Δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση τους, αλλά παραλίγο να βρεθώ. Αν δεν είχαμε μαζί μας ένα ανυπόμονο τρίχρονο, μπορεί να έμπαινα στον πειρασμό να σταθώ στην ουρά περιμένοντας τη σειρά μου σε «μία από τις παλαιότερες», «μάλλον την καλύτερη», «τον ναό της πίτσας» στη Νάπολη. Οχι μία, αλλά τρεις ουρές –μπορεί και τέσσερις αν μετράμε και το πλήθος που αρχικά τα έχει χαμένα και δεν ξέρει πού να σταθεί– σχηματίζονται καθημερινά έξω από τον αριθμό 1 της Via Cesare Sersale.
Η μία είναι για όσους θέλουν να πάρουν πίτσα σε πακέτο, η άλλη για όσους θέλουν να την απολαύσουν εκεί και η τρίτη για τους ντόπιους που έχουν διαρκείας, δηλαδή προτεραιότητα. Οσο νωρίς και αν στηθεί κανείς έξω από την πόρτα, είναι μάλλον αδύνατο να μη βρει κάποιον μπροστά του.
Οσο για αυτούς που δεν θα φτάσουν αρκετά νωρίς, μπορεί να περιμένουν μέχρι και τρεις ώρες, όρθιοι, πεινασμένοι και μάλλον αποκαρδιωμένοι, αν όχι εξοργισμένοι, όταν έρθει η ώρα τους να φάνε. Όχι επειδή η πίτσα στο Da Michele δεν είναι καλή, αλλά ποια πίτσα στο γνωστό σύμπαν αξίζει τρίωρη ορθοστασία;
Η Antica pizzeria da Michele χρονολογείται από το 1870, είναι όμως από το 2010 που ζει τη χρυσή εποχή της, αν αυτή η ιογενής εξάπλωση της φήμης της μπορεί να θεωρηθεί χρυσός. Το 2010 προβλήθηκε η ταινία «Eat Pray Love», με την Τζούλια Ρόμπερτς να ενσαρκώνει μια γυναίκα η οποία μετά από ένα επίπονο διαζύγιο αποφασίζει να αλλάξει ρότα στη ζωή της. Το ταξίδι τής αναζήτησης εαυτού περνάει και από το Da Michele, όπου τρώγοντας μια πίτσα μαρινάρα, μία από τις τότε δύο συνταγές του μενού, μοιράζεται με τη φίλη της συμβουλές για τις σχέσεις και τους υδατάνθρακες.
Αυτό που έχει κάνει η κουλτούρα των influencers σε μια τέτοια γαστρονομική πόλη μοιάζει με κακό αστείο.
Με παράδοση στο καλό αλεύρι, στην τεχνική του ανοίγματος, με σάλτσες που φτιάχνονται από τις ντομάτες γλύκισμα San Marzano, νομίζω, ύστερα από τετραήμερη αυτοψία, πως δεν γίνεται να φας κακή πίτσα στη Νάπολη, όπου κι αν τη φας, είτε έχει pedigree (υπάρχει η σχετική πιστοποίηση που κατέχουν περίπου ενενήντα πιτσαρίες, πιστοποιημένες από την ένωση της αυθεντικής ναπολιτάνικης πίτσας AVPN, www.pizzanapoletana.org) είτε δεν έχει.
Η πόλη μυρίζει ζυμάρι, άλλοτε ψημένο στον ξυλόφουρνο κι άλλοτε τηγανητό (τη ζητάτε ως pizza fritta), οι κάδοι σκουπιδιών ξεχειλίζουν (και) από χάρτινα κουτιά πίτσας, ενώ τόσο τα caffe όσο και πολλά καταστήματα με σουβενίρ διαθέτουν προς πώληση κάποια ζύμη, από cornetto, δηλαδή κρουασάν, μέχρι σιροπιασμένα μπαμπαδάκια με ρούμι – το φαγητό είναι πανταχού παρόν.
Λίγα μόλις μέτρα μακριά από το Da Michele, στην οδό Via Pietro Colletta 44/46, λειτουργεί η Pizzeria Trianon da Ciro, από το 1924. Οι ιδιοκτήτες πιτσαγιόλι της εποχής τής έδωσαν το όνομα του θεάτρου όπου μπορούσε κανείς να δει τους καλύτερους καλλιτέχνες της εποχής. Σαν σκηνή φαντάστηκαν την πιτσαρία τους. Εξυπηρέτηση σβέλτη, εργαζόμενοι χαμογελαστοί, φιλικοί, ήρεμοι. Ακούμπησα στη γωνία δίπλα στη βιτρίνα με τα ζυμάρια.
Σχεδόν σε όλες τις πιτσαρίες μπορείς να δεις το ζυμάρι να ανοίγει μπροστά στα μάτια σου, και σε αυτές που δεν μπορείς υπάρχει καμιά φορά μια οθόνη που παίζει την ταινία στη σάλα. Εκεί, λοιπόν, ο κύριος πιτσαγιόλο, με κατάλευκα δάχτυλα και ένα ωραίο λευκό στεφάνι γύρω από τους καρπούς του, άνοιγε περίπου δέκα ζυμάρια στο λεπτό. Πήραμε μία marinara με ντοματίνια και σκόρδο, και μία με μανιτάρια και prosciutto cotto, και οι δυο υπέροχες και πολύ ζουμερές. Φαγώθηκαν σε ένα παγκάκι λίγο παρακάτω.
Την επομένη πήγαμε στη La Figlia del Presidente, Via Grande Archivio 23/24, πιο μοντέρνα πιτσαρία, με ωραία κεραμικά πιάτα και μια σάλα λίγο κιτς, αλλά με αυθεντικό ντεκόρ (πλαστικά λουλούδια και τηλεόραση). Μας κάθισαν απέναντι από την οθόνη και έβαλαν πρόγραμμα με παιδικά κινούμενα σχέδια για το μικρό της παρέας. Εκεί, στην πιτσαρία που έχει φάει ο πρώην πρόεδρος Μπιλ Κλίντον κατά τη διάρκεια της συνδιάσκεψης των G7 στη Νάπολη το 1994, φάγαμε μία από τις ωραιότερες πίτσες, με λεπτοκομμένη μορταδέλα και πάστα φιστικιού, σε τέλειο ζυμάρι με τραγανό στεφάνι. Να πάτε.