O Παναγιώτης Κολέλης γεννήθηκε τον Ιούνιο του 1990 στην Αθήνα. Σπούδασε Λογιστική και Χρηματοοικονομικά στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, από όπου απέκτησε το μεταπτυχιακό του στη Δημόσια Πολιτική και Διοίκηση· ωστόσο, δραστηριοποιείται επαγγελματικά στον χώρο της επικοινωνίας και των δημοσίων σχέσεων. Οι «Κομμένες γλώσσες» είναι το τρίτο του βιβλίο (εκδ. ΚΨΜ).
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Την «Προπαγάνδα και πληροφόρηση» του Αρη Χατζηστεφάνου και τον «Ανήφορο» του Καζαντζάκη.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο Εγκόρουσκα στη «Στέπα» του Τσέχοφ, αυτό το εννιάχρονο αγοράκι που τιθασεύει τους φόβους του και περιπλανιέται στον κόσμο.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους ποιητές ή συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Δύο εκρηκτικές προσωπικότητες, τη Μαλβίνα Κάραλη και τον Ερνεστ Χέμινγουεϊ.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Ξεχώρισα μία φράση από τη συλλογή διηγημάτων του Χρήστου Οικονόμου, «Κάτι θα γίνει, θα δεις», που ξαναδιάβασα πρόσφατα: «Κι ο πόνος κι ο θάνατος όλα στη ζωή, σαν το νύχι στο κρέας είναι. Να το κόψεις μονάχα μπορείς, να το ξεριζώσεις όχι. Αν θες να ζήσεις δηλαδή».
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Το «Ανατολικά της Εδέμ» του Στάινμπεκ.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Οι «Φωνές» του Αντόνιο Πόρτσια.
Πώς συνδέεται η πραγματικότητα με το μεταφυσικό, το ορατό και το αόρατο;
Οταν στην καθημερινότητα συμβαίνουν εξωφρενικά πράγματα, τότε γίνεται δυσδιάκριτο πού τελειώνει η πραγματικότητα και πού ξεκινάει το μεταφυσικό, τι είναι τελικά ορατό και τι αόρατο. Στόχος μου στις «Κομμένες γλώσσες» ήταν αυτούς τους δύο κόσμους να τους περιπλέξω τόσο πολύ, που να επαφίεται στον κάθε αναγνώστη να τους ξεχωρίσει ανάλογα με τις εμπειρίες του στη ζωή.
Ποια η πηγή έμπνευσης όσον αφορά τη δημιουργία των εννέα ιστοριών;
Η επικαιρότητα αποτελεί τον καμβά πάνω στον οποίο ξετυλίγονται οι ιστορίες μου. Επιπλέον, η ανάγκη των ανθρώπων για αποδοχή είναι σταθερά κινητήριος μοχλός της συγγραφικής μου δραστηριότητας.
Ευτυχία και εκμετάλλευση. Ποιος ο ρόλος τους στο βιβλίο σας;
Οι ήρωές μου πασχίζουν να κατακτήσουν την πρώτη, όμως έρχονται συνεχώς αντιμέτωποι με τη δεύτερη. Γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης, αλλά εκμεταλλεύονται και οι ίδιοι όταν βρίσκουν την ευκαιρία να το κάνουν. Ισως επειδή νομίζουν πως εκείνοι που εκμεταλλεύονται τους άλλους είναι και πιο ευτυχισμένοι, όμως αυτό είναι μια ψευδαίσθηση που τους απομακρύνει από την πραγματική ευτυχία. Οταν το συνειδητοποιούν –όσοι το συνειδητοποιούν– είναι ήδη αργά για να επανορθώσουν.