Μετά δύο καλοκαίρια πανδημίας και εγκλεισμού, είναι φυσιολογικό ο χώρος του πολιτισμού να θέλει φέτος να δουλέψει κανονικά. Πολλοί ζημιώθηκαν από τις συνεχείς αναβολές, τις μεταθέσεις των ημερομηνιών, τη μειωμένη προσέλευση. Αποζημιώθηκαν από την πολιτεία αλλά ο κλάδος πληγώθηκε αρκετά.
Και πράγματι, μέχρι τώρα το κοινό ανταποκρίνεται και τα πράγματα προχωράνε. Οι συναυλιακοί χώροι, για παράδειγμα, γεμίζουν, οι ξένοι καλλιτέχνες που δεν κατάφεραν να έρθουν τα προηγούμενα χρόνια εμφανίστηκαν στις ελληνικές σκηνές, οι θερινές παραστάσεις ξεκίνησαν, τα φεστιβάλ πήραν μπρος και η Επίδαυρος ετοιμάζεται να κάνει πρεμιέρα το επόμενο Σαββατοκύριακο.
Η πανδημία όμως δεν τελείωσε και όσο κι αν θέλουμε να πιστέψουμε ότι γυρίσαμε στο 2019, αυτό δεν συμβαίνει. Τα κρούσματα του κορωνοϊού ήταν και χθες πάνω από 10.000. Οι ειδικοί μπορεί να αποφεύγουν να μιλήσουν για «κύμα», αλλά έτσι μοιάζει η άνοδος των κρουσμάτων που, σημειώνουν, θα συνεχιστεί τουλάχιστον μέχρι τις 10 Ιουλίου. Μπορεί αυτή η αύξηση να μην έχει φανεί ακόμη στον πολιτισμό –και μακάρι να μη συμβεί–, αλλά ήδη σημειώνονται σποραδικές ακυρώσεις εκδηλώσεων.
Αυτή η κατάσταση όμως επηρεάζει και την άλλη πλευρά της σκηνής, το κοινό και την ψυχολογία του. Προσωπικά, από τη μέρα που διαγνώστηκα θετικός και μπήκα σε καραντίνα, η μόνη μου σκέψη ήταν πώς θα αποφύγω να έρθω ξανά στην ίδια θέση. Υποθέτω πως όλοι όσοι νοσούν αυτό σκέφτονται. Γενικά δύο τρόποι πετυχαίνουν: ή φοράω μάσκα παντού ή δεν πάω πουθενά.
Για να αποφύγω το δεύτερο, που δεν αντέχεται, θα επιλέξω το πρώτο. Θα έχω όμως μια ανησυχία όταν βλέπω ότι οι γύρω μου δεν φορούν μάσκα γιατί φυσικά δεν είναι υποχρεωμένοι. Δεν ξέρω τι θα επέλεγαν όσοι έχουν κάποιο πρόβλημα υγείας, όσοι είναι ηλικιωμένοι, όσοι έρχονται σε επαφή ή φροντίζουν ευπαθή άτομα. Ισως όμως νιώσουν μεγαλύτερη ανακούφιση εάν βρεθούν σε ένα θέατρο ή σε έναν συναυλιακό χώρο και οι γύρω τους φορούν τη μάσκα τους ακόμη και σε ανοικτό χώρο. Δεν είναι εύκολο, αλλά μήπως η μάσκα πρέπει να επανέλθει υποχρεωτικά στις παραστάσεις;