ΒΕΡΟΛΙΝΟ -ΑΠΟΣΤΟΛΗ. Πρωινό (ξύπνημα), ελάχιστο πρωινό (φαγητό), πρωινή (προβολή). Η τελευταία με μπόλικα χασμουρητά και κάποιους να κοιμούνται κανονικά πάνω στις πολυθρόνες της σκοτεινής αίθουσας, οι οποίες πλέον είναι και ανακλινόμενες, κάνοντας ακόμη πιο εύκολο το έργο του Μορφέα. Αυτό είναι το ξεκίνημα της ημέρας στην Μπερλινάλε, με το σπουδαίο κινηματογραφικό φεστιβάλ να ανεβάζει πλέον ρυθμούς καθώς κατευθύνεται προς το πρώτο του Σαββατοκύριακο. Πέρα από την υπνηλία, ο δεύτερος κίνδυνος που καραδοκεί πέριξ των αιθουσών είναι να σε πατήσει κάποιο από τα εντελώς αθόρυβα ηλεκτροκίνητα οχήματα του χορηγού της διοργάνωσης, τα οποία είναι και τα μόνα που κυκλοφορούν σε εκείνα τα μέρη.
Εμείς, πάντως, γλιτώσαμε από όλα αυτά προς το παρόν και απολαύσαμε ταινίες, σε ένα φεστιβάλ που φαίνεται σε πρώτη ματιά να έχει αρκετά ανεβασμένο επίπεδο σε σύγκριση με πέρυσι. Και όχι μόνο στο διαγωνιστικό του τμήμα· αντιθέτως, η καλύτερη ταινία που είδαμε μέχρι στιγμής είναι πιθανότατα το «The Beast in the Jungle» του Αυστριακού σκηνοθέτη Πατρίκ Τσιχά, ο οποίος διασκευάζει το ομώνυμο διήγημα του Χένρι Τζέιμς σε μια ασυνήθιστη ιστορία αγάπης. Πρωταγωνιστές εδώ είναι η Μέι (υπέροχη η Αναΐς Ντεμουστιέ) και ο Τζον, δύο νέοι που συναντιούνται τυχαία σε ένα κλαμπ στα μέσα της δεκαετίας του 1970.
Η μεταξύ τους έλξη δεν είναι ακριβώς ερωτική, αλλά ακόμη βαθύτερη· εκείνος περιμένει εναγωνίως να του συμβεί εκείνο το «πράγμα» στη ζωή του και εκείνη του υπόσχεται να σταθεί δίπλα του. Τα χρόνια περνούν και οι δυο τους βρίσκονται σταθερά κάθε Σάββατο στο ίδιο κλαμπ, καθώς γύρω τους ο κόσμος αλλάζει. Ο Μιτεράν εκλέγεται πρόεδρος της Γαλλίας, ο εφιάλτης του έιτζ διαλύει τη γενιά τους, το Τείχος στο Βερολίνο πέφτει, οι Δίδυμοι Πύργοι σωριάζονται και αυτοί. Κάπου ανάμεσα στη φαντασία και στην πραγματικότητα, το φιλμ μιλάει ταυτόχρονα για τη χαρά της ζωής και την απογοήτευση του τέλους, παίζοντας και μερικές από τις καλύτερες μουσικές που έχουμε ακούσει τελευταία στο σινεμά.
Απολαύσαμε ταινίες, σε ένα φεστιβάλ που φαίνεται σε πρώτη ματιά να έχει αρκετά ανεβασμένο επίπεδο σε σύγκριση με πέρυσι.
Από το Πανόραμα μας έρχεται και το «Reality», ένα επίσης ξεχωριστό φιλμ, το οποίο επί της ουσίας μεταφράζει κινηματογραφικά την ακριβή (και ηχογραφημένη) καταγραφή μιας σύλληψης του FBI. Στις 2 Ιουνίου του 2017, η νεαρή Ριάλιτι Γουίνερ –την υποδύεται η γνωστή μας από το «Euphoria» Σίντνεϊ Σουίνι– φτάνει στο σπίτι της, όπου την περιμένουν δύο άνδρες. Ευγενικά της εξηγούν ότι είναι από το FBI και έχουν ένταλμα έρευνας για την κατοικία της. Αυτό που ακολουθεί τοποθετείται κάπου ανάμεσα στο δράμα δωματίου και στην ντοκιμαντερίστικη καταγραφή, καθώς στον θεατή αποκαλύπτεται σταδιακά ποια είναι η συγκεκριμένη κοπέλα και γιατί έχει μπλεξίματα με τις Αρχές.
Πάμε όμως και σε εκείνους που θα διεκδικήσουν τη Χρυσή Αρκτο. Το «Blackberry» του Ματ Τζόνσον μπορεί να μη συγκαταλέγεται ανάμεσα στα φαβορί, όμως είναι σίγουρα ένα αξιοπρόσεκτο φιλμ, το οποίο αφηγείται μια συναρπαστική αληθινή ιστορία. Το 1996 ένας ιδιοφυής μηχανικός υπολογιστών, ο Μάικ Λαζαρίδης, και ένας αδίστακτος μπίζνεσμαν, ο Τζιμ Μπάλσιλι, συναντιούνται. Ο πρώτος εφευρίσκει μια επαναστατική συσκευή που συνδυάζει για πρώτη φορά το τηλέφωνο με το Διαδίκτυο και το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Ο δεύτερος αναλαμβάνει να την πουλήσει. Το θρυλικό Blackberry γεννιέται. Το φιλμ του Τζόνσον περιγράφει την άνοδο και την πτώση μιας τεχνολογικής αυτοκρατορίας, από τις DIY καταβολές μέχρι τον τρομακτικό ανταγωνισμό της σύγχρονης αγοράς έξυπνων τηλεφώνων. Στο ενδιάμεσο κάνει και μερικά ενδιαφέροντα σχόλια πάνω στους τρόπους με τους οποίους οι συγκεκριμένες τεχνολογίες διαμόρφωσαν τις σημερινές καταναλωτικές και (κυρίως) κοινωνικές συνήθειες τις τελευταίες δύο δεκαετίες.
Ενδιαφέρουσες ιστορικές – κοινωνικές αναφορές είχε και το «Someday We’ll Tell Each Other Everything» της Εμιλι Ατέφ, το οποίο τοποθετείται κάπου στην ύπαιθρο της Ανατολικής Γερμανίας, ακριβώς μετά την πτώση του Τείχους. Ιδιαίτερα το πρώτο κομμάτι της ταινίας απεικονίζει τη μεγάλη αυτή αλλαγή στη γερμανική επαρχία (σπάνιο), πριν ακολουθήσει (δυστυχώς) ένα καταδικασμένο ρομάντζο στο σαφώς λιγότερο πρωτότυπο δεύτερο μισό.
Οπως και να έχει, η Μπερλινάλε επιβεβαιώνει για άλλη μία φορά την πολιτική της χροιά, η οποία γίνεται ακόμη πιο αισθητή με την προβολή του «Superpower», του ντοκιμαντέρ του Σον Πεν για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Ηδη από την τελετή έναρξης της Τετάρτης, ο Αμερικανός κινηματογραφιστής χαρακτήρισε υποδειγματική τη «Δαβίδ εναντίον Γολιάθ» αντίσταση της Ουκρανίας, πριν δώσει τον λόγο στον Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ενώ με ενδιαφέρον αναμένεται και η σημερινή συνέντευξή του Τύπου, όπου θα δεχτεί και τις ερωτήσεις των δημοσιογράφων. Εως τότε εμείς, βέβαια, θα έχουμε δει αρκετές ακόμη ταινίες και θα έχουμε περισσότερα να σχολιάσουμε γύρω από την 73η Μπερλινάλε, η οποία συνεχίζεται έως τις 26 Φεβρουαρίου.