Λίγοι σύγχρονοι κινηματογραφιστές θα μπορούσαν να παραβγούν σε φαντασία τον Γκιγιέρμο ντελ Τόρο. Από τις γιγάντιες κατσαρίδες του «Mimic» μέχρι το οσκαρικό υβρίδιο της «Μορφής του νερού» και τον αριστουργηματικό «Πάνα», ο Μεξικανός σκηνοθέτης και σεναριογράφος μοιάζει ανεξάντλητος στα πλάσματα και στις ιστορίες που είναι ικανός να μεταφέρει στην οθόνη. Ακόμη και όταν αυτή είναι μικρότερων διαστάσεων όπως του Netflix, όπου φιλοξενείται η πιο πρόσφατη δουλειά του. «Το ερμάριο με τα αλλόκοτα αντικείμενα» ανέβηκε πολύ πρόσφατα στην πλατφόρμα, με αφορμή ίσως και την επερχόμενη γιορτή του Χάλογουιν με τις κάπως… ανατριχιαστικές προεκτάσεις της.
Διότι εδώ έχουμε να κάνουμε με τρόμο, και μάλιστα στα καλύτερά του. Οκτώ αυτοτελή επεισόδια, όλα υπό την επιμέλεια του Ντελ Τόρο –κάποια γραμμένα και από εκείνον εξ ολοκλήρου–, ο οποίος μάλιστα εμφανίζεται ο ίδιος στον πρόλογο καθενός από αυτά, δίπλα στο «ερμάριο» του τίτλου, για να μας εισαγάγει στον αλλόκοτο κόσμο του. Ενα παλιό κλειδί με τον αριθμό 36, ανθρώπινα κόκαλα, κέρατα μονόκερου: αυτά και άλλα πολλά κρύβει στα σκοτεινά βάθη του το πελώριο έπιπλο και ο Ντελ Τόρο μάς καλεί με μια σοβαρότητα σχεδόν φετιχιστική να τα ανακαλύψουμε μαζί του.
Δεν είναι ο μοναδικός οδηγός, όμως, σε τούτο το ταξίδι. Καθεμιά από τις ιστορίες σκηνοθετείται από μια ξεχωριστή κινηματογραφική προσωπικότητα: τον μόνιμο διευθυντή φωτογραφίας του, Γκιγιέρμο Ναβάρο, τον δημιουργό του καφκικού «Κύβου», Βιντσένζο Νάταλι, τη διαρκώς ανερχόμενη Ανα Λίλι Αμιρπούρ του «Ενα κορίτσι γυρίζει σπίτι μόνο του τη νύχτα», τον Κιθ Τόμας της «Αγρυπνίας», την Τζένιφερ Κεντ του πανέξυπνου «Babadook», αλλά και τον ελληνικής καταγωγής Πάνο Κοσμάτο του αταξινόμητου «Mandy». Με δυο λόγια, μια all-star παρέα του σύγχρονου τρόμου που ακολουθεί και προσαρμόζεται μεν στην αχαλίνωτη φαντασία του Ντελ Τόρο, κρατάει ωστόσο και τη δική της μοναδική ταυτότητα.
Πράγματι, κάθε επεισόδιο έχει αντιπροσωπευτικό στυλ. Στο πρώτο κυριαρχεί ο αποκρυφισμός, καθώς ένας βετεράνος του Βιετνάμ –και νυν ακροδεξιός– αγοράζει δίχως να το γνωρίζει τα περιεχόμενα μιας παλιάς αποθήκης, όπου ανακαλύπτει έναν ολόκληρο θησαυρό μαύρης μαγείας. Στο επόμενο, βλέπουμε έναν αμετανόητο ληστή τάφων να περνάει μια τρομακτική περιπέτεια γεμάτη ζωηρούς σκελετούς και γιγάντιους ποντικούς στα έγκατα της γης. Οπως καταλαβαίνει εύκολα κανείς, οι «ήρωες» των ιστοριών εδώ μόνο τέτοιοι δεν είναι. Ο Ντελ Τόρο και οι συνεργάτες του απολαμβάνουν ολοφάνερα αυτούς τους αμφιλεγόμενους χαρακτήρες, τους μεταχειρίζονται με (κατάμαυρο) χιούμορ, ενώ μένουν μακριά από κλισέ δίπολα τύπου καλού – κακού: βασιλιάς εδώ είναι μόνον ο τρόμος, και όσοι πιστοί… προσέλθετε.
Για να ζωντανέψουν, βέβαια, οράματα και εφιάλτες με πειστικό τρόπο χρειάζεται η ανάλογη απεικόνιση, και σε αυτόν τον τομέα το «Ερμάριο» αποδεικνύεται εντυπωσιακό. Παραγωγή, σκηνικά, κοστούμια και ειδικά εφέ είναι όλα αψεγάδιαστα, δοκιμάζοντας μάλιστα συχνά τις αντοχές του θεατή, αφού το θέαμα εδώ είναι αυστηρά «άνω των 18». Ο μάστορας Ντελ Τόρο, από την πλευρά του, μοιάζει να χαμογελά σαρδόνια πίσω από κάθε πλοκαμοφόρο τέρας, κάθε αναζωογονημένο πτώμα, κλείνοντας το μάτι και παρατηρώντας πως οι πιο σκοτεινές γωνιές του ανθρώπινου νου μπορεί να είναι τελικά και οι πιο ενδιαφέρουσες.
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr