Στο βιβλίο του Κώστα Ακρίβου «Ιστορία ενός οδοιπόρου, Στρατής Δούκας» (εκδ. Μεταίχμιο) αναφέρεται πως ο Στρατής Δούκας (γεννημένος στα Μοσχονήσια, «στα μικρά, κρυμμένα κι άγνωστα αυτά νησάκια») είχε –στην Κατοχή– κρύψει μια εβραϊκή οικογένεια που του είχε στείλει από τη Θεσσαλονίκη ο Πεντζίκης. «Πώς να πω όχι. Εμένα η ανθρωπιά μου είναι σύμφυτη με την ύπαρξή μου όλη. Τους πήρα λοιπόν, στο σπίτι, στην οδό Ορμηνίου 3, δύο δωμάτια όλα κι όλα. Πήραμε το ένα εκείνοι, στο άλλο μέναμε εγώ και η γυναίκα μου». (Το 1942 είχε παντρευτεί τη Δήμητρα Μαγκάνα). Στο έξοχο, αυτό, αφήγημα ο Κώστας Ακρίβος στήνει εκ νέου έναν μηχανισμό εμβάθυνσης στον ψυχισμό του Στρατή Δούκα. Και φτιάχνει μια ολόκληρη εποχή. Πάντα είχα στον νου τη διεύθυνση της Ορμηνίου 3, ένα μικρό δρομάκι κοντά στο Χίλτον. Εδώ και καιρό το σπίτι, ένα ωραιότατο μοντερνιστικό της δεκαετίας του 1930, ανήκει στο Καναδικό Ινστιτούτο στην Ελλάδα.
Η αποκατάσταση είναι θαυμαστή και μπορεί κανείς να δει και την επιγραφή, ότι στο σπίτι αυτό έζησε ο λογοτέχνης Στρατής Δούκας από το 1938 έως το 1981. To βλέπω συχνά άρτια αποκατεστημένο και σκέφτομαι τις ιστορίες που κρύβει. Σε ένα παλιό τεύχος του περιοδικού «η λέξη» (τχ. 24, Μάιος – Ιούνιος 1983), ο πεζογράφος και ποιητής Τάσος Κόρφης (1929-1994) αναφέρεται στον «δάσκαλό» του Στρατή Δούκα. Είκοσι χρόνια μαθητείας και «όλα αυτά τα χρόνια (…) ήξερα πως με περιμένει στο μικρό διαμέρισμα της οδού Ορμηνίου 3, έτοιμος, προσφέροντάς μου, να με ησυχάσει». Καθώς μνημονεύω τον Στρατή Δούκα, σκέφτομαι πως είναι ευκαιρία να ξαναδιαβαστεί το πιο σημαντικό έργο του, «Ιστορία ενός αιχμαλώτου» (εκδ. Κέδρος), που αποκτά και επετειακή επικαιρότητα, με τη συγκυρία των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Μέσα από τον μυχό του Αϊβαλιού στην οδό Ορμηνίου 3. Κύκλοι ζωής, και κυρίως κύκλοι, δίνες λήθης, που σκεπάζουν όσα αναδείχθηκαν από μια διαφορετική κλίμακα αξιών.