Ο Κωνσταντίνος Αλσινός γεννήθηκε στην Αθήνα το 1986. Οσο ζούσε στην Ελλάδα, σπούδασε υποκριτική και συμμετείχε σε θεατρικές παραγωγές, ενώ ζώντας μόνιμα πλέον στο Λονδίνο, συνεχίζει σπουδές ψυχολογίας και εγκληματολογίας. Το μυθιστόρημα «Η πληγή του κόσμου» (εκδ. Μικρή Αρκτος) είναι το τρίτο του έργο.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
«Ενας σχεδόν τέλειος ένοχος» του Π. Μπρυκνέρ και το «Πλάθοντας ανθρώπους» της Β. Σατίρ.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Στο βιβλίο «Ζευγάρια που έγραψαν την ιστορία της Ελλάδας» της Λ. Διβάνη, ανακάλυψα άγνωστες πτυχές σπουδαίων προσωπικοτήτων και είδα πώς τα «εν οίκω» τους επηρέασαν τα «εν δήμω» και τανάπαλιν.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Τον «Ξανακερδισμένο χρόνο» του Μ. Προυστ.
Περιγράψτε την ιδανική αναγνωστική συνθήκη.
Σε οποιοδήποτε μέρος, αρκεί να υπάρχει ηρεμία. Είτε στο σπίτι είτε σε κάποιο ήσυχο καφέ, αλλά πάντα κοντά σε παράθυρο.
Υπάρχουν βιβλία για τα οποία νιώθετε ενοχές που σας άρεσαν;
Πιστεύω πως κάθε βιβλίο μάς «βρίσκει» όταν είμαστε έτοιμοι για την ανάγνωσή του, οπότε το όποιο αίσθημα ενοχής θα ήταν μάλλον αδικαιολόγητο.
Τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο σε ένα βιβλίο;
Πρώτα και πάνω από όλα η γλώσσα· να είναι πλούσια, σωστή και ανεπιτήδευτη, ώστε το έργο, στο σύνολό του, να μην προσβάλλει τον αναγνώστη. Η ουσιαστική λογοτεχνία δηλαδή.
Ποιο είναι το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσετε;
Σίγουρα οι «Μέρες Η΄» του Γ. Σεφέρη, που καλύπτουν αφενός τις τελευταίες ημέρες της θητείας του ως πρέσβη εδώ, στο Λονδίνο, και αφετέρου, τον επαναπατρισμό του στην Ελλάδα. Εχω τώρα παραπάνω λόγους να το επιθυμώ…
Ποιες διαδρομές ακολουθείτε στο βιβλίο σας για να μεταφέρετε τις αιτίες που οδήγησαν τη χώρα στα μνημόνια και στην κρίση;
Δεν νομίζω ότι προσπάθησα μεθοδικά να αναπτύξω αυτόν τον άξονα της ιστορίας, παρότι διαδραματίζεται το 2012. Εστιάζοντας, μέσω της ματιάς του αστυνόμου, στους χαρακτήρες ξεχωριστά, τους «επέτρεψα» να φανερώσουν ιδία βουλήσει τις αγωνίες των ημερών, μα και το αδιόρθωτο ανθρώπινο λάθος, συνθέτοντας τελικά ένα μυθιστόρημα κοινωνικό, ψυχογραφικό, αλλά και μοιραία πολιτικό (με την πρώτη έννοια) που φωτίζει κυρίως τη ζημιά που έγινε μέσα μας.
Ποια είναι τα αδιέξοδα των προηγούμενων γενεών που βιώνουν οι σημερινοί νέοι;
Διαλέγω ως κυρίαρχο την έλλειψη ελπίδας και την κοινή πεποίθηση πως τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί ν’ αλλάξει… Κάτι που ίσως δικαιολογεί εν μέρει και τη γενικότερη απολιτική συμπεριφορά.