Εκατόν πενήντα χρόνια αδιάκοπης λειτουργίας υψηλού επιπέδου για ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα αφιερωμένο στη μουσική, στο θέατρο και στον χορό. Κι ένα από τα κορυφαία δείγματα του ελληνικού Μοντερνισμού: αίθρια, στοές και μαρμάρινες σκάλες συνθέτουν την τόσο αγαπητή σχεδιαστική του ταυτότητα. Το Ωδείο Αθηνών, το αρχαιότερο κι ένα από τα σημαντικότερα ιδρύματα στον χώρο των παραστατικών τεχνών στη χώρα, εκπαίδευσε αθόρυβα γενιές καλλιτεχνών χωρίς πάντα να έχει την αναγνώριση που του άξιζε. Από το 1976, το Ωδείο Αθηνών στεγάζεται στο εμβληματικό αλλά ημιτελές κτίριο που σχεδίασε ο σπουδαίος αρχιτέκτονας Ιωάννης Δεσποτόπουλος.
Αυτή η ανορθογραφία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας λαμβάνει τέλος σε λίγες εβδομάδες από σήμερα καθώς ολοκληρώνονται οι εργασίες εκσυγχρονισμού και αποπεράτωσης του κτιριακού συγκροτήματος που θα προσθέσουν χώρους καλλιτεχνικής δημιουργίας και παραγωγής, έκτασης 5.300 τ.μ. Ανάμεσά τους το αμφιθέατρο «Ιωάννης Δεσποτόπουλος», που θα μπορεί να φιλοξενεί σχεδόν όλες τις πιθανές πολιτιστικές, εκπαιδευτικές και συνεδριακές χρήσεις, το Φουαγιέ Τεχνών, ένας χώρος 600 τ.μ., επίσης κατάλληλος για πολλαπλές χρήσεις, και η Νέα Σκηνή, ένας πειραματικός πολυλειτουργικός χώρος που έχει υιοθετήσει τη λογική του «box in a box».
Ωστόσο, εκκρεμεί η δημοπράτηση της διαμόρφωσης του περιβάλλοντος χώρου του Ωδείου που χωρίς αυτήν το έργο θα μείνει… μισό. Ο κήπος του Ωδείου, για δεκαετίες αφρόντιστος, είναι ένας εν δυνάμει αστικός παράδεισος. Η νέα του εποχή έχει ήδη διεξοδικά μελετηθεί από το γραφείο μελετών «Θύμιος Παπαγιάννης και Συνεργάτες» χάρη σε μια επί τούτω δωρεά της Alpha Bank, ενώ ο Δήμος Αθηναίων βρίσκεται εδώ και μήνες στη διαδικασία ένταξης του νέου αυτού έργου στα κατάλληλα χρηματοδοτικά εργαλεία. Ας ελπίσουμε ότι η ελληνική γραφειοκρατία δεν θα κάνει και πάλι το θαύμα της και δεν θα στερήσει το Ωδείο Αθηνών από το πιο σημαντικό momentum της μεγάλης του ιστορίας.