Το φωτογραφικό ημερολόγιο της Εύης Καραγιαννίδη είναι μια φιλοσοφική ανάγνωση του τοπίου της Αττικής. Φιλόδοξο όσο και αν ακούγεται, φέρει, ωστόσο, μια αλήθεια, μια πρόθεση ανιδιοτελή και διαυγή, αποτυπώνει μια πορεία στο φως. Αυτή η ενότητα συγκεντρώθηκε σε ένα κομψό, μικρό βιβλίο, δίγλωσσο, με τίτλο «Halcyon Days, morning walks» και αποτελεί έκδοση της Luminous Eye, της φωτογραφικής γκαλερί στου Μακρυγιάννη (Μητσαίων 2Α), που είναι, επί της ουσίας, ένα κέντρο φωτογραφίας, ένα σημείο διάδρασης, ένα διαρκές σχολείο. Από αυτό το περιβάλλον έρχεται η έκδοση, αλλά η κατατεθειμένη δουλειά της Εύης Καραγιαννίδη έρχεται από πολύ μακριά και από πολύ βαθιά. Οι φωτογραφίες της ενότητας για τις «Αλκυονίδες» είναι φόρος τιμής στην άδηλη Αττική, στη φύση που απελευθερώνει μια παράλληλη δυνατότητα. Η Εύη Καραγιαννίδη εκτελεί ένα πρόγραμμα ποίησης. Μεταλαμβάνει λεπταίσθητους κραδασμούς και χαράσσει ανεπαίσθητες ιχνογραμμές στο γηραιό έδαφος του Υμηττού. Ακολουθεί αρχικά το ίχνος του Ιλισού και φτάνει έως τις πευκόφυτες πλαγιές της Καισαριανής, στη σκιά της Μονής και πιο πέρα. Οργανώνοντας μια διαδρομή σε ένα τοπίο που θα χαρακτήριζε κανείς αρχετυπικό της Μεσογείου, μυρωμένο από τα αρώματα του Νότου, διατυπωμένο σε ποιητικές και εικαστικές απόπειρες και διανοητικά σχεδιάσματα, στο βάθος των αιώνων, η Εύη Καραγιαννίδη καταφέρνει να δώσει κάτι απολύτως πρωτογενές που ωστόσο είναι ανεξήγητα οικείο, τόσο ώστε να αναδύεται ευπρόσδεκτα καινοφανές.
Οι φωτογραφίες της Εύης Καραγιαννίδη «δεν εκδηλώνονται σαν απλές οπτικές εμπειρίες», γράφει σε ένα πολύ ωραίο κείμενο στο βιβλίο ο Γάλλος φωτογράφος Bruno Chalifour. «Σε καλούν να τις νιώσεις όχι μόνο με την όραση αλλά και με την αφή, υπάρχει μια απτική υπόσταση στην απόδοση της φωτογράφου, στο τοπίο της Εύης, γιατί πρόκειται για το “δικό της” τοπίο, ένα ασφαλές καταφύγιο, που μας προσκαλεί να μοιραστούμε μαζί της». Οι φωτογραφίες τυλίγονται με σιωπή και φως. Ο ήλιος γεννά σκιάσεις, και τα βήματα ενός αόρατου οδοιπόρου ανοίγουν διάβα ανάμεσα στα χόρτα, τα λουλούδια, την άγρια βλάστηση του Υμηττού. Το μυροβόλο πεύκο αναδύεται ως θεότητα, μαζί και τα σκίνα, οι λυγαριές, τα πουρνάρια. Υπάρχει μια διαδικασία θέωσης, με όρους παγανιστικούς ή και βαθιά μεταφυσικούς. Ολα συγκλίνουν στην ανύψωση, στην ταπεινότητα. Η Εύη Καραγιαννίδη απελευθέρωσε ένα πυκνό σώμα φωτογραφιών. Είναι μια ανάγνωση της Αττικής αλλά και μια προσωπική ιεράρχηση. Είναι μια εναλλακτική αυτοβιογραφία ενός βλέμματος.