Τα είχαν όλα, πολύ νωρίς. Ηταν νέοι, ωραίοι, έπαιζαν σε μια από τις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης και, σε ηλικία που τα περισσότερα παιδιά σπουδάζουν, είχαν στα πόδια τους χρήματα, ακριβά αυτοκίνητα, εντυπωσιακές γυναίκες. Τα είχαν όλα, πολύ νωρίς.
Στην Ιντερ, το (όχι και τόσο μακρινό) 2009, Μάρκο Αρναούτοβιτς και Μάριο Μπαλοτέλι τα βρήκαν πολύ γρήγορα μεταξύ τους. Εμεναν μαζί σε ένα σύγχρονο, πανάκριβο διαμέρισμα στο Μιλάνο και οι έγνοιες τους ήταν το ποδόσφαιρο, οι κόντρες με αυτοκίνητα, οι γυναίκες και οι νυχτερινές εξορμήσεις. Οχι απαραιτήτως με αυτή τη σειρά.
«Ημουν ένα παιδί στο λούνα παρκ. Η μεγάλη πόλη, το μεγάλο συμβόλαιο, οι μεγάλοι πρωταθλητές, όλα έλαμπαν», θυμάται για την πρώτη του εμπειρία στην Ιντερ ο Αυστριακός επιθετικός, ο οποίος σε ηλικία είκοσι ετών δόθηκε δανεικός από την ολλανδική Τβέντε στους πρωταθλητές Ιταλίας, με προοπτική μόνιμης συνεργασίας. Μια προοπτική που, όμως, έμεινε τέτοια. Προοπτική.
«Κάθε μέρα ήμουν ευτυχισμένος που έβλεπα τους πρωταθλητές να προπονούνται δίπλα μου, αλλά για εμένα ήταν πιο σημαντικό να βγω έξω, η έξω ζωή, τα αυτοκίνητα. Οτιδήποτε εκτός από το ποδόσφαιρο», συνεχίζει ο Μάρκο, ο οποίος κέρδισε με το… σπαθί του τον χαρακτηρισμό bad boy (κακό παιδί), παρότι ο ίδιος αδιαφορεί για το τι λέει ο κόσμος.
Γεννημένος στη Βιέννη από Σέρβο πατέρα και αυστριακή μητέρα, είναι ορθόδοξος χριστιανός και το βαλκάνιο αίμα βράζει μέσα του. Ηταν, επί της ουσίας, ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς των φτωχών, έχοντας ως κοινό με τον Σουηδό με βοσνιακές ρίζες υπερπαίκτη τον εκρηκτικό χαρακτήρα και την έφεση στο σκοράρισμα.
Αυτή τον έφερε πρώτη φορά στο Μιλάνο, τη σεζόν που έμελλε να εξελιχθεί ως η πιο ένδοξη στα 115 χρόνια Ιστορίας του συλλόγου, αφού κατέκτησε το τρεμπλ (Πρωτάθλημα, Κύπελλο και Champions League), με οδηγό τον Ζοσέ Μουρίνιο.
Ο Αρναούτοβιτς, παρότι ήταν μέλος εκείνης της ομάδας, δεν θεωρεί εαυτόν νικητή του τρεμπλ, αφού κατέγραψε μόλις τρεις συμμετοχές, έχοντας συνεχώς το μυαλό του αλλού. «Στις συνεντεύξεις δεν λέω ποτέ ότι κατέκτησα το τρεμπλ. Ημουν εκεί, αλλά για ένα ποσοστό της τάξεως του 2%, ως φίλαθλος», λέει προς τιμήν του για μία σεζόν που του έμαθε πολλά.
Μπορεί να αγωνίστηκε ελάχιστα (πρωτίστως φταίει ο ίδιος γι’ αυτό), αλλά η θητεία του δίπλα στον Μουρίνιο τον έκανε να καταλάβει πώς πρέπει να είναι ο σωστός επαγγελματίας. «Είναι ένας φανταστικός άνθρωπος, αλλά έχει τη συμπεριφορά ενός παιδιού. Ο καλύτερός του φίλος είναι ο Μπαλοτέλι, και όλο αυτό δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμο», ήταν οι ατάκες του Πορτογάλου προπονητή για να εξηγήσει γιατί δεν στέριωσε στο Μιλάνο, τουλάχιστον τότε.
Το βράδυ της Τρίτης και 14 χρόνια ύστερα από εκείνο το άδοξο «αντίο», ο Αρναούτοβιτς έγινε ήρωας για την Ιντερ, δίνοντάς της κόντρα στην Ατλέτικο Μαδρίτης προβάδισμα πρόκρισης στα προημιτελικά του Champions League. «Είναι ένα από τα πιο σημαντικά γκολ της ζωής μου», έλεγε περιχαρής, αναπολώντας τη διαδρομή που τον έφερε πίσω στο «Τζουσέπε Μεάτσα» του Μιλάνο.
Επαιξε τρία χρόνια στη Γερμανία με τη Βέρντερ Βρέμης, ενισχύοντας τη φήμη του κακού παιδιού με διάφορα επεισόδια σε αγώνες και προπονήσεις, δοκίμασε (με σχετική επιτυχία) τις δυνάμεις του στην Premier League με Στόουκ Σίτι και Γουέστ Χαμ, κάνοντας το υπερατλαντικό ταξίδι για χάρη των γουάν της κινεζικής Σαγκάη Πορτ.
Οι συνθήκες έμοιαζαν ιδανικές για να στεριώσει στην Ανατολή: Πολύ καλά χρήματα για να αυγατίσει μια περιουσία που ξεπερνάει πλέον τα τριάντα εκατομμύρια ευρώ, καλό αγγλόφωνο σχολείο για τις δύο κόρες του, Εμίλια και Αλίσια, αλλά και πολύ ευχάριστες συνθήκες διαβίωσης για τη σύζυγό του, Σάρα. Την ιδανική σύντροφο και μητέρα των παιδιών τους, καμία σχέση με «το κορίτσι με τατουάζ, μαύρα μαλλιά και σιλικονάτα στήθη» που είχε πει σε μια συνέντευξή του ότι έψαχνε για παρέα.
Οταν, όμως, όλα έδειχναν ρόδινα, ξέσπασε η πανδημία του κορωνοϊού και ο Αρναούτοβιτς έμεινε μόνος του, κρατώντας μακριά την οικογένειά του από το επίκεντρο της COVID-19. Δεν άντεξε πολύ και, σε συνεννόηση με τον αδελφό και μάνατζέρ του, Ντάνιελ, κίνησε τα νήματα για να επιστρέψει στην Ευρώπη και δη στην Ιταλία, για λογαριασμό της Μπολόνια.
Πλέον, δεν ήταν το παιδαρέλι που είχε το μυαλό του στα ακριβά αυτοκίνητα και τα πάρτι. Ούτε καν ο εκρηκτικός ποδοσφαιριστής που έγινε είδηση στο Euro2020 επειδή φέρεται να προκάλεσε δύο Σκοπιανούς αντιπάλους του, με αποτέλεσμα να τιμωρηθεί με έναν αγώνα αποκλεισμό για απρεπή συμπεριφορά.
«Από τότε που γεννήθηκε η πρώτη μου κόρη, έχω αλλάξει και έχω θέσει τις σωστές προτεραιότητες στη ζωή μου» ξεκαθαρίζει στα 34 του και αφού έσπασε τα κοντέρ με τη φανέλα της Μπολόνια. Στους Ροσομπλού, συνεργάστηκε με τον Σίνισα Μιχαΐλοβιτς, μέχρι τη στιγμή που ο Μαυροβούνιος προπονητής άρχισε να δίνει μάχη με τη λευχαιμία, την οποία δυστυχώς έχασε.
Και, στη συνέχεια, η μοίρα θέλησε να έχει για προπονητή τον άλλοτε συμπαίκτη του στην Ιντερ, Τιάγκο Μότα, τον οποίο είχε χαρακτηρίσει σε ανύποπτο χρόνο ως «τον καλύτερο ποδοσφαιριστή που έχω δει στη ζωή μου».
Οταν τον περασμένο Αύγουστο η Ιντερ τού χτύπησε την πόρτα για να τον αποκτήσει ως δανεικό, δεν το σκέφτηκε δύο φορές. Πλέον ήταν έτοιμος για να ανταποκριθεί στο βάρος της φανέλας και τις απαιτήσεις. Είχε, άλλωστε, ένα ανοιχτό γραμμάτιο που έπρεπε να κλείσει, από την εποχή που έκανε πάρτι μέχρι πρωίας παρέα με τον Μάριο Μπαλοτέλι.
Το γκολ του κόντρα στην Ατλέτικο ήταν το πρώτο της καριέρας του σε νοκ άουτ αγώνα της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, όπου είχε 13 χρόνια να παίξει. Εγινε, μάλιστα, ο πρώτος Αυστριακός που σκοράρει εις βάρος των Ροχιμπλάνκος στη συγκεκριμένη διοργάνωση από τις 30 Σεπτεμβρίου του 1970, όταν ο Μάρκο (γεννηθείς 19 χρόνια αργότερα) δεν ήταν καν ιδέα.
«Δεν ήμουν επαγγελματίας στην πρώτη μου θητεία στην Ιντερ», παραδέχεται ο μεταμορφωμένος (προς το καλύτερο) Αρναούτοβιτς, ο οποίος πιτσιρικάς είχε αποκτήσει το παρατσούκλι «Arrogantovic» (από το arrogant, ήτοι αλαζόνας) και, όταν ένας προπονητής του έβαλε πρόστιμο για πειθαρχικό παράπτωμα, του απάντησε «πάρε τα λεφτά μου και δώστα στην οικογένειά σου»!
Ολα αυτά, όμως, ανήκουν στο παρελθόν. Ο Αρναούτοβιτς κοιτάει μόνο μπροστά και, γιατί όχι, κάνει όνειρα για την κατάκτηση του τρεμπλ με την Ιντερ, όχι όμως με την κατάκτηση του Κυπέλλου, αφού σε αυτό η τωρινή του ομάδα αποκλείστηκε από αυτή στην οποία ανήκει (Μπολόνια), αλλά με το Σούπερ Καπ Ιταλίας, που ήδη έχουν κάνει δικό τους οι Νερατζούρι. Αυτή τη φορά, όμως, θέλει σε αυτό το τρεμπλ να έχει ενεργό και σημαντική συμμετοχή και όχι απλή παρουσία ως «φίλαθλος», όπως το 2010…