ΓΑΒΡΙΗΛ ΜΕΛΙΣΣΟΥΡΓΑΚΗΣ,ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΑΝΤΖΗΣ
Λεωφορείο 550
εκδ. Δίαυλος, σελ. 48
Ανάμεσα σε όλους τους πιθανούς δεσμούς και τις ομαδοποιήσεις των ανθρώπων, που φαίνονται ή δεν φαίνονται με γυμνό μάτι, που έχουν ή δεν έχουν μεγάλη σημασία στη ζωή και που περιγράφονται με λέξεις όμορφες ή ενίοτε και προσχηματικές, όπως σύντροφος, συμφοιτητής, συνάδελφος ή συμπολίτης, υπάρχει και ένας που εκ των πραγμάτων δεν λαμβάνει, ακόμη και από τους ίδιους τους εμπλεκομένους, την πρέπουσα προσοχή: είναι ο δεσμός που μοιράζονται οι συνεπιβάτες ενός μέσου μαζικής μεταφοράς.
Διαβάζοντας κανείς το κόμικς «Λεωφορείο 550» των Γαβριήλ Μελισσουργάκη και Χρήστου Χαντζή, έχει κατ’ αρχάς την αίσθηση ότι πρόκειται για αυτό ακριβώς: για μια ενιαία πινακοθήκη των συνεπιβατών ενός από τα πιο διαταξικά και διατοπικά μέσα μετακίνησης της μητροπολιτικής Αθήνας, του λεωφορείου 550, που κάθε ξημέρωμα ξεκινάει από τη δροσερή πεδιάδα της Κηφισιάς με κατεύθυνση τη θαλασσινή αύρα του Φαλήρου (και αντιστρόφως), φιλοξενώντας στις θέσεις ή στις χειρολαβές του νέους και ηλικιωμένους, χειρώνακτες και ανθρώπους του πνεύματος, μελαγχολικούς ή αισιόδοξους, ανθρώπους τέλος πάντων που, ναι, κι όμως, τους συνδέει κάποια κοινή μοίρα, κι αυτή είναι η άλλοτε πηγμένη, άλλοτε χαλαρή, άλλοτε ταχύτατη ή βασανιστικά αργή καθημερινότητά τους.
Ο Γαβριήλ Μελισσουργάκης, πιστός θαμώνας ο ίδιος του 550, παρατηρεί την καθημερινότητα αυτή με την προσοχή που της αξίζει και ζωγραφίζει τους πρωταγωνιστές της στο τάμπλετ του με μολυβιές δυναμικές και ελεύθερες, που καμιά φορά θυμίζουν χαρακιές ή μπερδεμένο κουβάρι και που πάντως αποδίδουν με σεβασμό την ομορφιά των κανονικών ανθρώπων. Και ο Χρήστος Χαντζής, παρατηρητής με τη σειρά του των σκίτσων του Μελισσουργάκη, τα συνοδεύει, όταν χρειάζεται, με κείμενα που, ακριβώς επειδή δεν επεξηγούν το προφανές και δεν κομπάζουν πως τα είπαν όλα, κατορθώνουν να διατηρούν την ευαισθησία τους και τον αυτοσαρκασμό τους και να υπαινίσσονται πολύ περισσότερα από όσα αντικειμενικά χωρούν σε ένα λεωφορείο.
Ενας καθαριστής τζαμιών με το κοντάρι του, όμοιος με ιππότη. Ενας καθηγητής με φάτσα ευγενική, που μπορεί τα παιδιά να τη συμπαθούν, μπορεί και όχι. Μια γυναίκα με μαύρα γυαλιά που κρύβουν τα δάκρυά της, ένας νεαρός που κοιτάζει στο κινητό φωτογραφίες περασμένων καλοκαιριών και ίσως έτσι ξεκινήσει με περισσότερο κουράγιο τη δουλειά του. Ενας άντρας επίσης που κοιτάζει συνεχώς έξω μην και χάσει τη στάση του, ένας πιτσιρικάς χωμένος κάτω από την κουκούλα του, αλλά και οι πράξεις τους, ταπεινές και άρα μεγάλες, όπως ένα χάδι στα μαλλιά ή ένα χέρι που κρατάει σφιχτά την κίτρινη, σιδερένια μπάρα του λεωφορείου.
Μικρά, καθημερινά στιγμιότυπα δηλαδή, το μεγαλείο των οποίων και το συνδετικό τους νήμα κάποιος τα παρατήρησε και τα έκανε εικόνα, κάποιος άλλος τα διεύρυνε με τη μαγεία των λέξεων και όλα αυτά σε μια αφήγηση που η μισή της δύναμη είναι η άρτια ελλειπτικότητα και η άλλη μισή η ψυχική ευρυχωρία, η ενσυναίσθηση και η κατανόηση για τα ανθρώπινα.
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr