Αντλώντας, πρώτον, κουράγιο από το «Τρελοβάπορο» του Οδυσσέα Ελύτη και από τον στίχο «κατακλυσμούς ποτέ δεν λογαριάσαμε/μπήκαμε μέσ’ στα όλα και περάσαμε», προτείνοντας, δεύτερον, αφενός νέες παραγωγές και αφετέρου επιλογές της προηγούμενης καλλιτεχνικής διεύθυνσης που δεν ευοδώθηκαν λόγω πανδημίας, αλλά που κρίθηκε φρόνιμο και ηθικό να επαναληφθούν, και δίνοντας έμφαση, τρίτον, στη σχολαστική τήρηση όλων των απαραίτητων υγειονομικών κανόνων, το Εθνικό Θέατρο ανακοίνωσε χθες διαδικτυακά το πρόγραμμά του για την καλλιτεχνική σεζόν 2020-2021.
Ενδεικτικά, η αυλαία ανοίγει με το «Παίζοντας το θύμα», τη μαύρη κωμωδία των Ολεγκ και Βλαντιμίρ Πρεσνιακόφ σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή, που ενώ είχε προγραμματιστεί για τον περασμένο Μάρτιο, ανεβαίνει φέτος εξ αναβολής στη σκηνή «Κατίνα Παξινού» του Θεάτρου Rex, κάνοντας πρεμιέρα την ερχόμενη Παρασκευή. Στην Κεντρική Σκηνή, ωστόσο, η φάρσα «Η κυρία του Μαξίμ» του Ζορζ Φεντό υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Θωμά Μοσχόπουλου (από 21/10) και ο κατά Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ «Μολιέρος», σκηνοθετημένος από τον Στάθη Λιβαθινό (η ημερομηνία έναρξης θα ανακοινωθεί), είναι οι μόνες παραγωγές που προέρχονται από την προηγούμενη, ματαιωμένη σεζόν.
Ειδικότερα, η «Βαβυλωνία» του Δημήτρη Βυζάντιου, το πρώτο ελληνικό θεατρικό έργο μετά την απελευθέρωση, σκηνοθετείται φέτος από τον Γιάννη Κακλέα και καταχωρίζεται στις επιλογές του Δημήτρη Λιγνάδη οι οποίες εντάσσονται στο πλαίσιο της επετείου για τα διακόσια χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση. Υπάρχουν δύο ακόμα τέτοιες: ο «Κοτζάμπασης του Καστρόπυργου» του Μ. Καραγάτση που ανεβαίνει στη σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη» του Rex από τον Δημήτρη Τάρλοου (η ημερομηνία θα ανακοινωθεί), καθώς και οι «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» του Διονυσίου Σολωμού (ομοίως) που θα διασκευάσει στη σκηνή «Ελένη Παπαδάκη», ο Θάνος Παπακωνσταντίνου.
Στον ίδιο χώρο συναντάμε μία ακόμα νέα παραγωγή από το «ρεπερτόριο Λιγνάδη»: τη «Στέλλα με τα κόκκινα γάντια» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα. Παραμένοντας στο Θέατρο Rex, η Πειραματική Σκηνή μετονομάζεται σε «Ερευνητική», προκειμένου να φιλοξενήσει αρχαιόθεμα ερευνητικά εγχειρήματα, ξεκινώντας φέτος με δύο έργα του Ευριπίδη: τη «Μήδεια» σε σκηνοθεσία της Μάρθας Φριντζήλα και τις «Βάκχες» που έχει αναλάβει η Αντζελα Μπρούσκου (οι ημερομηνίες θα ανακοινωθούν). Στη σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» του Κτιρίου Τσίλλερ συναντάμε το τελευταίο έργο της Λούλας Αναγνωστάκη «Σ’ εσάς που με ακούτε» (από 30/10), μια παράσταση που επίσης παρουσιάζεται φέτος εξ αναβολής, σε δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Αβρανά, ενώ εδώ θα φιλοξενηθεί και ο «Γυάλινος κόσμος» του Τενεσί Ουίλιαμς, μια ακόμα νέα παραγωγή (με ημερομηνία έναρξης που επίσης θα ανακοινωθεί), σκηνοθετημένη αυτή, από τον Γιώργο Νανούρη.
Η παιδική σκηνή
Πρακτικά, η μόνη από τις φετινές παραγωγές που επαναλαμβάνεται κυριολεκτικώς είναι το «Φεγγάρι από χαρτί» (από 23/10), έργο που έγραψαν και σκηνοθετούν οι Μιχάλης Ρέππας και Θανάσης Παπαθανασίου και το οποίο πρόλαβε να ανεβεί την προηγούμενη σεζόν για δέκα παραστάσεις. Εχουμε δε «εξελίξεις» και στο παιδικό θέατρο: η παιδική σκηνή, που δεν ονομάζεται πλέον «Μικρό Εθνικό», μεταφέρεται από το Ισόγειο του Θεάτρου Rex στην Κεντρική Σκηνή του Κτιρίου Τσίλλερ και εγκαινιάζεται από μία ακόμα νέα παραγωγή, το «Πιστεύω στους μονόκερους» του Μάικλ Μορπούργκο, που διασκεύασε ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης και σκηνοθετεί η Σοφία Βγενοπούλου (η ημερομηνία έναρξης θα ανακοινωθεί).
Και αν η επίμονη επανάληψη της φράσης περί της ημερομηνίας έναρξης που «θα ανακοινωθεί» κούρασε ελαφρώς, ίσως αυτό το κενό στον προγραμματισμό που φανερώνεται, να οφείλεται απλώς στις σταθερά έκτακτες συνθήκες στις οποίες καλείται να λειτουργήσει ο πολιτισμός τους τελευταίους μήνες. Ας είναι· «κλυδωνιζόμαστε, αλλά δεν κλονιζόμαστε», γράφει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Δημήτρης Λιγνάδης, στο συνοδευτικό του προγράμματος σημείωμά του. Και συνεχίζει: «Είμαστε έτοιμοι να ανοίξουμε τις πόρτες μας και τις καρδιές μας για να υποδεχθούμε τον θεατή. Τηρώντας σχολαστικά τα μέτρα. Αλλά και διατηρώντας την άμετρη πίστη, ότι το θέατρο αντιτάσσεται στη δυστοπία και στον φόβο. Σας καλώ να εμπιστευθείτε και να στηρίξετε το θέατρο. Για να διατρανώσουμε όλοι μαζί ότι η θεατρική λειτουργία –το αριστοτελικό “χαίρειν τοις μιμήμασι πάντας”- είναι μοναδική και αναντικατάστατη στους αιώνες».