Μόλις έγινε γνωστή η δήλωση του Στέφανου Κασσελάκη πως κατά τη βάπτισή του σχηματίστηκε στο νερό ένας σταυρός από λάδι, πολλοί έσπευσαν να του αποδώσουν μεταφυσικές ανησυχίες. Κάποιοι άλλοι βρήκαν ευκαιρία να συνδέσουν την κασσελάκειο θαυματολογία με ορισμένα από τα κλασικά γνωρίσματα της ανορθολογικής Δεξιάς: θρησκοληψία, εκκλησιαστικό λαϊκισμό, ψευδοθεολογική προπαγάνδα. Οι περισσότεροι εντυπωσιάστηκαν τόσο από αυτό το κομμάτι της δήλωσης, που δεν έδωσαν σημασία στο επόμενο: «Ο Αγιος Τσαλίκης είπε στους γονείς μου: αυτός είτε παπάς θα γίνει είτε πολύ σπουδαίος». Δεν είναι, λοιπόν, ιδεολογικές οι καταβολές της ασυναρτησίας του Στέφανου Κασσελάκη, αλλά ναρκισσιστικές. Ενα ανεκδοτολογικό περιστατικό οικογενειακού ενδιαφέροντος που μετατρέπεται σε δημόσια τοποθέτηση δεν είναι κάτι παραπάνω από ένδειξη της μεγάλης ιδέας που έχει για τον εαυτό του εκείνος που το κοινοποιεί. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πάντα εκείνο το παιδάκι που του έλεγαν από μικρό πόσο φοβερό είναι, κι εκείνο το πίστεψε τόσο, που νιώθει την ανάγκη να μας το υπενθυμίζει με κάθε αφορμή.
Δραματική εγωπάθεια
Δεν έχει το μονοπώλιο του ναρκισσισμού ο Κασσελάκης, βέβαια. Η υποψήφια ευρωβουλευτής της Ν.Δ. Ελεονώρα Μελέτη, για παράδειγμα, είδε την αμφιλεγόμενη υποψηφιότητά της όχι ως ευκαιρία να αποδείξει το βάθος διανοίας που δεν έχει αποδείξει καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας της στις κουτσομπολίστικες εκπομπές, αλλά ως αφορμή επίδειξης του στάτους της ως θύματος. Η παρουσιάστρια δήλωσε θύμα κακοποίησης, με την αιτιολογία πως δέχεται υβριστικά σχόλια στα κοινωνικά δίκτυα – δηλαδή ό,τι δέχεται κάθε άτομο με συμμετοχή στο Facebook, το X και το Instagram. Ας υποθέσουμε ότι είναι όντως θύμα κακοποίησης· είναι αυτός ο προγραμματικός της λόγος; Είναι η αυτοαναφορικότητά της το όχημα προς μία θέση πολιτικής ευθύνης; Προφανώς. Η Ελεονώρα Μελέτη διεκδικεί μία θέση στο Ευρωκοινοβούλιο· ποτέ της δεν δήλωσε όμως πως παύει να είναι σελέμπριτι.
Ασφαλείς χώροι
Από την άλλη, το χαστούκι που δέχτηκε εντός εκκλησίας η βουλευτής Καβάλας της Ν.Δ. Αγγελική Δεληκάρη είναι μία ξεκάθαρη επίθεση: κάτι βίαιο και αναπότρεπτο, που δεν αντιμετωπίζεται με αδιαφορία, μπλοκ ή λογκάουτ· η ουσία της κακοποίησης δηλαδή, είτε είναι ψυχολογική είτε σωματική. Σε έναν κόσμο όπου η θυματοποίηση επινοείται κι εργαλειοποιείται, το συγκεκριμένο παράδειγμα είναι ενδεικτικό τού πώς η θυματοποίηση μπορεί και να υποτιμηθεί από τα δυνάμει θύματα. Αν η βουλευτής πίστευε πραγματικά πως στον οίκο του Θεού δεν υπάρχει κίνδυνος, αν πίστευε πως το χριστιανικό ποίμνιο διαπνέεται από καλοσύνη απλώς επειδή δηλώνει χριστιανικό, αν, όπως εκείνη, υπάρχουν κι άλλοι πιστοί πεπεισμένοι ότι ο θρησκευτικός φανατισμός θα είναι πάντα με το μέρος τους, ας το ξανασκεφτούν. Ασφαλείς χώροι δεν υπάρχουν.
Η δύναμη του πάνελ
Τους χώρους στους οποίους δέσποζε επαγγελματικά ο Δημήτρης Παπανώτας, τους είχαμε κατά καιρούς δει, έστω αποσπασματικά. Τα κίτρινα πάνελ της κακογλωσσιάς και της μικροπρέπειας είχαν αναδείξει τον μισογυνισμό του πολλές φορές πριν μία χαρακτηριστικής κακόνοιας δήλωσή του εναντίον των καταπιεσμένων γυναικών γίνει viral και οδηγήσει στη διαγραφή του από το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Οι χώροι αυτοί δεν αλλάζουν· ήδη, ο εμβληματικός πανελίστας έγινε ξανά δεκτός στον χώρο που άφησε πριν αποπειραθεί να πολιτευτεί, και ήταν γυναίκα εκείνη που τον καλωσόρισε με ανοιχτές αγκάλες. Ο εκνευρισμός, κατανοητός. Η έκπληξη, σε καμία περίπτωση.
Τέιλορ Σουίφτ
Η ειδησεογραφία στην Ελλάδα είναι σαν το τελευταίο άλμπουμ της Τέιλορ Σουίφτ: μελοδραματική, υπερβολική, ευπώλητη, εσωστρεφής, επαναλαμβανόμενη, ανώριμη, δίχως πρωτοτυπία. Δεν κουβαλάει κανένα σημάδι πως έμαθε από το παρελθόν, μόνο την αγωνία να αναπαραχθεί για να αναπαραχθεί. Η μοναδική διαφορά είναι πως το άλμπουμ κάποια στιγμή τελειώνει.