07.00 – 11.00
Ξυπνάω και ρίχνω κρύο νερό στο πρόσωπό μου. Δεν πίνω καφέ, δεν καπνίζω. Ξεκινάω με τρέξιμο ή κολυμβητήριο. Μένω στα Κάτω Πετράλωνα. Μου αρέσει να περπατάω δίπλα στον ποδηλατόδρομο που ενώνει τη γειτονιά μου με το Θησείο παρατηρώντας την ταχύτητα με την οποία οι ποδηλάτες προσπερνούν τους πεζούς. Και το πώς αντίστοιχα οι πεζοί κινούνται πιο γρήγορα από μια παρέα μυρμηγκιών που συνωστίζονται χωρίς μάσκες στη γωνία ενός πεζουλιού. Φτάνω στο πάρκο στο Θησείο. Βρίσκω ένα παγκάκι και κάθομαι. Ξεκινώ τη μελέτη μου για τις σκηνές της πρόβας και της παράστασης. Ο φελλός περνάει ανάμεσα στα δόντια για να καθαρίσει τον λόγο. Πρώτα αργά, μετά γρήγορα. Ενας ηλικιωμένος άντρας κάνει τον περίπατό του. Με κοιτάζει. Συνεννοούμαστε.
11.00 – 13.00
Πηγαίνω σ’ ένα ωδείο των Εξαρχείων για να μελετήσω πιάνο. Η αίθουσα παλιά, με συρόμενη πόρτα που τρίζει. Στους τοίχους κρεμασμένα κάδρα βαριάς αισθητικής. Ξεκίνησα πιάνο στα έξι μου. Προτροπή του πατέρα μου που ήταν μόνο ακροατής της μουσικής. Επαιζα κλασικό. Με τον πατέρα μου, η σχέση μας δεν είχε σωματική οικειότητα. Του άρεσε πολύ ο Ζαμπέτας. Μέχρι τότε έπαιζα μόνο από παρτιτούρα. Μια μέρα γύρω στα οκτώ άκουσα το «Μάλιστα Κύριε» στο ραδιόφωνο και το έβγαλα με το αυτί. Αρχισα να αυτοσχεδιάζω δειλά δειλά τη μελωδία του. Του άρεσε. Ηρθαμε πιο κοντά, χωρίς λέξεις. Δεν πρόλαβε να με δει στο θέατρο. Το ίδιο και η μητέρα μου. Η ασθένεια. Μάσκες μόνο στο χειρουργείο τότε. Η ζωή.
13.00 – 15.00
Ζωοδόχου Πηγής μεταξύ Ακαδημίας και Σόλωνος. Στον χώρο που νοικιάζω και χρησιμοποιώ ως γραφείο και για πρόβα. Αυτή την περίοδο προετοιμάζω την περιοδεία του «Lemon». Τηλέφωνα, συνεννοήσεις, συνεντεύξεις, αναρτήσεις. Μούδιασμα μετά την πανδημία. Υπομονή, επιμονή, πίστη. Ανεξάρτητη μικρή παραγωγή. Πολιτιστική αποκέντρωση. Οργάνωση. Προγραμματισμός. Μου αρέσει να βάζω τις δύο αυτές τελευταίες λέξεις δίπλα στη λέξη «καλλιτέχνης». Δεν προτιμώ τις μονοδιάστατες έννοιες. Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρός, τη στιγμή που άρχισα να συνειδητοποιώ πως το όνομά μου έρχεται σε αντίθεση με την εξωτερική μου εμφάνιση. Ετσι, ξεκίνησε να μου αρέσει η χρήση της γλώσσας. Και η ανακάλυψή της. Σαν παιχνίδι. Για πλάκα. Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως η γλώσσα είναι μια αυθαίρετη σύμβαση κατασκευασμένη από ανθρώπους. Εκανα λοιπόν τη δική μου κατασκευή και αποφάσισα πως καλλιτέχνης και οργάνωση πάνε μαζί. Οι πολιτισμικές μου σπουδές στο Πάντειο και στην Ιρλανδία, πριν από την ενασχόλησή μου με το θέατρο, βοήθησαν σε αυτό. «Μπορείς να είσαι ό,τι θέλεις. Αρκεί να μην ξεχνάς για ποιο λόγο κάνεις τα πράγματα».
15.00 – 15.30
Φαγητό. Θέλω να βάλω περισσότερες λέξεις τώρα, αλλά από του χρόνου έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να φροντίζω περισσότερο τη διαδικασία της γεύσης.
16.00
Πρόβα στο θέατρο «Πόρτα». Χαρά που δουλεύουμε μαζί με τον Θωμά Μοσχόπουλο, ευγνωμοσύνη που το προηγούμενο καλοκαίρι μου έκανε την πρόταση να συνεργαστούμε. Παρακολουθούσα τις παραστάσεις του και πάντα σκεφτόμουν πόσο καλά προετοιμασμένες είναι. Λεπτομέρεια και ακρίβεια. Παρτιτούρα. «Πόσο κοστίζει να ζεις;» (Cost of Living της MArtyna Majok/Βραβείο Πούλιτζερ 2018). Ενα έργο για τις αποτυχίες της σύνδεσης των ανθρώπων στις μεταξύ τους σχέσεις και την προοπτική που αυτές οι αποτυχίες γεννούν για μια βαθύτερη και ουσιαστικότερη επικοινωνία. Ετσι το καταλαβαίνω τώρα. Οι πρόβες μαζί με τον Θωμά, την Αμαλία Καβάλη, την Ειρήνη Μακρή, τον Φώτη Στρατηγό και τον Ρωμανό Μαρούδη ξεκίνησαν μέσω Ζoom τον περασμένο Νοέμβριο. Σε απόσταση, ήρθαμε κοντά στην ιστορία του έργου. Διαστολή του χρόνου. Πολυτέλεια χρόνου. Εξερεύνηση του έργου. Με πρόγραμμα. Χωρίς άγχος.
21.00
Περνάω από το σιντριβάνι της Ομόνοιας. Βιτρίνα μιας ασχήμιας που δεν λέει να αλλάξει. Θυμάμαι να περνάω αυτή την πλατεία σε διάφορες φάσεις της ζωής μου και να αναρωτιέμαι για το όνομά της: ομόνοια. Χωρίς κεφαλαία και συνθήματα επιστρέφουμε στη σημασία των λέξεων. Στη ρίζα τους. Στο πώς κάνουμε θέατρο. Στη ζωή. Στο πώς ζούμε. Κατηφορίζω την Πειραιώς. Μου αρέσει να γυρίζω σπίτι από διαφορετικό δρόμο κάθε φορά. Μιλάω στο τηλέφωνο με φίλους για να κανονίσουμε να βρεθούμε τις επόμενες μέρες.
22.00
Φρούτα στο στομάχι. Μπαλκόνι.
22.30
Κάνω ένα μπάνιο. Ξαπλώνω. Κοιμάμαι.
23.30
Ονειρο. Ποτέ δεν είναι το ίδιο. Για κανέναν. Πάντα παραμορφωμένο. Θα καθαρίσει το πρωί παραμένοντας θολό. Ευτυχώς. Το δυστυχώς το αναλαμβάνει η ψυχοθεραπεία μία φορά την εβδομάδα.
07.00
Ξυπνάω και ρίχνω κρύο νερό στο πρόσωπό μου. Δεν…
Η παράσταση «Lemon», με πρωταγωνιστή και παραγωγό τον Μελαχρινό Βελέντζα και σε σκηνοθεσία της Γεωργίας Τσαγκαράκη, ξεκινάει
την καλοκαιρινή περιοδεία της στις 21 Ιουνίου, από το Ανοιχτό Θέατρο «Δημήτρης Κιντής» της Ηλιούπολης.