Οταν ακούς τη λέξη «εμβληματικός», καλό είναι πλέον να κρατάς μικρό καλάθι. Η κατάχρηση του όρου έχει επιφέρει τον εκφυλισμό της σημασίας του. Στην «εμβληματική» νέα σειρά The New Look, που είναι αφιερωμένη στη μεταπολεμική οικοδόμηση της αυτοκρατορίας του Christian Dior, όλα πάνε στραβά: Αγγλοι, Αυστραλοί και Αμερικανοί ηθοποιοί υποδύονται τους Γάλλους και μιλάνε σπαστά αγγλικά· αφού δεν μπορούν να μιλήσουν γαλλικά, όπως θα ταίριαζε στο σενάριο, θεωρήθηκε μάλλον ότι πρέπει να μιλάνε σαν καρικατούρες Γάλλων τουριστών, μήπως μας θυμίσουν από σπόντα την εντοπιότητα της πρώτης ύλης. Η Ιστορία συμπλέκεται με την ιστορία άτακτα και αναποφάσιστα, παράγοντας ένα αποτέλεσμα πρόχειρης σαπουνόπερας. Ακόμη και το κάστινγκ είναι κακό: κανένας ηθοποιός δεν θυμίζει τον χαρακτήρα που υποδύεται – οι περισσότεροι μοιάζουν χαμένοι σε μια άσκηση μίμησης στερεοτύπων και ενσάρκωσης πληροφοριών παρμένων από το Google. Η γιγάντωση του streaming δεν έχει παρασύρει μόνο τους θεατές σε άκριτες επιλογές, αλλά και τους δημιουργούς σε μια άνευ προηγουμένου αποθράσυνση.
Υπερβολική δόση πραγματικότητας
Αντιθέτως, στην γκέι θεματικής ταινία All of Us Strangers, που τόσος κόσμος δικαιολογημένα αποθέωσε το τελευταίο διάστημα, όλα είναι καμωμένα ορθώς: οι γκέι ήρωες είναι όσο τραυματισμένοι περιμένουμε να είναι· η κοινωνία που τους περιβάλλει, όσο άξενη την έχουμε συνηθίσει· το παρελθόν πονεμένο, το μέλλον ζοφερό, το παρόν φευγαλέο· το πάθος είναι φλογερό και η ιστορία συγκινητική. Είναι τα πάντα τόσο σωστά δοσμένα, που το όλον, παρά την ωραιότητά του, καταλήγει τετριμμένο ως υπερβολικά «κανονικό». Περιγράφοντας τόσο πιστά την αναγνωρίσιμη πραγματικότητα, η σειρά δεν αφήνει καθόλου χώρο στη λιγότερο αναγνωρίσιμη: στο γκέι βίωμα που δεν συνδυάζεται μόνο με απόρριψη και δυστυχία· στο μοντέλο γκέι ζωής, που εγκυμονεί χαρά – όχι μόνο πόνο.
Η λούπα του κακού
Στη λογική του σεναρίου χωρίς πρωτοτυπία έχει εγκλωβιστεί και ο ΣΥΡΙΖΑ, προσφέροντας μέσω του συνεδρίου του ένα θέαμα γεμάτο ανατροπές τόσο πιστές στον έτσι κι αλλιώς ανακόλουθο χαρακτήρα του, που στην ουσία συνιστούν προβλέψιμη μανιέρα. Οι νέες εκλογές που δεν ήταν να γίνουν, αλλά σχεδόν προκηρύχθηκαν, για να ακυρωθούν μία ημέρα μετά· ο απρόσμενος πόλεμος του τέως προέδρου με τον νυν που, δεδομένου του ιστορικού του πρώτου, δεν ήταν και τόσο απρόσμενος· οι πρωτεϊκές σχέσεις των στελεχών ως αδιάκοποι συμβολισμοί της οπορτουνιστικής ηθικής τους: ο τρόπος που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αντιμετωπίζει την παρακμή του, επικυρώνει την παρακμή· θυμίζει γιατί αυτή επήλθε και σε κάνει να αναρωτιέσαι: δεν καταλαβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ ότι ακριβώς αυτή η συμπεριφορά είναι που έκανε τον κόσμο να του γυρίσει την πλάτη;
Αστοχα ερωτήματα
Απορεί η Ελενα Ακρίτα με προσποιητή αφέλεια: «Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ είναι “τελειωμένος„, γιατί όλοι ασχολούνται μαζί μας;». Για τον ίδιο λόγο που οι περαστικοί ασχολούνται με έναν παρανοϊκό που φωνάζει στον δρόμο ή με κάποιον που σκοντάφτει και τρώει τα μούτρα του. Επειδή το ευτράπελο αποσπά την προσοχή από τη βαριά πραγματικότητα. Η ανησυχία της, λοιπόν, θα ήταν προτιμότερο να εστιάζει στο γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί κομμάτι της πραγματικότητάς μας· γιατί μας απασχολεί μόνο ως αστείο;
Αστείο ως καταφύγιο
Το βλέμμα στρέφεται εκεί όπου αντέχει. Οσο λιγότεροι οι φαιδροί πειρασμοί, τόσο πιθανότερο να στραφεί στο ασήκωτο κακό· στα Τέμπη, για παράδειγμα. Εκεί όπου, ένα χρόνο μετά, τίποτα δεν έχει επανορθωθεί: ούτε η κρατική αξιοπιστία, ούτε η αδικία, ούτε το τραύμα. Ας συνεχίσουμε, επομένως, να παρακολουθούμε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ καθώς τρώνε τις σάρκες τους ναρκισσευόμενα· έτσι αποφεύγουμε να φάμε οι υπόλοιποι τις δικές μας από θλίψη και αγανάκτηση.