Νένα Δημητρίου

Εντάξει, δεν θα πέσετε κι από τα σύννεφα. Προφανώς μιλάμε για παγωτό. Για αιώνες ήταν ένα είδος που κατανάλωνε μόνο η ελίτ, καθώς η παραγωγή του ήταν εξίσου χρονοβόρα και κοστοβόρα, και δεν ήταν πολλοί αυτοί που μπορούσαν να σπαταλήσουν αλόγιστα πόρους για ένα τόσο αχρείαστο έδεσμα. 

Το Ηράκλειο για μερικά χρόνια είχε την τύχη να είναι η πατρίδα ενός από τα καλύτερα καφεκοπτεία νέας γενιάς, του Crop, το οποίο, προς μεγάλη μας έκπληξη και θλίψη, έκλεισε πριν από λίγο καιρό. Εκεί έμαθε η πόλη πώς μυρίζει ο φρεσκοκαβουρδισμένος espresso και τι σημαίνει όταν λέμε «πίνω Βραζιλία ή Αιθιοπία», κ.ο.κ.

Αν ο καφές σας είναι ο freddo espresso, το κρύο flat white και ο cold brew, σημειώστε αυτές τις διευθύνσεις.

Για την Κέα είχα πάντα πρόχειρη την ίδια δικαιολογία, «είναι πολύ κοντά, θα πάμε άλλη φορά», και κάπως έτσι δεν είχα πάει ποτέ μέχρι το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Φίλοι και συνάδελφοι είχαν πολλές προτάσεις για να περάσουμε οικογενειακώς καλά. Δημιουργήθηκε έτσι μια μακριά λίστα, που θα μας έφτανε για δυο βδομάδες διακοπών και βάλε.

Βρήκα θέση να αφήσω το αυτοκίνητο στη Θήρας, λίγα μέτρα μακριά από την προπολεμική πολυκατοικία Λαναρά. Είναι μερικές στιγμές που νιώθεις πως η τύχη σε κρατάει από το χέρι. Σπαταλιέται βέβαια σε αυτά τα μικρά καθημερινά και ίσως ασήμαντα: βρίσκεις πάρκινγκ στην Κυψέλη Παρασκευή βράδυ ή προλαβαίνεις να αγοράσεις τα τελευταία εισιτήρια για τη συναυλία που περίμενες ένα χρόνο.

Την εβδομάδα που τελειώνει, δύο μεγάλοι σεφ άνοιξαν στην Αθήνα μαγαζιά που κάνουν ντόρο.

Στο χρονολόγιο των ρεστοράν του Ηρακλείου Κρήτης το 1960 εμφανίζονται τα μαγειρεία. Λειτουργούσαν από νωρίς το πρωί και εξυπηρετούσαν όσους χρειάζονταν ένα δυναμωτικό γεύμα πριν από τη σκληρή δουλειά που τους περίμενε στα βυρσοδεψεία και στο λιμάνι, σε αποθήκες ή στο φόρτωμα του καραβιού. Τα μαγειρεία παρείχαν κυρίως λαδερά, στη σάλτσα των οποίων οι πελάτες […]

Από χθες η Αθήνα έχει μια ακόμα disco, την Angie. Ο χαρακτηρισμός disco είναι τόσο παραπλανητικός όσο και ακριβής. Δηλαδή, η ομάδα πίσω από το εγχείρημα σκέφτηκε να το πει ντίσκο, καθώς έφτιαξαν ένα μαγαζί με ζωηρά φώτα, μουσική που προκαλεί δονήσεις και υπάρχει γενικά μια κοινή αίσθηση ενθουσιασμού.

Το μεγαλύτερο μέρος των προσφύγων που έφτασαν στο Ηράκλειο Κρήτης με τους διωγμούς του 1922 συνέρρευσε σε πρώην μουσουλμανικές συνοικίες εντός των τειχών, όπως η Αγία Τριάδα και ο Λάκκος, γειτονιά πολυπληθής και πριν από τους πρόσφυγες. Μέχρι τη δεκαετία του 1950 ο Λάκκος είχε ήδη πέντε μπακάλικα, φούρνους και μικρομάγαζα, ενώ εκεί βρισκόταν και το μοναδικό νοσοκομείο, το Πανάνειο. Είχε ακόμα πολλά και ξακουστά καφενεία, καταφύγια τόσο για καλοβαλμένους όσο και για κάθε παραβατικό, καθώς η γειτονιά ήταν γνωστή και για τα πορνεία και τα χαμαιτυπεία της. Τα πιο γνωστά καφενεία ήταν του Κατσαρού, όπου επικρατούσε το αδιαχώρητο, του Νικήτα αλλά και του Θωμά, που διέθετε και λατέρνα.  

Εφημερίδες κολλημένες στα τζάμια έκρυβαν το εσωτερικό και κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα εντός του μπακάλικου του Μοίρα στα χρόνια της Κατοχής. Ο παντοπώλης Μιχάλης Μοίρας άνοιξε το μαγαζί του λίγο πριν από τον Πόλεμο του 1940, δίπλα στο Δημαρχείο, σε ένα κτίριο του 1886. Στα χρόνια της ένδειας, δυο κοφίνια μπροστά στη ζυγαριά του γέμισαν με τα τεφτέρια που κρατούσε για τα «βερεσέ» των πελατών του.

O δρόμος που έχει ακολουθήσει η Σαντορίνη προς τη γαστρονομική επιτυχία περνάει μέσα από αφρούς, φουά γκρα και τοπιναμπούρ (δηλαδή, αγκινάρα Ιερουσαλήμ) ή όποιο άλλο λαχανικό γίνεται τάση κάπου στον κόσμο. Την τελευταία δεκαπενταετία στο νησί κυριαρχεί η σύγχρονη δημιουργική κουζίνα, κυρίως διεθνής, και τα τοπικά προϊόντα εμφανίζονται τις περισσότερες φορές ως κομπάρσοι σε πιάτα που τους έχει επιβληθεί μια κάποια τοπική ταυτότητα. Αραγε, πόσα πιάτα με φουα γκρά, τοπιναμπούρ και λευκή μελιτζάνα Σαντορίνης έμειναν αξέχαστα στους ξένους επισκέπτες του νησιού; 

Δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση τους, αλλά παραλίγο να βρεθώ. Αν δεν είχαμε μαζί μας ένα ανυπόμονο τρίχρονο, μπορεί να έμπαινα στον πειρασμό να σταθώ στην ουρά περιμένοντας τη σειρά μου σε «μία από τις παλαιότερες», «μάλλον την καλύτερη», «τον ναό της πίτσας» στη Νάπολη. Οχι μία, αλλά τρεις ουρές –μπορεί και τέσσερις […]