08.00
Ξυπνώ το πρωί. Ετοιμάζω καφέ. Σκέφτομαι πως η μέρα στους περισσότερους ανθρώπους έχει μια κίνηση: ξεκινάει από μία αρχή, που οδηγεί σε μία εξέλιξη, σε μία κορύφωση και ύστερα ο άνθρωπος αποχαιρετά την ημέρα του για να έρθει η επόμενη. Θα λέγαμε πως ο κύκλος αυτός ακολουθεί την πορεία του φωτός. Από λίγο, σε περισσότερο φως, στο πολύ φως, σε λιγότερο φως και ύστερα στο μη φως. Μια διαδικασία που προκύπτει επειδή εμείς οι άνθρωποι παρατηρούμε με τα «εργαλεία» που διαθέτουμε μια αιτιακή σχέση σε όλη αυτήν τη κίνηση και έτσι οι δουλειές μας, οι έξοδοί μας, οι σκέψεις μας, όταν ζούμε σε μία πιο πρακτική ζωή, επηρεάζονται και ακολουθούν συνήθως αυτήν ακριβώς την κίνηση. Την αφήνω όμως για τώρα και βουτώ στα διαβάσματά μου.
10.00
Ας θεωρήσουμε ότι έχει πάει 10.00… Η μελέτη μου συνεχίζεται, καθώς με τον χρόνο μού συμβαίνει κάτι περίεργο. Εμπλέκονται την ίδια στιγμή και οι τρεις διαστάσεις του: το παρελθόν, το μέλλον και το παρόν. Αυτό που μας δίνει την αίσθηση πως ένα συμβάν προηγείται του άλλου είναι το ότι έχουμε τη μνήμη του προηγούμενου. Οσο παράξενο κι αν ακούγεται, το να ζεις και να βλέπεις τα πράγματα μέσα από το πρίσμα της μη μνήμης (στον βαθμό που είναι δυνατόν), μπορεί, με λίγο ζόρισμα και στραμπούληγμα του μυαλού και της διαίσθησης, να σε κάνει να υποψιάζεσαι, να ψηλαφείς, να συμφιλιώνεσαι με το παράδοξο και να εμπνέεσαι από αυτό. Ετσι, εξαφανίζεται ο χρόνος και γίνεται ένα με τον χώρο· μέσα στην ημέρα υπάρχουν μόνο συμβάντα, τα οποία δεν ανήκουν σε κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή στο πέρασμα του χρόνου όπως τον γνωρίζουμε. Κάποια από αυτά μπορεί να είναι μία καταστροφική μαγειρική μου ενασχόληση που καταλήγει σε ένα μισοκαμένο γεύμα, μία βόλτα στον ήλιο ή μια τυχαία συνομιλία για κάποια επικείμενη μουσική σύμπραξη.
12.00
Πήγε 12.00 και εγώ συνεχίζω να μελετώ. Η αίσθησή μου για το πέρασμα της ώρας μπερδεύεται και, πολλές φορές, ενώ είναι μέρα, ό,τι κάνω μου δίνει την εντύπωση ότι είναι απόγευμα ή ότι είναι βράδυ και αντιστρόφως. «Φρασάροντας» σε ένα μπλουζ δεν ξέρω αν αυτό που παίζω είναι τώρα, πριν ή μετά. Ισως είναι «τώρα», που γίνεται κατευθείαν «πριν» και εμπεριέχει το «μετά»… Μπορεί όμως και λίγο διαφορετικά.
14.00
Το μεσημέρι έχει φτάσει, μα δεν αισθάνομαι ότι είναι μεσημέρι ή ότι πρέπει να κάνω διάλειμμα. Δίνω την ενέργειά μου στη μελέτη και την έρευνά μου. Αλλωστε, συχνά ο χρόνος μου ορίζεται από την ψυχοκίνησή μου. Αλλοτε κυλάει πολύ γρήγορα και άλλοτε αργά. Αλλοτε μοιάζει πυκνός, άλλοτε αραιός. Αλλοτε τραχύς και άλλοτε μαλακός. Αλλοτε ένα συμβάν εμφανίζεται και μοιάζει σαν να έρχεται από το μέλλον και ύστερα αναποδογυρίζει χωρίς να καταλαβαίνω το πώς και εγώ βρίσκομαι σε ένα πιθανό παρελθόν και έπειτα αυτό μετουσιώνεται σε κάτι επί του παρόντος. Ετοιμάζω ένα ελαφρύ γεύμα και το μοιράζομαι μόνος ή με παρέα.
«Η αίσθησή μου για το πέρασμα της ώρας μπερδεύεται και, πολλές φορές, ενώ είναι μέρα, ό,τι κάνω μου δίνει την εντύπωση ότι είναι απόγευμα ή ότι είναι βράδυ και αντιστρόφως».
18.00
Ωρα που συνήθως είμαι στα μαθήματά μου. Αφιερωμένη στους μαθητές και στη διδασκαλία. Το εικοσιτετράωρο «κυκλώνει» όταν τα πράγματα που έχω βάλει στόχο να κάνω, τα κάνω! Αυτό συμβαίνει είτε μέσα στην ίδια την ημέρα είτε σε δύο μέρες, είτε η αίσθηση αυτή απλώνεται σε περισσότερες. Οι μέρες στις οποίες δεν ασχολούμαι με τα πρακτικά καθημερινά ζητήματα κυλούν κάπως έτσι. Ωστόσο, εκείνες που πρέπει να ασχοληθώ με αυτά, κυλούν όντως μέσα στην ώρα. Η σημερινή είναι μία από αυτές. Εχω και πρόβα αργότερα· δεν θέλω να αργήσω.
20.00
Καταφέρνω να είμαι στην ώρα μου για την πρόβα! Απλώς, οι μέρες αυτές είναι πολύ λίγες και, πολλές φορές, ούτε καν ολόκληρες… Ωστόσο, μου αρέσει να παίζω με τον χωροχρόνο μέσω της μουσικής. Η πρόβα μας είναι παραγωγική και έχει να μου δώσει πολλά.
23.59
Η κούραση έρχεται. Προσεγγίζω το κρεβάτι μου. Το κορμί είναι κουρασμένο, μα καταφέρνω να διαβάσω λίγες αράδες από κάτι που θεωρώ πως στον ύπνο μου θα μου προσφέρει τροφή. Γιατί ο ύπνος και τα όνειρα είναι μέρος της ζωής. Η αλήθεια είναι πως μέσα σε αυτού του είδους τη ρευστή αίσθηση, δεν ξέρω πώς να χωρέσω την έννοια των ωρών και του περάσματός τους. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως η μέρα μου αποτελείται τελικά από μουσική, φιλοσοφία, θεωρητική φυσική, βόλτες του σκύλου μου, κουβέντες με φίλους, μαγειρική και τη συντροφιά της συντρόφου μου.
Ο Αρίωνας Γυφτάκης εμφανίζεται τη Δευτέρα 1η Αυγούστου με τον πιανίστα της τζαζ Ενρίκο Πιερανούντσι στο Μέγαρο Χορού Καλαμάτας, στο πλαίσιο του 6ου φεστιβάλ «Διεθνείς Μουσικές Ημέρες Καλαμάτας 2022».