Αν υπάρχει ένα κοινό στοιχείο μεταξύ της επίδειξης μόδας που παρουσίασε πρόσφατα ο οίκος Dior στο Καλλιμάρμαρο και του ντεφιλέ που θα παρουσιάσει ο σκηνοθέτης Παντελής Φλατσούσης στην Πειραιώς 260, είναι το ίδιο το ένδυμα και η ιστορία του. Η Μαρία-Γκράτσια Κιούρι εμπνεύστηκε από την αρχαιοελληνική ενδυματολογική ιστορία, ενώ ο Παντελής Φλατσούσης καταπιάνεται με την ιστορία της παραδοσιακής φουστανέλας.
Από εκεί και πέρα, όμως, το ένδυμα για τον οίκο Dior και κάθε οίκο μόδας είναι ο σκοπός, ενώ για τον σκηνοθέτη της παράστασης «Εθνικό ντεφιλέ», η οποία εντάσσεται στο επετειακό τμήμα του Φεστιβάλ Αθηνών για το 1821, είναι το αφηγηματικό όχημα για να θίξει ευρύτερα, σύγχρονα, θέματα σε μια «docufiction» παράσταση που ζητάει και τη συμμετοχή του κοινού.
«Επιλέξαμε να ασχοληθούμε με την ιστορία του εθνικού ενδύματος, της φουστανέλας, και τους τρόπους με τους οποίους συναντιέται ή συγκρούεται με άλλα ενδύματα και πώς αλλάζει η ιστορία του, και επιλέξαμε ως ιδανική συνθήκη μια πασαρέλα. Αυτή η συνθήκη γίνεται το όχημα για να μιλήσουμε για τα 200 χρόνια της ιστορίας του ενδύματος αντιμετωπίζοντάς το ως μεταφορά για την ελληνική εθνική ταυτότητα και για το πώς βλέπουμε σήμερα την Ιστορία και πώς τη βιώνουμε, με έναν αναστοχαστικό τρόπο», μας λέει ο κ. Φλατσούσης.
Το 2121
Η πασαρέλα του «Εθνικού ντεφιλέ» στήνεται το 2121, σε ένα μέλλον όπου δεν υπάρχουν έθνη – κράτη αλλά ούτε και δημοκρατικοί θεσμοί. «Είναι μια κοινωνία όπου κυριαρχεί ο ατομοκεντρισμός», λέει ο σκηνοθέτης, τονίζοντας την επιδίωξη μιας αμφισημίας. Το ντεφιλέ οργανώνεται σε μια ουτοπία ή δυστοπία; Μάλλον ο καθένας θα βγάλει τα δικά του συμπεράσματα, αφού η παράσταση θέλει να θέσει ορισμένα ερωτήματα, με πιο βασικό, όπως μας λέει ο ίδιος, «το πώς γίνεται να συνεχίσουμε να ζούμε σε δημοκρατικές κοινότητες χωρίς όμως να υπάρχει το επιθετικό βαρίδιο του αποκλεισμού και του διαχωρισμού που ενυπάρχει στην έννοια του έθνους».
Η επίδειξη μόδας οργανώνεται από δύο «εθνονοσταλγούς», δύο παρουσιαστές (Γιώργος Κριθάρας, Φωτεινή Παπαχριστοπούλου) που έχουν νοσταλγήσει τα έθνη και τις κοινωνίες τους. Το ζητούμενο της συμπερίληψης επιτυγχάνεται, όπως λέει ο σκηνοθέτης, από τους τέσσερις επαγγελματίες ηθοποιούς (Αινείας Τσαμάτης, Ντέμπορα Οντόγκ, Γιλμάζ Χουσμέν, Θέμης Θεοχάρογλου) και τον ερασιτέχνη Χουσεΐν Αμιρί. Είναι χαρακτηριστικό ότι πτυχές των αληθινών προσωπικών ταυτοτήτων του καστ αποκλείονται, όπως λέει ο σκηνοθέτης, από το κυρίαρχο εθνικό αφήγημα. Για παράδειγμα, ένας από τους ηθοποιούς συμμετέχει με την ντραγκ περσόνα του, ενώ άλλοι είναι μετανάστες ή απόγονοι μεταναστών πρώτης ή δεύτερης γενιάς, ανήκουν σε μειονότητες ή έχουν σκούρο χρώμα δέρματος. «Ακόμα και όταν κάποιος λέει για τον Καποδίστρια, η δική του εμπειρία, η αόρατη προσωπική του φουστανέλα, είναι σημαντικό στοιχείο της παράστασης. Υπάρχει μια ύφανση της δραματουργίας η οποία συσχετίζει τα προσωπικά φορτία των ηθοποιών μας με τις στιγμές της ιστορίας των ενδυμάτων που επιλέγουμε να αφηγηθούμε».
«Εθνικό ντεφιλέ», από 26/6 στην Πειραιώς 260.