Από τα αιχμηρά δόντια του καρκίνου δεν σε γλιτώνουν ούτε τα χρήματα, ούτε η διασημότητα, ούτε οι τίτλοι. Η λιτή και αυτοπρόσωπη ανακοίνωση της Κέιτ Μίντλετον πως υποβάλλεται σε θεραπεία για καρκίνο, λειτούργησε ως υπενθύμιση της οικουμενικής ανθρώπινης διακινδύνευσης που ανθίσταται στις ταξικές διακρίσεις· ναι, η πριγκίπισσα έχει πρόσβαση σε έναν τύπο περίθαλψης που εμείς δεν μπορούμε καν να διανοηθούμε, αλλά το ότι είναι κι αυτή παγιδευμένη στη φθαρτή μοίρα των κοινών θνητών συνιστά τον πρωταρχικό λόγο που η ανακοίνωσή της προκάλεσε τόσο μεγάλο κύμα συμπαράστασης: «Αν η ασθένεια προσβάλλει μέχρι και πριγκίπισσες, τι πιθανότητες έχουμε εμείς να της ξεφύγουμε;». Υπάρχει όμως κι ένας άλλος λόγος: οι τύψεις. Η συνωμοσιολογία γύρω από την εξαφάνιση της Κέιτ δεν ήταν φτιαγμένη μόνο από ψέμα, αλλά και κακοήθεια. Ενώ μια γυναίκα εξηγούσε στα παιδιά της τι σημαίνει καρκίνος, ο κόσμος χαζογελούσε εις βάρος της αμέριμνος.
Εκ πεποιθήσεως συνωμοσιολόγοι
Οι επιρρεπείς στην παραπληροφόρηση δεν είναι επιρρεπείς κατά τύχη. Κλίνουν μονίμως προς το ψεύδος επειδή το προτιμούν από την αλήθεια. Για τους εχθρούς της Δύσης -ρωσόφιλους και ισλαμόφιλους- που αγαπούν αυτομάτως όποιον στρατεύεται εναντίον της, το τρομοκρατικό χτύπημα στη Μόσχα θα έπρεπε να λειτουργήσει αφυπνιστικά: να που τελικά ο δολοφονικός εξτρεμισμός δεν τα βάζει μόνο με τους «πολεμοχαρείς» και τους «αποικιοκράτες», αλλά και με τους πάναγνους «αποναζιστικοποιητές». Μπροστά στην άβολη αλήθεια, όμως, οι κατ’ επιλογήν συνωμοσιολόγοι διάλεξαν και πάλι τον δρόμο του παραλόγου: για το χτύπημα φταίει η Ουκρανία! Μα και βέβαια φταίει· θα μπορούσε άλλωστε να φταίει κάποιος που συμπαθούμε;
Πόλεμος εκ περισσού
Σε ό,τι αφορά, πάντως, το δυστύχημα στα Τέμπη δεν χρειαζόμαστε πια ούτε πληροφόρηση ούτε παραπληροφόρηση. Ξέρουμε τι συνέβη και ό,τι ξέρουμε επαρκεί για να έχουμε άποψη. Γι’ αυτό και ο νέος πόλεμος περί μονταζιέρας, όπου κι αν τον κατατάσσει το εκκρεμές της αλήθειας, είναι ελαφρώς περιττός, υπό την έννοια ότι δεν αλλάζει κάτι: ούτε την παταγώδη κρατική αποτυχία, ούτε το πολιτικό άρωμα παρασιώπησης που πλανιέται στην ατμόσφαιρα του εγκλήματος. Το ότι η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να τοποθετήσει το κομματικό της συμφέρον πάνω από το ηθικά -και ίσως νομικά- πρέπον φάνηκε από τη στιγμή που επέλεξε να επιρρίψει την ευθύνη ενός περιστατικού σαν αυτό σε έναν ασήμαντο σταθμάρχη.
ΝΔ σε κρίση
Η δύσκολη θέση στην οποία η Νέα Δημοκρατία έχει βάλει τον εαυτό της, καθίσταται εμφανής από τη διαρκώς αμυντική της στάση έναντι πάντων, η οποία θυμίζει τον ΣΥΡΙΖΑ κατά την «αυτοκρατορική» του περίοδο. Τα δημοσιεύματα που θέλουν δύο ιστορικού μεγέθους αλλά αμφιβόλου ιστορικής αξίας προσωπικότητες του κόμματος να μηχανορραφούν εναντίον της ΠτΔ είναι σημάδια της ίδιας παρακμής, ακόμη κι αν δεν αντιπροσωπεύουν την επίσημη κομματική γραμμή. Όταν οι πύλες του παλαιοκομματισμού ανοίξουν, άλλωστε, πολλές και διαφορετικές ασχήμιες ξεπηδούν μέσα από το χάος. Καθηλωμένη στην άρνησή της να παραδεχτεί και να υπερβεί τα λάθη της, τον τελευταίο καιρό η ΝΔ μοιάζει αποφασισμένη να δείξει όλες τις εκφάνσεις του κακού της εαυτού.
American Fiction
Σε ένα διαφορετικό πλαίσιο, αλλά και πάλι ταυτοτικό, η ταινία American Fiction μιλάει πολύ εύστοχα για τις αφηγήσεις που επινοούμε, προκειμένου να ερμηνεύσουμε τον εαυτό μας και να σχετιστούμε με τους άλλους. Διεισδυτικό και καταγγελτικό, αλλά παρακάμπτοντας τον -μάλλον παρωχημένο- σκόπελο του «wokeness», το έργο του Κορντ Τζέφερσον διατυπώνει θαρραλέα αυτό που δύσκολα δεχόμαστε και εύκολα ξεχνάμε: το καλό και το κακό, το ποιοτικό και το μη ποιοτικό, το χρήσιμο και το άχρηστο είναι κάτι που επαναπροσδιορίζουμε και κατακτάμε κάθε μέρα από την αρχή.