Οι καλόγριες έκαναν χαρωπές το καθήκον τους. Δεν έκρυψαν τα αισθήματά τους. Προσευχήθηκαν δημοσίως στην πλατεία Αγίου Πέτρου στη Ρώμη, κρατώντας στα χέρια φανέλες με το «10 το καλό» – μαντέψτε ποιού. Ο Πάπας Φραγκίσκος, έχει αφήσει ήδη αποτυπώματα χαρισματικού πνευματικού ηγέτη, αποφασισμένου να τον θυμούνται και μετά θάνατον. Ισως αμάρτησε. Αργεντινός στην καταγωγή, παλαιός ποδοσφαιριστής, έστω και ανεπαισθήτως θα μεσολάβησε στον Υψιστο για να καταλήξει το χρυσό τρόπαιο στην εκ νέου δοκιμαζόμενη πατρίδα του και όχι στην ατμομηχανή Γερμανία, πατρίδα του προκατόχου του, επίτιμου ποντίφηκα Βενέδικτου ΙΣΤ΄. Το δημοφιλέστερο άθλημα, μπορεί κατά περίπτωση να γίνει είτε όπιο του λαού είτε παιγνιώδης θρησκεία ένθεων και μη.
Λίγες ώρες αργότερα, ο πλανήτης παρακολουθούσε έκθαμβος την εικόνα του Ιησού του Ρίο, που ουδέτερος σαν άγαλμα, ευλογούσε το κοχλάζον Μαρακανά, όπου οι δυο αρχηγοί, κατά σύμπτωσιν οι πλέον βραχύσωμοι των δύο αντιπάλων, Φίλιπ Λαμ και Λίονελ Μέσι έσφιγγαν τα χέρια και τα δόντια τους.
Με δυο λόγια. Η Γερμανία άξιζε να προσθέσει το τέταρτο αστέρι στη φανέλα της. Ηταν μακράν η «πιο ομάδα» από όλες, αυτή που δεν περίμενε από ένα Μεσσία ή από δυο-τρεις βεντέτες να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Ηταν όλοι πρωταγωνιστές, εργάτες, σωματοφύλακες και μαέστροι χωρίς ατομικά φάλτσα. Δίχως πιρουέτες, λιτοί και πειστικοί. Και τέρατα σε φυσική κατάσταση. Αυτά έκαναν τη μεγάλη διαφορά. Κι΄αν οι ηγέτες είναι για τα ζόρια, ο μέγας Μέσι από χθες αισθάνεται πολύ άβολα με τον εαυτό του, το μαρτυρούσε το άδειο βλέμμα του μετά τον αγώνα. Αδύναμος να κλάψει, ανίκανος να παρηγορήσει τους συμπαίκτες του.Εαν δεν καταφέρει να κατακτήσει -το πιθανότερο-Παγκόσμιο Κύπελλο, θα ενταχθεί κι’ αυτός στη χορεία των βασιλιάδων χωρίς θρόνο.
Ανώνυμοι, τεθλιμμένοι κομπάρσοι, χιλιάδες εντός γηπέδου, αναρίθμητοι εκτός αυτού,οι Βραζιλιάνοι φίλαθλοι που έβλεπαν την μισητή τους γειτόνισσα Αργεντινή να δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα στο κατ’ όνομα τοτέμ Μαρακανά. Το δόγμα ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος, κατίσχυσε στον ψυχισμό τους και ονειρεύονταν διασυρμό των Αργεντινών τους οποίους γιουχάϊζαν σε φίλαθλα πλαίσια. Κράτησαν τις δυνάμεις τους για αργότερα, την ώρα της απονομής αποδοκιμάζοντας την πρόεδρο της χώρας Ντίλμα Ρούσεφ, στοχοποιώντας την εφ’ όλης της ύλης. Από τη φτώχεια, τις ανισότητες, τον «λογαριασμό» του Μουντιάλ εως και την «επτάρα» από τους Γερμανούς – οι οποίοι πάντως έκοψαν απόδειξη.
Ο δρόμος αυτής της σπουδαίας χώρας προς τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016, θα είναι ανηφορικός και με ελλιπή σήμανση. Δίπλα στη Ρούσεφ περιχαρής, η Αγκελα Μέρκελ της συμπαρίστατο νοερώς. Και όσοι ποδοσφαιρικώς αλαφροϊσκιωτοι, στο χθεσινό τελικό έβλεπαν μια σύγκρουση Ευρώπης-Λατινικής Αμερικής, άρα και πολιτισμών, κουλτούρας κ.λπ., έμειναν διπλά ικανοποιημένοι. Η υπερδύναμη της γηραιάς ηπείρου άφησε το επισκεπτήριο της στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, ισοφαρίζοντας σε 1-1, το πέρασμα της Βραζιλίας από την Ευρώπη το 1958, όταν συνέτριψε στον τελικό την διοργανώτρια Σουηδία με 5-2.
Οι Γερμανοί ποδοσφαιριστές ξεπέρασαν και έναν αηδιαστικό ψυχολογικό πόλεμο που διεξαγόταν εις βάρος τους. Τα απανταχού αλάνια του Διαδικτύου, ποιός ξέρει για λογαριασμό ποίων ενεργούσαν, τις προηγούμενες ημέρες «διαπόμπευαν» τον προπονητή των θριαμβευτών Γιόακιμ Λεβ -ομορφάντρα για πολλές κυρίες φιλάθλους.- ανεβάζοντας βίντεο που τον έδειχναν να ασχολείται εμμανώς, σαν εξαρτημένος, με τη ρινική του κοιλότητα σε ώρα αγώνων. Κάτι που ουδέποτε συνέβη χθες – οι τηλεοπτικές κάμερες καιροφυλακτούσαν. Αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Ολες οι μεγάλες μάχες κρίνονται από τις μικρολεπτομέρειες και την αυτοπειθαρχία των πρωταγωνιστών. Από χθες ακούγεται ότι ετοιμάζεται σε συμφιλιωτική συμπαραγωγή Βραζιλίας-Αργεντινής, ταινία υπό την τίτλο «Οταν περνούν οι Γερμανοί».