Αστυνομικές επιχειρήσεις σαν αυτές που έλαβαν χώρα το Σαββατοκύριακο στην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου και στο ΑΠΘ, περισσότερο μοιάζουν με συμβολικές τελετουργίες: η αστυνομία εισβάλλει σε παράνομα κατειλημμένους χώρους, βρίσκει τα αναμενόμενα ρόπαλα και τις αναμενόμενες χειροβομβίδες, προσάγει ή συλλαμβάνει τους αναμενόμενους εξωσχολικούς και ενδοσχολικούς καταληψίες, και μετά οι μεν προσποιούνται τους ικανοποιημένους με την αποκατάσταση της τάξης και οι δε τους σοκαρισμένους από την καταστολή. Στη συνέχεια, η ζωή συνεχίζεται με τον ίδιο τρόπο ακριβώς: οι πανεπιστημιακοί χώροι μένουν και πάλι αφύλακτοι, τα επίσημα και τα ανεπίσημα συμφέροντα εξακολουθούν να τους λυμαίνονται και η πολιτική εξουσία παραμένει ουσιωδώς αμέτοχη, επιφυλάσσοντας στο όργιο παρανομίας δυο-τρεις γκεστ εμφανίσεις τον χρόνο για την τιμή των όπλων. Νόημα πλέον δεν υπάρχει. Όποιος αρνείται να αλλάξει τον εαυτό του όπως πρέπει όταν πρέπει, τον καταδικάζει στην παρακμιακή γραφικότητα.
Χαμηλή ραπτική
Κάτι από τη γραφικότητα της φθίνουσας δημιουργικότητας και των πτωχευμένων ιδεών είχαν και οι στολές που σχεδίασε η Μαίρη Κατράντζου για τους συμμετέχοντες στην Τελετή Αφής της Ολυμπιακής Φλόγας. Η έφεση της σχεδιάστριας στα prints δεν έχει ωριμάσει καλά· αυτή τη φορά, παρήγαγε ένα φολκ-κιτς αποτέλεσμα, τουριστικά εμπνευσμένο -τι έκπληξη!- από ιωνικού ρυθμού κίονες και κιονόκρανα (ουάου!). Ας ελπίσουμε ότι η δάδα δεν θα είναι ένα τεράστιο σουβλάκι (αν και οι φαν της Μαρίνας Σάττι ίσως το εκτιμήσουν ως ειρωνικό σχόλιο σε κάτι, δεν ξέρουμε τι).
Φωτογραφίες τρόμου
Οι προφανείς εμπνεύσεις έχουν πάντα κάτι αυτοκαταστροφικό, που πηγάζει από την οκνηρία του εμπνευστή τους· από τον ζήλο του να σερβίρει την έμπνευση γρήγορα, χωρίς να τη σκεφτεί διπλά και τριπλά. Ιδέες που δεν περνούν από τη βάσανο της αμφισβήτησης πριν υλοποιηθούν, συνήθως καταλήγουν σε φιάσκο: τι σκέφτηκε ο Άδωνις Γεωργιάδης πριν βγάλει την περίφημη, σουρεαλιστικού τρόμου, φωτογραφία με τον πρώτο ασθενή των απογευματινών χειρουργείων; Τίποτα. Ούτε πόσο βεβιασμένη φαίνεται, ούτε πόσο ανάρμοστη και προπαγανδιστική μοιάζει. Στο μυαλό του, κάθε διαφήμιση είναι καλή διαφήμιση, ακόμη κι αν διαφημίζει την έλλειψη μέτρου και σοβαρότητας.
Από τη λάσπη στην απόσυρση
Όταν λέμε ότι οι πολιτικοί πρέπει να αναλαμβάνουν άμεση δράση ενόψει προβλημάτων, δεν εννοούμε ότι πρέπει να βιάζονται. Από την άλλη, είτε βιαστεί κανείς είτε όχι, το ψέμα έχει πάντοτε κοντά ποδάρια. Η υπόθεση των «παράνομων» email της Άννας Μισέλ Ασημακοπούλου που από «επίθεση λάσπης» κατέληξε στην απόσυρση της πολιτικού από το ψηφοδέλτιο της ΝΔ και σε μερικές ακόμη καίριες αποπομπές, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πόσο σημαντικές είναι η υπομονή, η ψυχραιμία και η μετριοπάθεια στην πολιτική. Άραγε, αν η ευρωβουλευτής είχε παραδεχτεί εξαρχής το λάθος της, έστω δηλώνοντας μερική άγνοια, αντί να αντεπιτεθεί στους καταγγέλλοντες ζητώντας και τα ρέστα, πόσο διαφορετικά θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα για την ίδια; Ενδεχομένως πολύ διαφορετικά.
Η μάχη των Influencers
Στην Ελλάδα, οι πολιτικοί είναι πεπεισμένοι πως όποιος δεν ερωτεύεται το είδωλό του, κάτι κάνει λάθος. Η ναρκισσιστική εποποιία που επιφύλαξε στο φανταριλίκι του ο Στέφανος Κασσελάκης και το όλο μιντιακό αμπαλάζ της δημόσιας και ιδιωτικής του ζωής είναι το σωσίβιο που τον κρατά στην επιφάνεια της επικαιρότητας και, την ίδια ώρα, το βαρίδι που σιγά σιγά τον τραβάει στον βυθό της ανυποληψίας. «Εισβολές» σε τηλεοπτικά πλατό, «αστεία» βίντεο που τον δείχνουν να κουρεύεται, αγκαλιές με παιδιά και σκυλιά – τι νόημα έχουν όλα αυτά; Μήπως ο στόχος τους είναι να ανταγωνιστούν το επιτυχημένο TikTok του Κυριάκου Μητσοτάκη; Μπορεί. Αν συνεχίσουν να υποκαθιστούν την πολιτική, ωστόσο, μόνο το TikTok θα ανταγωνίζονται – κι αυτό, όχι με πολλές αξιώσεις.