Πόσο εύκολο είναι να κάνει κάποιος ταινία την ίδια του τη ζωή; Και πόσο εύκολο είναι για εκείνους που παίζουν να λάβουν σκηνοθετικές οδηγίες από τον άνθρωπο του οποίου τις αναμνήσεις ζωντανεύουν μπροστά στην κάμερα; «Ηταν αμήχανα και συγκινητικά καθ’ όλη τη διαδικασία. Τόσο που κάποιες φορές ένιωθα ότι γινόταν μια κάθαρση στα γυρίσματα», ομολογεί ο Σεθ Ρόγκεν σε ένα από τα παρασκηνιακά κλιπ του «Fabelmans». Ο Αμερικανός ηθοποιός, από τους βασικούς συντελεστές της ταινίας-αυτοβιογραφίας του Στίβεν Σπίλμπεργκ, ήταν ένας από αυτούς που συναντήσαμε πρόσφατα διαδικτυακά σε μια ενδιαφέρουσα κουβέντα πάνω στο φιλμ που συγκαταλέγεται ήδη μεταξύ των οσκαρικών φαβορί.
Την πιο δύσκολη αποστολή πάντως, θεωρητικά τουλάχιστον, είχε ο Γκέιμπριελ Λα Μπελ, ο οποίος υποδύεται τον Σάμι –alter ego του Σπίλμπεργκ–, τον νεαρό που μεγαλώνει στην Αριζόνα των δεκαετιών του 1950 και του 1960, με όνειρο να γίνει κινηματογραφιστής. «Προφανώς είναι ταυτόχρονα τρομακτικό και υπέροχο να πρωταγωνιστείς σε μια ταινία εμπνευσμένη από τη ζωή του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Οταν με πήραν πίσω για να μου πουν πως ήθελε να περάσω από δεύτερη οντισιόν για τον ρόλο, δεν μπορούσα να το πιστέψω. Αυτή η ταινία ήταν για μένα το μεγαλύτερο σχολείο στον κόσμο», μας λέει ο 20χρονος ηθοποιός.
Στο «Fabelmans», ο χαρακτήρας του ερωτεύεται την τέχνη των κινούμενων εικόνων από πολύ μικρή ηλικία και παθιάζεται με τη δημιουργία των δικών του ερασιτεχνικών ταινιών. «Ο Στίβεν άρχισε να κάνει ταινίες όταν ήταν 6 ετών με μια κάμερα 8 mm και αληθινό φιλμ, μαθαίνοντας σταδιακά όλη την πρακτική δουλειά, πώς να κόβει και να κολλάει τα διαφορετικά κομμάτια κ.ο.κ. Δεν είναι παράξενο που είναι τόσο περήφανος γι’ αυτό. Τα ίδια με έβαλε να μάθω κι εγώ, και τότε κατάλαβα το συναίσθημα ενός δεκαεξάχρονου, του οποίου η μεγαλύτερη λαχτάρα είναι να αποκτήσει μια μονταζιέρα. Σήμερα τα παιδιά έχουν iMovie, φτιάχνεις ταινίες με μερικές κινήσεις των δαχτύλων στο κινητό, τότε ήταν σχεδόν σαν να δημιουργούσες ένα γλυπτό», συμπληρώνει ο ίδιος σχετικά.
Ο πιο ενδιαφέρων και φροντισμένος ωστόσο χαρακτήρας της ταινίας είναι αναμφισβήτητα αυτός της μητέρας, την οποία υποδύεται μοναδικά η Μισέλ Γουίλιαμς. «Ειλικρινά ήταν υπέροχα, γιατί ο Στίβεν είχε να σου δώσει τόσο πολλές πληροφορίες γι’ αυτή, είχε γίνει τόσο μεγάλη προετοιμάσια μόνο για την πρώτη ημέρα γυρισμάτων. Κι έπειτα συνεχίσαμε να προεκτείνουμε μαζί τον χαρακτήρα· εκείνος έφερνε διαρκώς καινούργιες εμπειρίες και αναμνήσεις στην επιφάνεια, ήταν σαν δώρα, μπορούσαν να σου ξεκλειδώσουν μια σκηνή ή ένα στιγμιότυπο, μεγάλο ή μικρό. Ελεγε για παράδειγμα “θέλω να φορέσεις τα σκουλαρίκια της εδώ” ή “έγερνε το κεφάλι της έτσι, όταν ήθελε να ρωτήσει κάτι”», σημειώνει η Αμερικανίδα ηθοποιός, η οποία έχει πιθανότατα στο τσεπάκι την πέμπτη της οσκαρική υποψηφιότητα.
Αρχισε να κάνει ταινίες όταν ήταν 6 ετών με μια κάμερα 8 mm και αληθινό φιλμ, μαθαίνοντας σταδιακά όλη την πρακτική δουλειά, πώς να κόβει και να κολλάει τα διαφορετικά κομμάτια κ.ο.κ., αναφέρει ο Γκέιμπριελ Λα Μπελ.
Απέναντί της, στον επίσης απαιτητικό ρόλο του πατέρα, βρίσκεται ο Πολ Ντέινο, ο οποίος μιλάει για τη σχέση των δύο γονιών και πώς αυτή σημάδεψε τον νεαρό Σπίλμπεργκ: «Το έχουμε δει και σε άλλες ταινίες του, πώς τον έχουν επηρεάσει η σχέση και ο χωρισμός των γονιών του. Αρχικά είχα άγχος, αλλά έπειτα είδα στα μάτια του να δείχνει ευάλωτος και αυτό με χαλάρωσε. Πάντα πίστευα ότι είναι περίπλοκο ο πατέρας σου να είναι εκείνος που σου μαθαίνει πώς να βάλεις ήχο σε ένα φιλμ και μετά να λέει “πρέπει να κάνεις λίγο πίσω” και “όλο αυτό να μείνει ένα χόμπι”. Η μητέρα του από την άλλη ήταν η καλλιτέχνις, από εκεί πήρε τα όνειρα και τη μεγάλη του φαντασία. Το σίγουρο είναι ότι υπήρχε τρυφερότητα και αγάπη μεταξύ τους, ακόμη και αν προκαλούσε πόνο κάποιες φορές».
Η Γουίλιαμς συμπληρώνει: «Μου έρχεται διαρκώς ο στίχος “only love can break your heart” του Νιλ Γιανγκ. Η αγάπη τους συνέχισε να υπάρχει, απλώς άλλαξε μορφή. Σκεφτείτε πως αυτοί οι άνθρωποι αγαπιούνταν μέχρι τον θάνατό τους στα 103 και στα 96 τους χρόνια αντίστοιχα. Στο φιλμ δεν βλέπουμε καν τη μέση της ιστορίας τους». Η ίδια σε μία από τις πιο συγκινητικές σκηνές της ταινίας, η οποία ανακαλεί αισθητικά και τον «E.T.», μαγεύει όλη την οικογένεια με τον χορό της στην εξοχή. «Το σενάριο έγραφε απλώς “η Μίτσι χορεύει μπροστά στα φώτα του αυτοκινήτου” και ο Στίβεν με άφησε να το κάνω όπως ήθελα. Ημουν τυχερή γιατί ο πιο πρόσφατος ρόλος μου ήταν η Γκουέν Βέρντον (σ.σ. υποδύθηκε τη διάσημη χορεύτρια στο τηλεοπτικό “Fosse/Verdon”), οπότε είχα μια βάση για να δουλέψω. Η Μίτσι βέβαια δεν ήταν επαγγελματίας χορεύτρια, όμως οι κινήσεις της έμοιαζαν με τέτοιας. Και υπάρχει και βίντεο με την ίδια να χορεύει στα 95 της. Θυμάμαι ότι έκανα ένα σωρό πρόβες για να το καταφέρω να μοιάζει φυσικό».
«Σκέτη μαγεία»
Εκείνος πάντως που εντυπωσιάστηκε περισσότερο με την ιστορία ζωής του Σπίλμπεργκ ήταν μάλλον ο Σεθ Ρόγκεν, ο οποίος άφησε για λίγο τις αγαπημένες του κωμωδίες, για να υποδυθεί έναν από τους πιο καθοριστικούς χαρακτήρες της ταινίας. «Αρχικά ήταν όντως μια μικρή έκπληξη όταν με επέλεξε για τον ρόλο του Μπένι. Εκ φύσεως είμαι κάπως διστακτικός με τις δραματικές ταινίες, επειδή έχω και σε τόσο μεγάλη εκτίμηση την κωμωδία, την οποία θεωρώ το πιο δύσκολο κινηματογραφικό είδος. Οταν δουλεύεις με τον Στίβεν, όμως, πρέπει να κάνεις το καλύτερο δυνατό, το οφείλεις στον εαυτό σου πρώτα από όλα να αποδώσεις. Σίγουρα η όλη εμπειρία άλλαξε την οπτική μου για εκείνον με πολλούς τρόπους. Πρώτα από όλα το πώς ολόκληρη η ιστορία της ζωής του καθορίστηκε από τη λατρεία του για το σινεμά από μικρή ηλικία. Και στη συνέχεια, αν φανταστείς πόσων ανθρώπων οι πορείες θα είχαν πάρει διαφορετική κατεύθυνση εάν το δικό του πάθος εκφραζόταν σε κάποιον άλλο τομέα. Είναι πραγματικά αποκαλυπτικό και έχει να κάνει με τη σχεδόν ανεπανάληπτη ικανότητά του να χρησιμοποιεί το σινεμά ως εκφραστικό μέσο. Σκέτη μαγεία».
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr
