Η δικαιοσύνη που αποδίδεται πλημμελώς ή δεν αποδίδεται καθόλου είναι το τέλειο λίπασμα του λαϊκισμού. Οι καταστροφικές κοινωνικές δυνάμεις, άλλωστε, δεν εμφανίζονται ποτέ απρόσκλητες· κάποιος κάνει το έδαφος πρόσφορο γι’ αυτές. Τα θύματα της τραγωδίας των Τεμπών δεν γυρνάνε πίσω· αυτό που εκκρεμεί όμως δεν είναι τα μελό θεατρικά πάνω στα λείψανά τους, αλλά η τιμωρία των υπαιτίων. Τι νόημα έχει η αναγραφή με κόκκινη μπογιά των ονομάτων των νεκρών στο μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη; Κανένα. Συμβάλλει κάπως στην απονομή της δικαιοσύνης; Ουδόλως. «Παραστασιακό» θόρυβο έκανε η πράξη, τον οποίο κάποιοι ελπίζουν να κεφαλαιοποιήσουν ατομικά ή συλλογικά. Αλλά δεν φταίνε οι κουτοπόνηροι του εύκολου χειροκροτήματος. Οι έχοντες την εξουσία φταίνε, που τρέμουν να κάνουν το καθήκον τους και ανοίγουν ξανά την πόρτα στο σπαραξικάρδιο δηλητήριο.
Δήμαρχος με ατζέντα
Ο δήμαρχος Αθηναίων είδε την πόρτα του λαϊκισμού να ανοίγει και έβαλε το στοπ του, για να αφήσει το ρεύμα να περάσει και να τον δροσίσει. Μπορεί ο Χάρης Δούκας να μπαίνει στον τρίτο μήνα της δημαρχίας του χωρίς να έχει κάνει ή προγραμματίσει οτιδήποτε ουσιώδες για την Αθήνα, αλλά ευτυχώς δήλωσε πως θα αναλάβει την πρωτοβουλία για τη δημιουργία ενός αθηναϊκού μνημείου προς τιμήν των θυμάτων του δυστυχήματος. Αυτό έκρινε πως έχουν ανάγκη οι αδικοχαμένοι και οι δημότες – μία άτοπη μαρμάρινη πλάκα. Αυτό έκρινε πως είναι το καθήκον του: κάτι άσχετο με τον τρέχοντα ρόλο του, αλλά πολύ σχετικό με τις απώτερες φιλοδοξίες του.
Σιγουράκια
Η υπέρβαση του εαυτού είναι κομμάτι του πολιτικού καθήκοντος: δεν είχε δίκιο ο πρωθυπουργός όταν εκστόμισε το επικοινωνιακό του «σιγουράκι» πως στα Τέμπη «συγκρούστηκαν ανθρώπινα λάθη με χρόνιες παθογένειες της ελληνικής δημόσιας διοίκησης». Το επιχείρημα του ανθρώπινου λάθους είναι φτωχό και πολιτικά μίζερο, μια και, όταν μιλάμε για τέτοια συμβάντα, τα ανθρώπινα λάθη εντάσσονται αυτομάτως στις χρόνιες παθογένειες. Είναι δουλειά του κράτους να επιλέγει τα σωστά πρόσωπα για τις σωστές θέσεις, κανείς δεν προσγειώνεται μόνος του στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή. Ας αναλάβει το κράτος την ευθύνη στο ακέραιο, αν επιθυμεί ακέραιη και την κοινωνία – και όχι διασπασμένη σε εμπόλεμα κομμάτια.
Καλά ξυπνητούρια
Υπάρχει και η άλλη επιλογή: να τα κάνει κανείς όλα στραβά και να το θυμηθεί όταν πια βρίσκεται στο περιθώριο, όταν η αλήθεια έχει μόνο ιστορική αξία. Οι πρόσφατες παραδοχές του Αλέξη Τσίπρα στο συνέδριο της «Κ» δεν διαφωτίζουν κανέναν, ούτε καν τους εντελώς αδαείς. Το γεγονός ότι την περίοδο της περίφημης διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς υπήρχαν προσωπικές ατζέντες στο επιτελείο του, είναι γνωστό· εξίσου γνωστό είναι ότι οι χειρισμοί του ΣΥΡΙΖΑ στην υπόθεση Novartis και στο θέμα των τηλεοπτικών αδειών υπήρξαν σκανδαλώδεις. Η ειλικρίνεια άργησε πολύ και τώρα είναι σε μεγάλο βαθμό άχρηστη. Οσοι δεν κατάλαβαν τα προφανή τότε, δεν θα τα καταλάβουν ούτε τώρα.
Βόρβορος
Ακούει κανείς τον πρώην μπασκετμπολίστα, Νίκο Παππά, να πολιτικολογεί παραληρηματικά σε μία από τις ευτελείς τηλεοπτικές εκπομπές που επιμένουν να προσφέρουν βήμα στην τρικυμιώδη κουταμάρα, και δεν μπορεί να αποφύγει το φλάσμπακ σε περασμένες εποχές κοινωνικής αναταραχής: τότε που η υστερική καταγγελτικότητα κατά πάντων («προδοτών», «βιαστών», «εγκληματιών», «δολοφόνων» κ.ο.κ.) χρησίμευε ακόμη ως εργαλείο αυτοανάδειξης και κομματικής συσπείρωσης. Είναι όμως άτομα σαν τον Παππά το καλύτερο που μπορεί να βρει ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή την κρίσιμη στιγμή υπαρξιακού επαναπροσδιορισμού; Τελικά, ό,τι ισχύει για την όψιμη αφύπνιση του Αλέξη Τσίπρα ισχύει και για τον παρατεταμένο ύπνο της παράταξής του: συνήθως, όποιος δεν καταλαβαίνει κάτι εγκαίρως, δεν το καταλαβαίνει ποτέ.