Η βόμβα στη Σταδίου δεν φανερώνει μόνο μία ενδεχόμενη επιστροφή της τρομοκρατίας. Αυτή είναι η επιφανειακή ανάγνωση. Φανερώνει κυρίως ότι η τρομοκρατία επιστρέφει επειδή βρήκε πρόσφορο έδαφος να επιστρέψει· ότι οι άνθρωποι πίσω από τις βόμβες βγήκαν ξανά μπροστά, επειδή μπορούν· επειδή τίποτα δεν τους εμποδίζει. Η αλήθεια είναι ότι η «οικονομικοποίηση» της πολιτικής, που ξεκίνησε από τα μνημόνια ως άχθος και συνεχίζεται μεταμνημονιακά ως καμάρι («δείτε πόσο καλά τα πηγαίνει πλέον η Ελλάδα»), λειτούργησε ως μέσο αποσιώπησης μίας σειράς μη οικονομικών παθογενειών που ποτέ δεν επιλύθηκαν επί της ουσίας, απλώς ξεχάστηκαν προσωρινά ως ανεπίκαιρες. Να όμως που τώρα η οργανωμένη βία μάς δείχνει ξανά τα δόντια της και το κράτος την κοιτά σαστισμένο και ανίδεο. Οσο εμείς κοιμόμασταν, η εξωοικονομική φρίκη ξεκουραζόταν για να επανέλθει δριμύτερη.
Ανομο και παράλογο
Μπροστά σε προβλήματα που θυμίζουν έντονα το παρελθόν, έχουμε την τάση να αναρωτιόμαστε αγανακτισμένοι: «2024, κι ακόμη ασχολούμαστε με αυτό;». Αυτή η αγανάκτηση όμως, όσο δικαιολογημένη κι αν είναι, στερείται λογικής. Τα προβλήματα δεν εξαφανίζονται από μόνα τους. Ξεπερνιούνται μόνο όταν λύνονται, και όχι όταν πιο επιτακτικά προβλήματα κρύψουν για λίγο ή πολύ τη θέα τους. Ως εκ τούτου, η συμπάθεια που επέδειξε ο δήμαρχος Αθηναίων στις καταλήψεις και στους καταληψίες μπορεί να δυσαρεστεί, αλλά δεν πρέπει να εκπλήσσει. Η ρομαντικοποίηση και η εκλογίκευση της παρανομίας, ακόμη κι από έναν εκλεγμένο πολιτικό, οφείλονται στο ότι η ελληνική κοινωνία συνολικά έχει σοβαρές ενστάσεις ως προς τη νομιμότητα. Η ροπή στο παράλογο της άνομης αυθαιρεσίας έχει σημαντικά λαϊκά ερείσματα· σε πολλές περιπτώσεις, αντί της περιφρόνησης εμπνέει συμπάθεια. Ο Χάρης Δούκας ξέρει τι κάνει.
Κομμουνιστική ακροδεξιά
Το παράλογο είναι ελκυστικό, ούτως ή άλλως. Αν δεν πείθεται κανείς από το μπαχαλοειδές στρατήγημα του Χάρη Δούκα, μπορεί να ρίξει μια ματιά στο θλιβερό κατάντημα του ΚΚΕ. Ο πολιτικός του λόγος το τελευταίο διάστημα δεν είναι απλώς δογματικά συντηρητικός, αλλά γνήσια ακροδεξιός. Συνωμοσιολογία, ομοφοβία, αντισημιτισμός, ξεκαρδιστικές τεχνοφοβικές φαντασιώσεις εσχατολογικού τύπου· όλα όσα περιλαμβάνουν οι ανακοινώσεις του κόμματος για την ισότητα στον γάμο, αλλά και η πρόσφατη, viral αρθρογραφία του Ριζοσπάστη οδηγούν σε δύο συμπεράσματα: πρώτον, ότι όλα τα κόμματα που καμώνονται τα αντισυστημικά, στην πραγματικότητα επενδύουν στη μαζική κοινωνική ευήθεια· δεύτερον, ότι οι αριστερές και οι δεξιές ταυτότητες έχουν εν πολλοίς αυτοκαταργηθεί: οι ομοιότητες ακροδεξιάς και ακροαριστεράς είναι πλέον περισσότερες από τις διαφορές.
Ζυμώσεις
Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, φαίνεται να βρίσκονται σε κατάσταση ζύμωσης. Καλύτερα να μεταμορφώνεσαι, βέβαια, από το να εκφυλίζεσαι παρωδιακά σαν το ΚΚΕ, όμως και οι μεταμορφώσεις ενέχουν κινδύνους. Μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου για τους γάμους ομοφύλων, για παράδειγμα, η Ν.Δ. δεν θα είναι πια η ίδια. Ακόμη κι αν δεν μπορεί αυτή να μετρήσει τον φιλελευθερισμό της, θα μπορούμε εμείς, έχοντας δει ποιοι στάθηκαν υπέρ του ανθρωπισμού και ποιοι όχι. Αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από την τριβή Κασσελάκη και Πολάκη, ταυτοτικές αποφάσεις καλείται να πάρει. Κατά φαντασίαν μοντέρνος ή κατά φαντασίαν άγριος; Σε κάθε περίπτωση, φαντασιακός.
Γραφική μοίρα
Το παράδειγμα Βαρουφάκη φωτίζει υπέροχα το κόστος της αντίστασης στη λογική, το κόστος του ναρκισσιστικού «μουλαρώματος»: παροπλισμένος και ανυπόληπτος, κάθεται ο δόλιος και βάλλει εναντίον των F-35 ως ειδήμων. Κι αυτό το θέμα το κατέχει· κι αυτό θα το διαχειριζόταν καλύτερα. Το αλλοτινό μεγαλείο, θεμέλιο της σημερινής ασημαντότητας. Να προσέχουν όμως όσοι γελούν μαζί του από τα αριστερά ή τα δεξιά. Κάποιοι εξ αυτών βρίσκονται πιο κοντά στη μοίρα του απ’ ό,τι νομίζουν.