Η Μαριγώ Αλεξοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1976. Μετά τη Φιλοσοφική Αθηνών συνέχισε τις σπουδές της στη Γλασκώβη. Διδάσκει στη Σχολή Μωραΐτη. Ανάμεσα σε δύο πόλεις (Αθήνα – Γλασκώβη) στράφηκε στην ποίηση. Ετσι προέκυψαν οι συλλογές «Πιο γρήγορα απ’ το φως» και «Ποια μέρα λείπει». Ακολούθησαν οι συλλογές: «Φθονόμετρο», «Τ’ αστέρια πάνε στη σειρά», «Προ φαρμακείας εποχή» και «Το μπλε βιβλίο». Το «Νυχθημερόν» είναι το τελευταίο βιβλίο της (εκδ. Πόλις).
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Τη «Νυχτερινή βιβλιοθήκη» της Αριστέας Παπαλεξάνδρου και τα «Ποιήματα» του Αλέξανδρου Μάτσα.
Ποιο βιβλίο που δεν έχει γυριστεί σε ταινία θα θέλατε να δείτε στο σινεμά;
Τις «Δύσκολες νύχτες» της Μέλπως Αξιώτη, που στεγάζει προστατευτικά τα αντικείμενα στο σπίτι που χτίζει με τις λέξεις. Θα ξανάβρισκα και λόγω της μυκονιάτικης καταγωγής μου τις μυρωδιές και τα χρώματα της παιδικής μου καρδιάς.
Με ποια ποιήτρια ή ποιον ποιητή θα περνούσατε την καραντίνα που ζήσαμε;
Με τη Νατάσα Πανδή που με τη συλλογή της «24 ποιήματα για τη μετακόμιση» φώτισε με έναν άλλο τρόπο τα μικρά και καθημερινά αντικείμενα που οριοθετούν το σύστημα της ζωής μας.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Ο Αισχύλος στη διαμάχη του με τον Ευριπίδη διατείνεται ότι τα παιδιά έχουν ένα δάσκαλο για οδηγό, ενώ οι ενήλικοι τους ποιητές.
Ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Το «Τάλγκο» του Βασίλη Αλεξάκη. Με τον ευρηματικό του τρόπο γεννάει τις λέξεις κι έτσι προκύπτει ένα βιβλίο.
«Νυχθημερόν» η ποίηση; Και τι άλλο;
Οταν οι εμμονές μου υποχωρούν ακούω μέσα μου πως «είμαστε από την ύλη που είναι φτιαγμένο το όνειρο και τη ζωούλα μας ολόγυρα την περιβάλλει ο ύπνος».
«Νηνεμία μού είπες/ και δεν ξανατηλεφώνησες», γράφετε στο τελευταίο σας βιβλίο. Νηνεμία όπως λέμε μοναξιά;
Αυτό το ποίημα που μοιάζει με επίγραμμα είναι μια συνομιλία που προέκυψε μέσα από την ανάγνωση της ποιητικής συλλογής «Εκτακτο δελτίο καιρού» του Κώστα Γ. Παπαγεωργίου. Θα μπορούσε να διαβαστεί μαζί με τους στίχους μου που κατέγραψα στο περιθώριο των σημειώσεών μου: «Η παγωνιά της αναμονής. Η αναμονή της παγωνιάς».
«Οταν βγεις από εκεί/ άραγε το πρόσωπό σου θα είναι ίδιο;» γράφετε στο ποίημα «Καραντίνα». Ποίηση και πανδημία: δύσκολος συνδυασμός;
Στην πανδημία η μοναξιά είναι επιβεβλημένη, ενώ στην ποίηση η μοναξιά αποτελεί επιλογή. Εντέλει η ποίηση σε λυτρώνει από την αίσθηση του εγκλεισμού γιατί, όπως γράφει ο Τάσος Λειβαδίτης, «Κι η ποίηση είναι σα ν’ ανεβαίνεις μια φανταστική σκάλα/ για να κόψεις ένα ρόδο αληθινό».