09.20
Oχι και πολύ πρωινό ξύπνημα (αλλά χθες ξύπνησα 10.35, προχθές 07.15 – εξαρτάται από τον αριθμό επεισοδίων υπνικής άπνοιας). Αμέσως αναζητώ τον Κύριο Ιμο (ή Σκύλαρο ή Θηρίο) στα πόδια του κρεβατιού· διότι ο συνηθέστερος εφιάλτης του τελευταίου καιρού είναι ότι μου ξέφυγε και τρέχω ξοπίσω του. Περίεργο, γιατί δύο μόλις φορές συνέβη αυτό: μία μόλις τον είχα αποκτήσει και ήμουν ακόμη άμαθος με τους φόβους του· η δεύτερη πρόσφατα, στο γύρισμα για την εκπομπή «Πλάνα με ουρά» της ΕΡΤ2, στο πάρκο απέναντι από τη ΧΑΝΘ. Ο σκηνοθέτης παρακάλεσε να καθίσω στο γκαζόν και να παίξω με τον Ιμο αλλά έκανα το σφάλμα να τον λύσω. Αίφνης φοβήθηκε ένα αδέσποτο που είδε κοντά μας, πήδηξε έξω από το παρτέρι και άρχισε να τρέχει «καλπάζοντας» και αγνοώντας τις φωνές μου, ενώ έκανα κατοστάρι ξοπίσω του. Ευτυχώς, τον πρόλαβα καμιά 50αριά μέτρα προτού βγει στη λεωφόρο – τέλος του ζωντανού εφιάλτη.
09.30
Ο πρώτος εσπρέσο της ημέρας. Και το πρώτο τσιγάρο· θα ακολουθήσουν πολλά.
09.45
Πρωινό με μπουρεκάκια παραγωγής μου (με ζύμη που έγινε στον αρτοπαρασκευαστή). Δεν παίρνω πάντα πρωινό· συχνά το παρακάμπτω και τρώω νωρίς για μεσημέρι. Απευθείας.
11.00
Στέλνω sms με κωδικό 6, φορώ μάσκα βυσσινί ασορτί με τα παπούτσια(!) και βγάζω τον Ιμο στην πρώτη του βόλτα για σήμερα, για τα… καθήκοντά του.
11.30
Μεταξύ πρώτου και δεύτερου καφέ, το μυαλό μου πηγαίνει πάλι στην πρώτη μου εξαδέλφη, Ελένη, που τη χάσαμε πρόσφατα από κορωνοϊό. Στα τέλη της δεκαετίας του ’60, «φιλοξενούμενος» προσωρινά στο σπίτι της θείας Καλλιόπης (οι γονείς μου μόλις είχαν χωρίσει), ανακάλυψα στη βιβλιοθήκη της Ελένης ποιήματα του Ρίτσου, του Βάρναλη, το «Ενα παιδί μετράει τ’ άστρα» του Λουντέμη και την ποιητική ανθολογία του Περάνθη· νέος κόσμος για μένα, που τότε διάβαζα «Μικρό ήρωα», «Μικρό καουμπόι», κλασικά εικονογραφημένα και τα τεύχη μιας, επίσης εικονογραφημένης, σειράς με τίτλο «Ημουν κι εγώ εκεί» (με τους Ούννους του Αττίλα, τους Φαραώ της Αιγύπτου κτλ.), που μοίραζε τότε ένα απορρυπαντικό. Σκέφτομαι την Ελένη στον (προ)θάλαμο των μελλοθανάτων μόνη επί δέκα ημέρες, να δυσκολεύεται να αναπνεύσει («ανασαίνω και πονάω», μου είχε πει στο τηλέφωνο), δίχως μια οικεία φωνή να της πει λόγια ανακουφιστικά, δίχως ένα χέρι να χαϊδέψει παρηγορητικά το δικό της…
12.30
Εξακολουθεί να με θερμαίνει η χαρά από την απροσδόκητη επιτυχία της Λογοτεχνικής Σκηνής, του φεστιβάλ που διοργανώνει το «Εντευκτήριο» από το 2012, με τη σύμπραξη και πάλι του Δήμου Θεσσαλονίκης και, για πρώτη φορά, σε συνεργασία με την Πολιτιστική Εταιρεία Επιχειρηματιών Βορείου Ελλάδος. Φέτος (11-12/12) έγινε μέσω Διαδικτύου, από το κανάλι «Εντευκτήριο» του YouTube. Βλέπω τα στατιστικά της πλατφόρμας: τα βίντεο της Λ.Σ. είχαν έως τώρα πάνω από 9.000 προβολές, που έκαναν 5.000 διαφορετικά άτομα από την Ελλάδα και άλλες χώρες.
12.45
Κάθε νέο τεύχος του «Εντευκτηρίου» αποτελεί μια καινούργια αρχή. Αρχίζω να σχεδιάζω το επόμενο. Από τα κείμενα που ήδη έχουν προκριθεί πρέπει να επιλεγούν αυτά που θα «συνομιλήσουν» μεταξύ τους, συμπληρώνοντας το ένα το άλλο ή «διαφωνώντας» μεταξύ τους (ακόμη κι αν αυτή η «συνομιλία» δεν υπάρχει παρά μόνο στο δικό μου μυαλό). Βέβαια, υπάρχουν και τα οκτώ επόμενα βιβλία των Εκδόσεων Εντευκτηρίου, στα οποία πρέπει να γίνουν διορθώσεις και επιμέλεια. Ο Γ. Θ. Βαφόπουλος χαρακτήριζε «γλυκείς εφιάλτες» τα βιβλία που του είχαν στείλει και δεν είχε προλάβει να διαβάσει και να απαντήσει στους αποστολείς τους. Δικοί μου γλυκείς εφιάλτες είναι αυτές οι προσεχείς εκδόσεις. Αλλά, από τότε που ξέσπασε η πανδημία, η εργατικότητά μου έχει μειωθεί πολύ.
14.30
Ετοιμάζω το μεσημεριανό: χοιρινά μπριζολάκια λαιμού, μαριναρισμένα με κρασί και ζάταρ (αραβικό μείγμα μπαχαρικών, το ανακάλυψα χάρη σ’ ένα διήγημα του Κροάτη Χέρβογε Ιβαντσιτς, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό). Σαλάτα: βραστά λαχανικά. Συνοδευτικό: Τσίπουρο με γλυκάνισο. Επιδόρπιο: ακανές Σερρών, πεσκέσι καλής φίλης· μικρή παραβίαση της δίαιτας λόγω σακχάρου…
16.30
Σιέστα, συνήθεια απαραβίαστη εδώ και δεκαετίες. Οσο πάρει… Σήμερα πήρε ώς τις 19.50, ένεκα οι νυχτερινές άπνοιες που προανέφερα.
20.00
Καφές και τσιγάρο, και πάλι. Συνέχεια της προεργασίας για το τεύχος 122 του «Εντευκτηρίου».
22.30
Βραδινό: σκουμπρί με πικάντικη σάλτσα και σαλάτα. Χωρίς ποτό και επιδόρπιο. Αρκεί η μεσημεριάτικη κραιπάλη!
23.00
Sms, μάσκα και μεγάλη βόλτα, 6 χλμ., με τον Κύριο Ιμο. Οι συνήθεις έλεγχοι από άνδρες των Κορμιών Ασφαλείας, όπως τα λέει μια φίλη.
00.00
Παίρνω από τη βιβλιοθήκη το εμβληματικό μυθιστόρημα του Τζον Απντάικ «Τρέχα, λαγέ» (μετ.: Αθηνά Δημητριάδου, Οδυσσέας, 1982). «Ο Λαγός Ανγκστρομ περνάει εκείνη τη στιγμή από το δρομάκι. Σοβαρό κουστούμι επιχειρηματία. Στέκεται και χαζεύει το παιχνίδι, μόλο που ’ναι κοτζάμ άντρας είκοσι έξι χρονών, ένα ογδόντα πέντε ύψος. Τέτοιο μπόι δε θυμίζει λαγό, αλλά το φαρδύ άσπρο πρόσωπο, τα ξεπλυμένα γαλάζια μάτια και το νευρικό πετάρισμα της πλακουτσής μύτης, έτσι όπως χώνει το τσιγάρο στο στόμα, εξηγούν σ’ ένα βαθμό το παρατσούκλι που του κολλήσανε όταν ήταν παιδί. Στέκεται και σκέφτεται». Αποσύρομαι στο «ενδιαίτημα της νύχτας» (Βαφόπουλος και πάλι).
