Το ότι η Μαρία Καρυστιανού τού θυμίζει την Τζούλια Ρόμπερτς στην ταινία «Εριν Μπρόκοβιτς», ο Ευκλείδης Τσακαλώτος μάλλον το είπε για καλό. Αθελά του, βέβαια, πρόδωσε τη δυσάρεστη πλευρά της καλοσύνης αυτού του είδους: η Αριστερά βλέπει τους ανθρώπους και τις καταστάσεις με όρους κινηματογράφου. Η Μαρία Καρυστιανού δεν είναι ένα σημαντικό πρόσωπο της επικαιρότητας λόγω του ηρωικού προφίλ της· είναι σημαντική επειδή έχει δίκιο. Υπό οποιαδήποτε συνθήκη και με οποιαδήποτε κυβέρνηση, ένας άνθρωπος που αναζητεί δικαίωση για τον άδικο θάνατο του παιδιού του αντλεί αξία από την ιστορία του, όχι από το μιντιακό του γκελ ή τους παραλληλισμούς που προκαλεί. Η Καρυστιανού δεν χρειάζεται να θυμίζει κανέναν για να ληφθεί σοβαρά υπόψη. Δεν χρειάζεται καν να είναι γενναία.
Ολο μέλι-μέλι
Ο αριστερός λαϊκισμός τα έχει αυτά· στρέφει την προσοχή του κυρίως σε ό,τι κόβει εισιτήρια. Η πορεία του Χάρη Δούκα ως εκλεγμένου είναι συνεπής με την πομπώδη επιδερμικότητα η οποία του εξασφάλισε και το αξίωμά του· ο νέος δήμαρχος συνεχίζει όπως ξεκίνησε: συζητάει, προτείνει, θεωρητικολογεί, δέχεται επισκέψεις, πραγματοποιεί συναντήσεις, ονειρεύεται μία καλύτερη Αθήνα, αλλά πρακτικά δεν κάνει τίποτα. Απλώς υπομένει τη θητεία του αδρανώς, ελπίζοντας να παραμείνει συμπαθής σε όσους τον εξέλεξαν. Τις τελευταίες ημέρες, έγινε θέμα η χρήση της λέξης «μπάτσος» σε ένα δημοτικό συμβούλιο· ο δήμαρχος λέει πως, εφόσον τη λέξη χρησιμοποίησε πρώτος κάποιος άλλος, κι αυτός απλώς την επανέλαβε για να του απαντήσει, το αρνητικό της φορτίο δεν μπορεί να τον βαρύνει. Και όσο εμείς ασχολούμαστε με τα «semantics», αγνοούμε τα σημαντικά: πέρα από λέξεις τι άλλο έχει ο δήμαρχος να προσφέρει στην πόλη;
Απελπισία
Διερχόμαστε μία περίοδο πολιτικής τσιγκουνιάς. Η άρνηση της Ν.Δ. να αναλάβει τις δέουσες ευθύνες για το δυστύχημα στα Τέμπη δεν βλάπτει μόνο την κυβέρνηση, αλλά και τον πολιτικό πολιτισμό· δημιουργεί ένα κακό προηγούμενο ανευθυνότητας και δίνει στις επόμενες κυβερνήσεις το έρεισμα που χρειάζονται ώστε να κάνουν τα ίδια στο μέλλον. Ηταν μεγάλο σφάλμα ο παραλληλισμός που επιχείρησε ο πρωθυπουργός ανάμεσα στο σιδηροδρομικό δίκτυο και στον αυτοκινητόδρομο Πάτρας – Πύργου, για να αποδείξει ότι η ευθύνη Καραμανλή για το δυστύχημα ισούται με την ευθύνη Σπίρτζη για όσα ατυχήματα έλαβαν χώρα στον αυτοκινητόδρομο ενώ τα έργα βρίσκονταν σε εκκρεμότητα. Δύο τρένα στην ίδια γραμμή δεν είναι το ίδιο πράγμα με έναν επικίνδυνο δρόμο. Δεν είναι ίδια η σχέση αιτίου – αποτελέσματος, δεν μοιάζουν τα μεγέθη. Αυτονόητο είναι, δε, πως όποιος προβαίνει σε τέτοιους συμψηφισμούς δεν ωθείται από το δίκιο που τον τρώει, αλλά από την απελπισία του.
Αντιτσιγκουνιά
Αλλοι, πάλι, προσφέρουν περισσότερα απ’ όσα έχουν κι απ’ όσα πρέπει. Οχι από καλοσύνη, αλλά από υπερβολική αυτοπεποίθηση. Η δήλωση του Στέφανου Κασσελάκη (σε πρωινάδικο, φυσικά) πως είναι έτοιμος να γίνει πρωθυπουργός θυμίζει την ετοιμότητα του μέσου ανθρώπου να γίνει εκατομμυριούχος: το ότι νιώθεις έτοιμος για κάτι δεν σημαίνει ότι είσαι, ούτε βέβαια σημαίνει πως αυτό το κάτι θα σου έρθει.
Τα «συμφέροντα»
Αν για κάτι είναι έτοιμοι όλοι στην Ελλάδα είναι να μιλήσουν για τα «συμφέροντα». Τους ισχυρούς που ορίζουν το πολιτικό παιχνίδι, τους βαθύπλουτους που διαπλέκονται με την εξουσία, αυτούς που «ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις». Τα μεγάλα συμφέροντα, φυσικά, υπάρχουν. Αυτό που δεν υπάρχει είναι η αθωότητα την οποία επικαλούνται όσοι εκπλήσσονται από τα συμφέροντα αυτά. Οι βραδιές ποτοποσίας υπουργών και μεγαλοεπιχειρηματιών είναι ομολογουμένως αρκετά προβληματικές, αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας· το δικαίωμα στην επίκριση ας το διατηρήσουν οι ηθικά άμεμπτοι, όχι οι πολιτικές δυνάμεις που ανακάλυψαν τη διαπλοκή όταν έχασαν την πρόσβαση στο μέλι.