ΧΡΟΝΟΓΡΑΜΜΗ

07.30 Ξυπνάω µε πρωινές αγκαλιές με τη γυναίκα μου και τη γάτα μας τη Ροζαλία. Ο καφές είναι μία από τις μικρές στιγμές ευτυχίας που απολαμβάνω. Κάθομαι στο γραφείο μου και κοιτάζω την επικοινωνία μου, τα μηνύματά μου και το ημερολόγιο. Ακριβώς μπροστά μου, τα βάζα έχουν πάντα λουλούδια από τη λαϊκή της Καλλιδρομίου. Παλιά […]

Η ζωή μου ξεκίνησε να μετράει στις 27 Απρίλη του ’78 που γεννήθηκα, μα ουσιαστικά στις αρχές του Δημοτικού. Η παιδική μου ηλικία ήταν ήσυχη, γεμάτη ταξίδια, αγάπη και στοργή, μα μου έλειπε κάτι.

06.30Με ξυπνάει το πρώτο φως. Εδώ και ένα χρόνο κοιμάμαι στον καναπέ στο σαλόνι με τα παντζούρια ανοιχτά. Ο ψυχοθεραπευτής μου μου έλεγε ότι ο καναπές συμβολίζει το παιδικό μας κρεβάτι, επειδή είναι σαν να μας προστατεύει από τρεις διαφορετικές πλευρές. Δίκιο είχε.

Ανοίγω για πρώτη φορά τα μάτια μου. Δεν αντικρίζω τοίχο, αλλά θάλασσα. Θαυμάζω για λίγο τα χρώματα, σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι και κοιμάμαι ξανά.

Πρώτο χτύπημα. Ακούω βασανιστικά το ξυπνητήρι και με μία κίνηση ματ το βάζω στο snooze.

10.20: Χτυπάει το τηλέφωνο. Το συνεργείο για το σέρβις του κλιματιστικού φροντίζει να ξυπνήσω. Δεν το σηκώνω. Διαβάζω τις ειδήσεις και αρχίζω να ελέγχω τα e-mail στο κινητό όσο είμαι ακόμη στο κρεβάτι.

Ξύπνημα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα τεράστια δυσκολία να ξυπνήσω πρωί. Eνώ μου άρεσε πολύ να πηγαίνω στο σχολείο, ήταν τόσο δύσκολη η απόφαση ν’ αφήσω το κρεβάτι μου και γι’ αυτόν τον λόγο συχνά προφασιζόμουν ότι δεν νιώθω πολύ καλά, μήπως και τη γλίτωνα.

Καθώς μοιράζω τον χρόνο ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Γερμανία, κάθε καινούργια μέρα αρχίζει με προσδοκίες: ποιες νέες εμπειρίες θα επιφυλάσσει;

Δεν είμαι καθόλου πρωινός τύπος, για την ακρίβεια το πρωί είμαι ένας άλλος άνθρωπος! Το ξυπνητήρι μου είναι μόνιμα ρυθμισμένο στις 10.30 γιατί αν αφεθώ ελεύθερη το βιολογικό μου ρολόι θα με οδηγήσει σε άλλα ωράρια.

Ξυπνάω και ρίχνω κρύο νερό στο πρόσωπό μου. Δεν πίνω καφέ, δεν καπνίζω. Ξεκινάω με τρέξιμο ή κολυμβητήριο. Μένω στα Κάτω Πετράλωνα.

Διακριτικό –ή και όχι– νιαούρισμα πάνω απ’ το κεφάλι μου. Σηκώνομαι για ανεφοδιασμό στα δυο μικρά γατοπιατάκια της κουζίνας.

Ξυπνάω, φτιάχνω τριπλή δόση καφέ, κάθομαι αποσβολωμένη στο σαλόνι και απορώ πού πήγε το μεγάλο μου ταλέντο να κοιμάμαι μέχρι τις δύο το μεσημέρι, γιατί έχω μείνει ξύπνια χωρίς λόγο μέχρι τις έξι το πρωί, μουρμουρίζω λίγο για την πανδημία που «μου χάλασε το πρόγραμμα» και ανοίγω τον υπολογιστή να δω τι γίνεται.