Το πιο εξωφρενικό με τον γενικό γραμματέα του ΚΚΕ δεν είναι οι σεξιστικές και συνωμοσιολογικές ανοησίες που εκστόμισε περί φοιτητριών που ψάχνουν «sugar daddies», ανήμπορες τάχα να πληρώσουν τα δίδακτρα της σχολής τους. Είναι ότι, ακόμη και κατόπιν όλων των αντιδράσεων, δεν κατάλαβε τι είπε: σύμφωνα με τα λεγόμενά του, λοιπόν, εξ ανάγκης εκδιδόμενες είναι μόνο οι γυναίκες· η ένδεια σημαίνει πορνεία (έτσι αποτιμά ο Κουτσούμπας την ηθική των προλετάριων που κατά τ’ άλλα υπερασπίζεται), ενώ η σεξεργασία ισοδυναμεί με εμπόριο λευκής σαρκός. Αυτό είναι το πρόβλημα με τον δογματισμό: δεν σε εγκλωβίζει μόνο στη μωρία των πεποιθήσεών του, αλλά και σε μια αξιολύπητα δυσλειτουργική μεθοδολογία σκέψης.
Προσοχή, ψυκτικοί
Την ίδια ώρα, με την ίδια αφορμή, δηλαδή το νομοσχέδιο για τα μη κρατικά πανεπιστήμια, η Ρένα Δούρου επιδεικνύει την ίδια αβασάνιστα προσβλητική επιπολαιότητα, εφιστώντας μας την προσοχή από το X: «Θέλουν να κάνουν τα παιδιά μας ψυκτικούς». Από πότε είναι κακό να γίνεται κανείς ψυκτικός; Από πότε σνομπάρει και επικρίνει η Αριστερά την τεχνική εκπαίδευση, το δικαίωμα στην επαγγελματική αποκατάσταση που δεν αποπνέει αέρα «μπουρζουά»; Ούτε η Δούρου κατάλαβε τι απαράδεκτη και αντιαριστερή ατάκα εκτόξευσε. Οι εκπρόσωποι της εγχώριας Αριστεράς, πιο αποξενωμένοι από ποτέ απ’ τις ταυτοτικές τους ρίζες, μοιάζουν ολοένα και περισσότερο με ό,τι κάποτε κορόιδευαν.
Ζάρι
Πόσο καλύτεροι είμαστε από αυτό που θεωρούμε κατώτερό μας; Oσοι έκριναν αναγκαίο να υπερασπιστούν το τραγούδι (και το βίντεο) με το οποίο θα εκπροσωπήσει φέτος την Ελλάδα στη Eurovision η Μαρίνα Σάττι, τονίζουν με διάφορους τρόπους τη σοφία που εντόπισαν σε αυτό: «H Μαρίνα Σάττι στρέφει έναν καθρέφτη προς την ελληνική κοινωνία»· «η Μαρίνα Σάττι τρολάρει την αισθητική του Nεοέλληνα»· «η Μαρίνα Σάττι κάνει ένα πανέξυπνο σχόλιο πάνω στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα». Οι περισσότεροι πάντως απέφυγαν να διευκρινίσουν αν το βρήκαν ωραίο. Φταίει που η Σάττι κουβαλάει πάντα μαζί της μια επιτηδευμένη ακαλαισθησία, σαν να θέλει να μας προκαλέσει να αναμετρηθούμε με την τελευταία σε επίπεδο σημειωτικής, αντί να κρίνουμε την ίδια ως καλλιτέχνιδα. Το ρούχο που φοράμε παντού, όμως, δεν είναι απλό ρούχο· γίνεται δήλωση εαυτού, κομμάτι της ταυτότητάς μας.
Αθέμιτες συγκρίσεις
Η ταυτότητα των μη κρατικών πανεπιστημίων καλό θα ήταν να περιγραφεί αυτοτελώς, χωρίς εξωραϊστικές ή δυσφημιστικές συγκρίσεις. Η επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη να στηρίξει το νομοσχέδιο στη σχετική κοινοβουλευτική συζήτηση, διαφημίζοντας τα μη κρατικά πανεπιστήμια ως προτιμότερες επιλογές («καθαρά και μοντέρνα κτίρια, με εργαστήρια και βιβλιοθήκες»), ήταν μια επιλογή άσοφη και ανάρμοστη. Δουλειά του πολιτικού είναι να φτιάχνει ό,τι θεωρεί πως χρήζει διόρθωσης, όχι να ελπίζει πως η δουλειά του θα γίνει από σπόντα. Ακόμη κι αν τα μη κρατικά πανεπιστήμια πετύχουν εμμέσως τον εξορθολογισμό των κρατικών, τον οποίο η κυβέρνηση δεν τόλμησε να επιβάλει αμέσως, αυτή δεν θα είναι μια κολακευτική εξέλιξη για τον πρωθυπουργό και τις ικανότητές του.
«Φυσιολογική» ανατροφή τραμπούκων
Οι ικανότητές μας ξετυλίγονται πάνω στις αρμοδιότητές μας. Ο πρόσφατος προπηλακισμός των νεαρών «queer» ατόμων στην πλατεία Αριστοτέλους από ομάδα αποτελούμενη σε μεγάλο βαθμό από ανηλίκους επαναφέρει τη συζήτηση περί οικογενειών, τεκνοποίησης και ανατροφής που αφήσαμε στη μέση όταν ψηφίστηκε το νομοσχέδιο για την ισότητα στον γάμο. Αραγε οι γονείς των μικρών τραμπούκων αναγνωρίζουν τις κακές γονικές τους επιδόσεις; Εχουν, κατά τη γνώμη τους, οι επιδόσεις τους αυτές σχέση με το φύλο, τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό και το παραδοσιακό ή μη της οικογένειάς τους; Μάλλον όχι· μάλλον οι υψηλές στερεοτυπικές προδιαγραφές υποχωρούν αμέσως όταν συναντούν τις μεγάλες προσωπικές μας αποτυχίες.