Η φωτογραφία με τους MGC αποσπά την προσοχή στο εξώφυλλο της έκδοσης: σε φωτογράφιση του 1968, στο έδαφος ο Δημήτρης Πουλικάκος, ενώ ο Δημήτρης Πολύτιμος, εξαιρετικός πιανίστας και μακροβιότατος σήμερα Ελληνας ρόκερ, κρατά με άνεση ένα πιστόλι. Πρόκειται για το βιβλίο «Πρωτοπόροι του ελληνικού ροκ» του Γιάννη Αλεξίου (εκδ. Ogdoo Music Group), το οποίο σε 360 σελίδες καταγράφει την ιστορία και τη διαδρομή του ελληνικού ροκ μέσα από τις αφηγήσεις 50 πρωταγωνιστών του.
Για τον Γ. Αλεξίου όλα άρχισαν τη δεκαετία του ’70, όταν, μαθητής ακόμη, άκουσε από κασέτα το «Μεταφοραί εκδρομαί ο Μήτσος» του Δημήτρη Πουλικάκου και, στην άλλη πλευρά, το «Ζωντανοί στο Κύτταρο – Η pop στην Αθήνα». «Ηταν η πρώτη ουσιαστική μύησή μου», θυμάται. Ηταν η εποχή που οι δίσκοι βινυλίου, η ίδια η ακρόαση, είχαν μεγαλύτερη γοητεία. Επειτα ήρθε η σειρά ενός άλλου εμβληματικού δίσκου της εποχής, του «Φλου» του Παύλου Σιδηρόπουλου με τους «Σπυριδούλα», έπειτα το «Waiting for Something» των «Σώκρατες», οι «Πελόμα Μποκιού», ακολούθησαν οι πρώτοι δίσκοι των «Μουσικών Ταξιαρχιών», των «Φατμέ», του Τζίμη Πανούση και άλλων πολλών μαζί με τους αγαπημένους ρόκερ της διεθνούς σκηνής. Με τα χρόνια η αγάπη του για τη μουσική έγινε επάγγελμα. Και πολλούς από όσους αγάπησε έφηβος, τους γνώρισε ως δημοσιογράφος.
«Ο εναλλακτικός κόσμος του ροκ στην Ελλάδα, μιας μουσικής παντός καιρού, διέγραψε έναν σημαντικό κύκλο πενήντα χρόνων από την ίδρυση των MGC το 1965 μέχρι τη σύσταση των Film, Sigmatropic, τη σόλο καριέρα των Γιάννη Αγγελάκα και Παύλου Παυλίδη, των Empty Frame, Jane Doe και των Playground Theory. Παρότι το λεγόμενο ελληνικό ροκ πέρασε περιόδους κατά τις οποίες η ελληνική μουσική βιομηχανία είχε καιροσκοπική διάθεση απέναντί του, η δυναμική του παραμένει αμείωτη», σημειώνει.
Ο 88χρονος σήμερα Δημήτρης Πολύτιμος είναι ένας από τους ήρωες του βιβλίου του, «καθώς είναι ένας από τους μουσικούς που άφησαν μια πιο άνετη ζωή ή και καριέρα. Ο Πολύτιμος θα μπορούσε να γίνει αστροφυσικός, σύμφωνα με τις σπουδές που έκανε, αλλά προτίμησε το πιάνο και τη ροκ μουσική», λέει στην «Κ» ο συγγραφέας του βιβλίου.
Η χρονιά που προσδιορίζει ο Γ. Αλεξίου την έναρξη της εγχώριας ροκ σκηνής είναι το 1965, όταν ο Δ. Πολύτιμος με μια παρέα μουσικών σχημάτισαν τους Modern Greek Combo (MGC), όπως τους βάφτισε ο ηθοποιός Ντίνος Ηλιόπουλος. «Μέχρι τότε υπήρχαν οι ορχήστρες και τα μοντέρνα σχήματα, τα οποία έπαιζαν διεθνείς επιτυχίες με μεταφρασμένους στίχους. Ηταν η εποχή των Olympians, των Charms κ.ά. Οι MGC το 1967 άνοιξαν μαζί με άλλα γκρουπ τη συναυλία των Ρόλινγκ Στόουνς στο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Σε αυτό το σχήμα ο μέχρι τότε μπασίστας, Δημήτρης Πουλικάκος, ανέλαβε τραγουδιστής στο γκρουπ. Τότε άρχισε η ροκ αναζήτηση του συγκροτήματος, που πρώτο έπαιξε στην Ελλάδα Τζίμι Χέντριξ, Cream κ.ά.
Οι Poll και η απήχησή τους στους 16άρηδες-18άρηδες της εποχής «άνοιξαν την όρεξη των δισκογραφικών. Δεν ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού ροκ. Γενικά το είδος δεν επικράτησε σαν μεγάλη σκηνή στη χώρα μας, διότι ήταν πολύ ισχυρός ο λαϊκός ήχος. Επιπλέον οι δισκογραφικές εταιρείες το υποστήριξαν μόνο όταν θεωρούσαν ότι μπορεί να έχουν ένα εύκολο κέρδος από αυτό. Οπως συνέβη με τους Sharp Ties το 1982 ή τη δεκαετία του ’90 με τις ‘’Τρύπες’’, τα ‘’Ξύλινα σπαθιά’’, τα ‘’Διάφανα κρίνα’’. Ηταν η εποχή που πήγαιναν στο στούντιο να ηχογραφήσουν έναν δίσκο και ο ηχολήπτης ρωτούσε ‘’πού είναι το μπουζούκι;’’ Ο,τι λοιπόν συνέβη στο ελληνικό ροκ, οφείλεται στο μεράκι και την επιμονή των εκφραστών του και στο ενδιαφέρον κάποιων ανθρώπων. Οι ανεξάρτητες εταιρείες υποστήριξαν πολλά συγκροτήματα νιου γουέιβ και πανκ της εποχής και κυκλοφόρησαν υλικό που, ίσως, δεν θα κυκλοφορούσε ποτέ από τις μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες».
Ο Γ. Αλεξίου επισημαίνει επίσης ότι ο Παύλος Σιδηρόπουλος ύστερα από μια δεκαετία δραστηριότητας κι ενώ είχε ξεκινήσει στους «Δάμων και Φιντίας» και είχε παίξει στην ηχογράφηση «Ζωντανοί στο Κύτταρο», μόλις το 1979 έκανε τον πρώτο του δίσκο με τους «Σπυριδούλα». «Οι ‘’Πελόμα Μποκιού’’ είχαν κάνει μόλις έναν δίσκο (45άρια είχαν κυκλοφορήσει), οι «Νοστράδαμος» επίσης. Η ελληνική κοινωνία τότε ήταν συντηρητική και κυρίως ταύτιζε το είδος με το περιθώριο και τα ναρκωτικά. Επίσης, γυναίκα σε γκρουπ τότε σήμαινε ρήξη με την οικογένειά της. Μια αντάρτισσα της εποχής ήταν η Δέσποινα Γλέζου. Ωστόσο και οι άντρες αντιμετώπιζαν προβλήματα. Ο Ηλίας Μπουκουβάλας, ντράμερ των «Σώκρατες» στην αρχική σύνθεση και τον πρώτο δίσκο, δεν συνέχισε γιατί είχε τρομερό πρόβλημα με το σπίτι του.
Γιατί, αν και επιτυχημένα, πολλά σχήματα δεν μακροημέρευαν; «Συχνά διαλύονταν και με παρότρυνση των δισκογραφικών εταιρειών όταν διέκριναν σε γκρουπ κάποιον που θα μπορούσε να ακολουθήσει δική του καριέρα. Ενας άλλος λόγος ήταν οι διαφωνίες μεταξύ των μελών», απαντά ο Γιάννης Αλεξίου.
Μέσα από μια σειρά συνεντεύξεων αποκαλύπτεται το κλίμα της εποχής ανά δεκαετία, οι σχέσεις μεταξύ των μουσικών, οι κόντρες, οι επιλογές, η επιτυχημένη ή όχι καριέρα. Τη δεκαετία του ’90 η ροκ ελληνική σκηνή «έχει σημαία» τις «Τρύπες» του Γιάννη Αγγελάκα που τότε εκτοξεύθηκαν με το άλμπουμ «Τρύπες στον Παράδεισο». Λίγο αργότερα έλαμψαν τα «Ξύλινα σπαθιά» και ο Παύλος Παυλίδης. Ξεχωρίζει και τους «Ενδελέχεια» του Δημήτρη Μητσοτάκη, τα «Διάφανα κρίνα» και τον Θάνο Ανεστόπουλο που συνέχισε μοναχική πορεία.
Οσο για τη σημερινή ροκ σκηνή, λέει ότι εκφράζεται «περισσότερο μέσα από το διαδίκτυο από το οποίο κυκλοφορεί κυρίως η μουσική της. Ακούγεται περισσότερο από το να κυκλοφορούσαν δίσκους. Σίγουρα υπάρχει μεγάλη κινητικότητα και δημιουργία από τα συγκροτήματα. Εχουμε μάλιστα υπερπαραγωγή του ροκ, παρότι το τοπίο είναι αποθαρρυντικό».