10.20: Χτυπάει το τηλέφωνο. Το συνεργείο για το σέρβις του κλιματιστικού φροντίζει να ξυπνήσω. Δεν το σηκώνω. Διαβάζω τις ειδήσεις και αρχίζω να ελέγχω τα e-mail στο κινητό όσο είμαι ακόμη στο κρεβάτι.
ΧΡΟΝΟΓΡΑΜΜΗ
Ξύπνημα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα τεράστια δυσκολία να ξυπνήσω πρωί. Eνώ μου άρεσε πολύ να πηγαίνω στο σχολείο, ήταν τόσο δύσκολη η απόφαση ν’ αφήσω το κρεβάτι μου και γι’ αυτόν τον λόγο συχνά προφασιζόμουν ότι δεν νιώθω πολύ καλά, μήπως και τη γλίτωνα.
Καθώς μοιράζω τον χρόνο ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Γερμανία, κάθε καινούργια μέρα αρχίζει με προσδοκίες: ποιες νέες εμπειρίες θα επιφυλάσσει;
Δεν είμαι καθόλου πρωινός τύπος, για την ακρίβεια το πρωί είμαι ένας άλλος άνθρωπος! Το ξυπνητήρι μου είναι μόνιμα ρυθμισμένο στις 10.30 γιατί αν αφεθώ ελεύθερη το βιολογικό μου ρολόι θα με οδηγήσει σε άλλα ωράρια.
Ξυπνάω και ρίχνω κρύο νερό στο πρόσωπό μου. Δεν πίνω καφέ, δεν καπνίζω. Ξεκινάω με τρέξιμο ή κολυμβητήριο. Μένω στα Κάτω Πετράλωνα.
Διακριτικό –ή και όχι– νιαούρισμα πάνω απ’ το κεφάλι μου. Σηκώνομαι για ανεφοδιασμό στα δυο μικρά γατοπιατάκια της κουζίνας.
Ξυπνάω, φτιάχνω τριπλή δόση καφέ, κάθομαι αποσβολωμένη στο σαλόνι και απορώ πού πήγε το μεγάλο μου ταλέντο να κοιμάμαι μέχρι τις δύο το μεσημέρι, γιατί έχω μείνει ξύπνια χωρίς λόγο μέχρι τις έξι το πρωί, μουρμουρίζω λίγο για την πανδημία που «μου χάλασε το πρόγραμμα» και ανοίγω τον υπολογιστή να δω τι γίνεται.
Συνήθως ξυπνάω τέτοια ώρα (προσπαθώ τουλάχιστον). Ψάχνω το κινητό σαν να «κινδυνεύει» η ζωή μου από το πάπλωμα και τσεκάρω τι έχω να κάνω μέσα στη μέρα μου, οδεύοντας προς την αγαπημένη μου συσκευή, την καφετιέρα.
Ξυπνάω και αμέσως μετά ξυπνάω τον γιο μου, ετοιμάζω το καθημερινό σάντουιτς –τώρα που το σχολείο ξανάρχισε– και ανοίγω το ράδιο.
Κάποιος πείνασε κι ας του έχουμε αυτόματη ταΐστρα. Σκουντουφλάω ώς την κουζίνα αλλά κακία δεν μπορώ να του κρατήσω.
Το ένα snooze στο ξυπνητήρι δια-δέχεται το άλλο και το πάπλωμα μου μιλάει ψιθυριστά και λέει «Λίγο ακόμα, λίγο ακόμα, προλαβαίνεις».
Συνήθως ανοίγω τα μάτια ένα με δύο λεπτά πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Αυτό ακόμα δεν έχω καταλάβει πώς γίνεται. Ερχονται οι πρώτες περαστικές σκέψεις.
Ενα «μπαμπάααααααα» και ένα «μπα-μπά», το πρώτο δυνατό και σίγουρο, το δεύτερο προσφάτως αρθρωμένο και απόρροια του πιο γλυκού μιμητισμού της «σοφίας» του πρώτου, είναι συνήθως οι πρώτοι ήχοι της μέρας μου.
Ε, μπορεί να είναι και 07.30, δεν παίρνω όρκο, αλλά είναι πρωί. Η αλήθεια είναι ότι με την καραντίνα κανονικά στην καθημερινότητά μας, οι ώρες δεν πολυδιαφέρουν.
Μόνο τα Σαββατοκύριακα το πρωινό ξύπνημα μεταφέρεται λίγη ώρα μετά, γιατί τόσο μας αφήνουν οι… κοντοί άνθρωποι του σπιτιού να απολαύσουμε τον ύπνο.
Εμείς οι καλλιτέχνες έχουμε διαφορετικό ωράριο από το συνηθισμένο, δηλαδή το πρωινό των περισσότερων ανθρώπων, γιατί κυρίως βραδινές είναι οι ώρες που εξασκούμε την τέχνη μας.
[nx_login_form]x
