. Στον αθλητικό και στον προσωπικό τομέα. Το προσωνύμιο της αθλήτριας του καλλιτεχνικού πατινάζ ήταν «Jumping Flea» και αυτή σε όλη την αθλητική καριέρα της, έδωσε… άλλη διάσταση στο «πήδημα του ψύλλου»: το έκανε με τριπλό Αξελ…
Η Ιτο Μιντόρι γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1969, στη Ναγκόγια της Ιαπωνίας. Η αγαπημένη της διασκέδαση ήταν το πατινάζ. Οι γονείς της την πήγαιναν στο παγοδρόμιο της περιοχής τους και σε ηλικία τεσσάρων ετών την εντόπισε ο Ματσίκο Γιαμάντα και πρότεινε στην οικογένειά της να γίνει ο προπονητής της. Την απόφαση την πήρε η πιτσιρίκα. Θεωρούσε τον πάγο φυσικό της περιβάλλον.
Σε ηλικία που άλλα κορίτσια έπαιζαν με τις κούκλες και δημιουργούσαν παραμύθια, η Ιτο Μιντόρι φορούσε τα παγοπέδιλα και, με τη συνοδεία μουσικής, μεταμορφωνόταν η ίδια σε ηρωίδα παραμυθιού. Ηταν, μόλις, οκτώ ετών όταν προσγειώθηκε στο πρώτο της τριπλό άλμα. Εκείνη τη χρονική περίοδο, οι γονείς της πήραν διαζύγιο. Η ίδια, όμως, είχε βρει αλλού την οικογένειά της κι ας μην είχαν ίδιο DNA. Τους ένωνε η μαγεία του πάγου. Ετσι, αποφάσισε να πάει να μείνει με την οικογένεια του προπονητή της. «Δεν θυμάμαι και πολλά. Οι Γιαμάντα με δέχθηκαν σαν παιδί τους. Δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα» θα πει ύστερα από χρόνια σε συνέντευξή της στους «New York Times».
Το 1981 πήρε μέρος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα νεανίδων. Δεν ήταν ούτε 12 ετών. Μικροκαμωμένη, με δυνατά πόδια εντυπωσίασε όλους για τα άλματά της. Τότε, της έδωσαν το προσωνύμιο «ψύλλος». Εκανε τριπλά «Λουπ», τριπλά «Σάλχο» κ.ά. Μπορεί να μην πήρε μετάλλιο αλλά τερμάτισε 8η και άφησε πίσω της πολλές έμπειρες αθλήτριες.
Την επόμενη χρονιά πήρε ξανά μέρος στη διοργάνωση. Ξεχώρισε στο ελεύθερο πρόγραμμα αλλά τα υποχρεωτικά στοιχεία δεν ήταν τόσο καλά ώστε να της δώσουν ένα μετάλλιο. Ηρθε 6η κι ας προσγειώθηκε σε τριπλό «Λουτς», πρωτόγνωρο για ένα κορίτσι της ηλικίας της. Το 1982 δεν ολοκληρώθηκε καλά για τη νεαρή Ιτο διότι έσπασε τον αστράγαλό της. Ετσι, δεν αγωνίστηκε στο παγκόσμιο νεανίδων του 1983.
Το φθινόπωρο του 1983 πήρε μέρος σε διεθνή διοργάνωση στην Ολλανδία. Εκεί το πρόγραμμα ήταν ελεύθερο, χωρίς υποχρεωτικά στοιχεία και η Γιαπωνέζα «έκλεψε» την παράσταση. Ηρθε δεύτερη, πίσω από την, κατά τέσσερα χρόνια μεγαλύτερή της, Καταρίνα Βιτ. Η Γερμανίδα, λίγους μήνες αργότερα, ανέβηκε στην πρώτη θέση του βάθρου στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες, του 1984 (Σεράγεβο).
Τα υποχρεωτικά στοιχεία αποτελούσαν το μεγάλο μειονέκτημα στα προγράμματα της Ιτο Μιντόρι. Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα νεανίδων (1984), παρόλο που ξεχώρισε στα προγράμματα, ήρθε 3η στο σύνολο εξαιτίας των υποχρεωτικών στοιχείων, ενώ στην αντίστοιχη διοργάνωση του 1984 τερμάτισε 7η.
Το 1985 έσπασε για δεύτερη φορά το πόδι της. Ετσι, δεν πήρε μέρος στις επόμενες διεθνείς διοργανώσεις. Τρία χρόνια αργότερα, κέρδισε μία θέση στην ομάδα που θα εκπροσωπούσε την Ιαπωνία στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Καναδά. Στο Κάλγκαρι παρουσίασε ιδιαίτερα θεαματικά προγράμματα, σε ό,τι αφορούσε τα άλματα (Λουτς, διπλά Αξελ, τριπλά Σάλχο, Τόλουπ, Φλιπ κ.ά.). Εγινε η πρώτη γυναίκα που εκτέλεσε επτά τριπλά άλματα σε ένα ελεύθερο πρόγραμμα. Και πάλι, όμως, τα υποχρεωτικά στοιχεία των προγραμμάτων της θεωρήθηκαν «αδύναμα» και περιορίστηκε στην 5η θέση.
Το τριπλό άλμα Αξελ το 1988
Από τις αρχές της εφηβείας της, η Ιτο Μιντόρι είχε μαγευθεί από το άλμα που εκτέλεσε το 1882 ο Νορβηγός Αξελ Πάουλσεν. Ποτέ καμιά γυναίκα δεν το είχε κάνει. Η Γιαπωνέζα γοητευόταν από αυτά που φάνταζαν σχεδόν αδύνατα.
Το 1988 τελειοποίησε το τριπλό Αξελ και το παρουσίασε, αρχικά, σε αγώνα στην Ιαπωνία και ύστερα στη διεθνή διοργάνωση «Κύπελλο NHK», στην οποία κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο. Την επόμενη χρονιά παρουσίασε το τριπλό Αξελ στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Οι κριτές αγνόησαν τα «αδύναμα» υποχρεωτικά σημεία και της έδωσαν το χρυσό μετάλλιο. Εγινε η πρώτη αθλήτρια ασιατικής καταγωγής που πρώτευσε σε παγκόσμιο καλλιτεχνικού πατινάζ. Στην αντίστοιχη διοργάνωση του 1990, η Ιτο ήταν 10η μετά τις υποχρεωτικές ασκήσεις αλλά στο ελεύθερο πρόγραμμα πέρασε στη δεύτερη θέση, ενώ το χρυσό πήρε η Αμερικανίδα Τζιλ Τρίναρι.
Τα εντυπωσιακά άλματα, όμως, της Ιτο Μιντόρι την είχαν κάνει «σταρ» στον χώρο. Οπως έχει πει ο προπονητής της, όταν ένας αθλητής χρειαζόταν τρεις ώρες για να μάθει ένα άλμα, η Ιτο το μάθαινε σε μία. Στην Ιαπωνία θεωρείτο κάτι σαν εθνικός ήρωας και δεν μπορούσε να πάει ούτε για σάντουιτς χωρίς να γίνει αντιληπτή. Εκείνη τη χρονιά έλαβε και πρόσκληση από τον αυτοκράτορα Ακιχίτο, κάτι που, με εξαίρεση τους παλαιστές του σούμο, δεν γινόταν συχνά για έναν αθλητή.
Την ίδια χρονιά καταργήθηκαν και τα υποχρεωτικά στοιχεία από τα προγράμματα του πατινάζ. «Στην προπόνηση, τα 2/3 του χρόνου μου τα αφιερώνω για να μάθω τις υποχρεωτικές ασκήσεις. Δεν θα μου λείψουν καθόλου και οι θεατές δεν θα χάσουν τίποτα από το θέαμα», είπε σε συνέντευξή της.
Το 1991 βρέθηκε ξανά σε νοσοκομείο για να αφαιρέσει κάποιες κύστεις, ενώ ένα ατύχημα στο παγκόσμιο της ίδιας χρονιάς δεν την άφησε να διεκδικήσει κάτι καλύτερο από την 4η θέση.
Ενας εντυπωσιακός έρωτας με το άθλημά της
Το 1991, η Ιτο Μιντόρι αγωνίστηκε στο Γκραν Πρι, στο Παρίσι. Εκεί, εκτέλεσε τριπλό Αξελ και τριπλό Τολούπ, κάτι που δεν έχει καταφέρει ακόμη καμία άλλη αθλήτρια του καλλιτεχνικού πατινάζ.
Η μεγάλη πρόκληση για τη Γιαπωνέζα ήταν οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 1992. Ολοι τη θεωρούσαν φαβορί για το χρυσό μετάλλιο. Στην αρχή του προγράμματός της δεν κατάφερε να εκτελέσει το τριπλό Αξελ αλλά το ολοκλήρωσε στο τέλος και έγινε η πρώτη γυναίκα που το πραγματοποίησε σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Το αρχικό, όμως, λάθος την έφερε στη δεύτερη θέση του βάθρου. Μόλις ολοκληρώθηκε η απονομή των μεταλλίων η Ιτο Μιντόρι ζήτησε συγγνώμη από τους συμπατριώτες της γιατί δεν κατάφερε να τους χαρίσει το χρυσό μετάλλιο.
Η αποτυχία στους Ολυμπιακούς Αγώνες ώθησε την Ιτο να γίνει επαγγελματίας αθλήτρια του καλλιτεχνικού πατινάζ. Επαιρνε μέρος σε παραστάσεις στην Ιαπωνία και χιλιάδες θαυμαστές της γέμιζαν τους χώρους όπου εμφανιζόταν. Την αγωνιστική περίοδο 1995-1996 αποφάσισε να επανέλθει στον πρωταθλητισμό. Κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο εθνικό πρωτάθλημα αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο δεν κατάφερε κάτι καλύτερο από την 7η θέση.
Εκείνη τη χρονιά αποφάσισε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Το 1998 άναψε τη Φλόγα στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Ναγκάνο.
Το καλλιτεχνικό πατινάζ αποτελούσε για την Ιτο Μιντόρι μέρος της ζωής της. Ξεκίνησε σε ηλικία 4 ετών και το 2011, παρόλο που ήταν 42 ετών, αποφάσισε να ξαναβάλει παγοπέδιλα. Πήρε μέρος στο πρωτάθλημα βετεράνων και κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο, παρόλο που τόσα χρόνια απείχε από το άθλημα. Στη δεύτερη θέση ανέβηκε και την επόμενη χρονιά αλλά το 2013 ήρθε πρώτη, με 12 βαθμούς περισσότερους από την επόμενη αθλήτρια.