Η Ροκαφόντα είναι μια φτωχογειτονιά του Ματαρό, κωμόπολη στα προάστια της Βαρκελώνης, ο πληθυσμός της οποίας αποτελείται κατά 36% από μετανάστες. Οι κλοπές, τα πλιάτσικα και οι τσακωμοί βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη σε μια γειτονιά που έχει αποκτήσει το διόλου κολακευτικό παρατσούκλι «το Ραβάλ του Ματαρό». Oπου Ραβάλ, η πλέον κακόφημη γειτονιά της Βαρκελώνης.
Ο Μουνίρ Νασραουί, γιος οικογένειας μεταναστών από το Μαρόκο, και η σύζυγός του, Σέιλα Εμπάνα, από την Ισημερινή Γουινέα, πάλεψαν ώστε να κρατήσουν τα τρία παιδιά τους όσο το δυνατόν πιο μακριά από τα προβλήματα.
Κυριολεκτικά πάλεψαν, αφού δεν δίστασαν να έρθουν ακόμα και σε σύγκρουση με ανθρώπους που εκπροσωπούν ρατσιστικές και ξενόφοβες ιδεολογίες. Τον Μάιο του 2023, ο Μουνίρ επιτέθηκε με… αυγά και έναν καφέ από παρακείμενη καφετέρια σε εκλογικό κιόσκι του ακροδεξιού κόμματος «VOX», φωνάζοντας και βρίζοντας όσους ήταν εκεί.
Τέσσερα μέλη της τοπικής αστυνομίας τον απομάκρυναν και, μετά τη σχετική μήνυση, κλήθηκε να πληρώσει πρόστιμο συνολικού ύψους 675 ευρώ, επειδή μεταξύ άλλων έσπασε και τα γυαλιά ενός άνδρα που ήταν εκείνη την ώρα στο κιόσκι. Ο ίδιος υποστήριξε ότι προκλήθηκε και έγινε στόχος ύβρεων, γι’ αυτό και αντέδρασε τόσο έντονα.
«Ζητώ συγγνώμη, αλλά είμαι άνθρωπος», εξήγησε στην απολογία του στο δικαστήριο ο Μουνίρ. «Εκείνη την ημέρα ο γιος μου ταξίδευε με την εθνική Ισπανίας για την Ουγγαρία, για να εκπροσωπήσει αυτή τη χώρα, και αυτοί οι άνθρωποι έβαλαν το κιόσκι δίπλα σε ένα δημόσιο σχολείο, όπου φοιτούν πολλές και διαφορετικές εθνικότητες», πρόσθεσε.
Ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής του, επισήμανε ακόμα ότι «η μητέρα μου πληρώνει φόρους στην Ισπανία εδώ και 50 χρόνια και ο παππούς μου ήταν στρατιωτικός εδώ. Δεν έχουν δικαίωμα να μου πουν “πήγαινε στη χώρα σου”, γιατί η χώρα μου είναι αυτή».
Το ίδιο συναίσθημα διακατέχει τον μεσαίο γιο της οικογένειας, Λαμίν Γιαμάλ Νασραουί Εμπάνα. Και αυτό, παρότι έχει αντιμετωπίσει και ο ίδιος τον ρατσισμό, και, μάλιστα, ουκ ολίγες φορές. Λόγω της καταγωγής του, αγαπάει πολύ και το Μαρόκο, χώρα καταγωγής της οικογένειας του πατέρα του, και κάποια στιγμή εμφανίστηκε στα αποδυτήρια της Μπαρτσελόνα με φανέλα της αφρικανικής εθνικής ομάδας.
Επειδή στο τελευταίο Παγκόσμιο Κύπελλο το Μαρόκο απέκλεισε την Ισπανία στη φάση των «16», ο πιτσιρικάς δέχθηκε έναν διαδικτυακό οχετό μίσους και ύβρεων από κομπλεξικούς ρατσιστές που θεωρούσαν ότι το έκανε για να κοροϊδέψει την Ισπανία και την εθνική της ομάδα.
Αυτή, δηλαδή, που το βράδυ της Τρίτης (09/07) οδήγησε, με ένα καταπληκτικό γκολ και μια συνολικά απίθανη εμφάνιση, στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος για πρώτη φορά από το 2012, όταν δηλαδή ήταν μόλις πέντε ετών και ακόμα δεν είχε πάει καλά καλά σχολείο.
Στη διάρκεια του Euro 2024 και όταν έβρισκε χρόνο, διάβαζε για τις τελικές εξετάσεις και εντέλει πήρε το απολυτήριο ESO (το αντίστοιχο Λύκειο στην Ελλάδα). Σε αυτή τη διαδικασία τον βοήθησε πολύ η Μπαρτσελόνα μέσω της ακαδημίας της, της Μασία, στην οποία επέμενε ο πατέρας του να πάει, παρότι φίλαθλος της Ρεάλ Μαδρίτης, ώστε να λάβει και μόρφωση, εκτός από ποδοσφαιρική εκπαίδευση.
Με όσα έχει δείξει μέσα στα γήπεδα, βεβαίως, φαντάζει απίθανο να χρειαστεί ποτέ να πάει να ψάξει δουλειά για χίλια ευρώ (αυτός είναι ο κατώτατος μισθός στην Ισπανία), αφού ήδη βγάζει τον χρόνο 1,6 εκατ. ευρώ από την Μπάρτσα, χωρίς να υπολογίζονται οι εμπορικές συμφωνίες με τις εταιρείες, που κάνουν ουρά για τα «χρυσά» του πόδια.
Και αυτό ενώ είναι ακόμα 16 ετών. Το Σάββατο (13/07), λίγες ώρες πριν από το πρώτο πολύ μεγάλο ματς της καριέρας του, τον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου, θα σβήσει 17 κεράκια, τριγυρισμένος από συμπαίκτες που έχουν γίνει οικογένεια, όπως ο κατά τέσσερα χρόνια μεγαλύτερός του Νίκο Γουίλιαμς, τον οποίο ονειρεύεται να δει σύντομα δίπλα του στην Μπάρτσα.
Αμφότεροι έχουν βιώσει στο πετσί τους τον ρατσισμό σε μια χώρα όπου η ξενοφοβία ανεβαίνει διαρκώς, όπως προκύπτει και από την αντιμετώπιση που έτυχαν κατά καιρούς οι μαύροι (ή μιγάδες) αθλητές που φόρεσαν τη φανέλα με το εθνόσημο.
Την αρχή έκανε τον Σεπτέμβριο του 1994 ο Βραζιλιάνος Ντονάτο, για να ακολουθήσουν ο Βιθέντε Ενγκόνγκα (καταγωγή από την Ισημερινή Γουινέα, πατρίδα της μητέρας του Γιαμάλ), οι Βραζιλιάνοι Κατάνια, Μάρκος Σένα (ο τελευταίος δικαιούνταν να βγει MVP στο Euro2008 που κατέκτησε η Ισπανία), οι Ισπανοβραζιλιάνοι Τιάγκο Αλκάνταρα και Ροντρίγκο, ο Βραζιλιάνος Ντιέγκο Κόστα, ο μεγάλος αδελφός του Νίκο, Ινιάκι, ο οποίος επέλεξε εντέλει την εθνική ομάδα της Γκάνας, ο γεννημένος στη Γουινέα Μπισάου Ανσού Φατί, ο έχων καταγωγή από το Μάλι Αντάμα Τραορέ, ο έχων Τζαμαϊκανό πατέρα Ρόμπερτ Σάντσεθ, ο Αλεχάντρο Μπάλντε με καταγωγή από Γουινέα Μπισάου και Δομινικανή Δημοκρατία.
Μαζί με Λαμίν και Νίκο, 14 μαύροι ποδοσφαιριστές έχουν φορέσει αισίως την κόκκινη φανέλα της Ισπανίας τα τελευταία τριάντα χρόνια, με τους δύο πιτσιρικάδες να αντιμετωπίζουν (λόγω social media) το περισσότερο μίσος. Πώς απαντούν σε αυτό; Με γκολάρες, φανταστικές ενέργειες στο χορτάρι, χορούς για να γιορτάζουν τις επιτυχίες, αλλά και παιχνίδι «πέτρα, μολύβι, ψαλίδι, χαρτί», για το ποιος θα πάει πρώτος να κάνει δηλώσεις!
Στα 17α γενέθλιά του, ένας έφηβος περιμένει από τους γονείς του το καινούργιο PlayStation ή το πρώτο του σκουτεράκι. Ο Λαμίν Γιαμάλ δεν περιμένει τίποτα από τον Μουνίρ και τη Σέιλα, γιατί απλούστατα ξέρει ότι ο ίδιος, με το απύθμενο ποδοσφαιρικό του ταλέντο, μπορεί να κάνει δώρο στον εαυτό του τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης σε επίπεδο Ανδρών.
Πριν από ένα χρόνο στην Ουγγαρία, όπου ταξίδευε την ημέρα που ο πατέρας του επιτέθηκε στο κιόσκι του «VOX», ο Γιαμάλ πέτυχε ένα καταπληκτικό γκολ εις βάρος της Γαλλίας στον ημιτελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Κ17, με τους Φούριας Ρόχας να χάνουν εντέλει με 3-1 και να αποκλείονται.
Ενα χρόνο μετά, ο Λαμίν έκανε «ριπίτ» στον απίθανο τρόπο με τον οποίο σκόραρε εις βάρος των Γάλλων, αλλά αυτή τη φορά χαμογέλασε ο ίδιος στο τέλος. Εγινε ο νεαρότερος σκόρερ στην Ιστορία των Euro, αλλά και γενικά των μεγάλων διοργανώσεων, αφού ο θρυλικός Πελέ ήταν 17 ετών και 241 ημερών όταν σημείωσε το πρώτο του γκολ με τη Βραζιλία στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Σουηδίας το 1958.
Ο Γιαμάλ, ο οποίος μεγάλωσε με σημείο αναφοράς τον Λιονέλ Μέσ,ι αλλά προσπαθούσε πάντα να αντιγράφει τις κινήσεις του Νεϊμάρ, νίκησε το «Μαύρο Διαμάντι» και φιλοδοξεί να κάνει το ίδιο με τον ρατσισμό, εκπροσωπώντας μια γενιά ανοιχτόμυαλη, γεμάτη ταλέντο και όρεξη για δημιουργία.