Ο Φρανκ Σινάτρα πέθανε στις 14 Μαΐου του 1998, στο νοσοκομείο Cedars-Sinai του Λος Αντζελες. Ηταν 82 χρονών. Η φωνή είχε σωπάσει.
Η είδηση βρήκε τον Αμερικανό δημοσιογράφο και συγγραφέα Πιτ Χάμιλ, φίλο του Σινάτρα, στο αεροδρόμιο του Μαϊάμι. Ο Χάμιλ παρακολουθούσε τους περαστικούς που διέσχιζαν τις αίθουσες κρατώντας τις βαλίτσες τους, όταν στις τηλεοράσεις προβλήθηκε ένα αφιέρωμα του CNN για τον δημοφιλή τραγουδιστή και ηθοποιό.
Ο Χάμιλ θυμήθηκε πως, τις νύχτες που πέρασαν μαζί σε μπαρ της Νέας Υόρκης, στο Λας Βέγκας και το Μοντεκάρλο, καπνίζοντας και πίνοντας ουίσκι, ο Σινάτρα προσπαθούσε να τον πείσει να γράψει την αυτοβιογραφία του.
Τον θάνατο του Σινάτρα ακολούθησε σειρά από άρθρα για τον καλλιτέχνη. Ο Χάμιλ τα διάβασε και παρακολούθησε στενά τη δημοσιογραφική κάλυψη για τον θρύλο του Σινάτρα, βρίσκοντάς την «άδεια» και «ελλιπή». Ελειπε ένα βασικό στοιχείο. Ο τραγουδιστής έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, μέσα και έξω από τα νοσοκομεία, ενώ οι τελευταίες του ερμηνείες δεν έμοιαζαν με εκείνες στο απόγειο της καριέρας του. Οπότε, γιατί ο Σινάτρα είχε για πολλούς τόσο μεγάλη σημασία;
Ο δημοσιογράφος αποφάσισε ότι, ακόμα και χωρίς τη βοήθεια του φίλου του, θα έγραφε επιτέλους την ιστορία του τραγουδιστή: τη δική του, εντελώς υποκειμενική εκδοχή. Είχε, εξάλλου, στη διάθεσή του πολύ υλικό.
Με τον Σινάτρα συναντήθηκαν πολλές φορές, μερικές από αυτές κατ’ ιδίαν, οπότε ο τραγουδιστής του μιλούσε με λεπτομέρειες για πολλές και διαφορετικές πτυχές της ζωής του. Ωστόσο ο Χάμιλ, ποτέ δεν σκόπευε να κυκλοφορήσει την «κλασική βιογραφία» του Σινάτρα με εκατοντάδες σελίδες από φωτογραφίες ή δεκάδες συνεντεύξεις. Πολλές από αυτές υπήρχαν ήδη και πολλές θα κυκλοφορούσαν στο μέλλον. Αυτό που επιθυμούσε ήταν να συμπυκνώσει σε μερικές σελίδες, όλες τις πτυχές του τραγουδιστή. Ηθελε να δημιουργήσει ένα «ψυχολογικό πορτραίτο».
Κάπως έτσι «γεννήθηκε» το βιβλίο «Why Sinatra Matters». Το βιβλίο εξερευνά το παρελθόν του καλλιτέχνη: τα παιδικά του χρόνια σε μια οικογένεια Ιταλών μεταναστών, τον ρατσισμό που βίωσε, τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και φυσικά την καριέρα του στη μουσική και τον κινηματογράφο, τις ερωτικές του περιπέτειες και τα σκάνδαλα. Για τον Χάμιλ, η ιστορία του Σινάτρα μπορεί να «χωρέσει» σε τρεις σημαντικές ενότητες: τη μουσική, την πολιτική και την αγάπη.
«Ο ήχος του ήταν κάτι διαφορετικό»
Ο Χάμιλ πάντα γνώριζε ότι η μουσική είχε μεγάλη σημασία για τον Σινάτρα. Σε συνέντευξη με τον Αμερικανό δημοσιογράφο και παρουσιαστή Τσάρλι Ρόουζ το 1998, τη χρονιά που κυκλοφόρησε το βιβλίο, ο δημοσιογράφος εξήγησε: «Η μουσική ήταν μοναδική και πρωτότυπη. Δεν υπήρχε τέτοιο μουσικό είδος μέχρι που εμφανίστηκε ο Σινάτρα. Πολλοί από εμάς το έχουμε ξεχάσει αυτό. Αυτή η μουσική ήταν της αστικής Αμερικής, που δημιουργήθηκε από την τελευταία γενιά μεταναστών σε αυτή τη χώρα, έγινε ο ήχος ενός συγκεκριμένου τμήματος των Ηνωμένων Πολιτειών και στη συνέχεια σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου. Δεν έμοιαζε με τον ήχο των Χανκ Ουίλιαμς και Μπομπ Ντίλαν. Ηταν κάτι διαφορετικό. Αλλά τουλάχιστον, εξίσου πολύτιμο».
Ο Σινάτρα έγινε ο «ποιητής της μοναξιάς», μιας επιδημίας που -εκείνη την εποχή- άρχισε να στοιχειώνει εκατομμύρια κόσμου.
Η αλλαγή στο επώνυμο που δεν έγινε και η σχέση με τη μαφία
Ο Σινάτρα γεννήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1915 από Ιταλούς γονείς. Εκείνη την εποχή, ο ρατσισμός απέναντι σε Ιταλούς μετανάστες ήταν έντονος. Σύμφωνα με τον Χάμιλ, ο μικρός Σινάτρα το συνειδητοποίησε για πρώτη φορά όταν ήταν πέντε ή έξι χρονών καθώς άκουγε προσβλητικά και ρατσιστικά σχόλια.
Το γεγονός ότι κράτησε το επώνυμό του, έγινε πράξη αντίστασης απέναντι στην ξενοφοβία. Στην αρχή της καριέρας του, ο τραγουδιστής Χάρι Τζέιμς πρότεινε στον Σινάτρα να αλλάξει το επώνυμό του σε κάτι άλλο, καθώς «απειλούσε» την καριέρα του. «Γιατί δεν αλλάζεις το όνομα σε Φρανκ Σάτιν;». Ο Σινάτρα απέρριψε την πρόταση. «Φαντάζεσαι να το άλλαζα; Τώρα θα τραγουδούσα σε κρουαζιερόπλοιο», είπε κάποτε στον Χάμιλ.
Μια από τις άγνωστες πτυχές του Σινάτρα ήταν η πολιτική του δέσμευση που προέρχονταν εν μέρει από την καταγωγή του. Μπορεί για πολλούς να αποτελεί έκπληξη το ότι όταν ήταν μικρός υποστήριζε οργανισμούς όπως η Ενωση για την Προώθηση Ανθρώπων Διαφορετικής Καταγωγής.
Οι θυελλώδεις έρωτες
Οσον αφορά την προσωπική του ζωή, ο Σινάτρα είχε πολλές και διαφορετικές σχέσεις. Σε ηλικία 24 ετών, παντρεύτηκε τη Νάνσι Μπάρμπατο, με την οποία είχε τρία παιδιά. Αλλά ο Χάμιλ δεν αμφιβάλλει ότι η μεγαλύτερη αγάπη του τραγουδιστή ήταν η Αμερικανίδα ηθοποιός Αβα Γκάρντνερ. Η σχέση του με την ηθοποιό ήταν γεμάτη σκάνδαλα και τσακωμούς, χωρισμούς και επανασυνδέσεις.
Παρά το ότι το 1957 χώρισαν, ο Σινάτρα, ποτέ δεν την ξεπέρασε. Χάρη στην Γκάρντνερ, ο τραγουδιστής συμμετείχε στην ταινία «From Here to Eternity» (1953) στον ρόλο του Αντζελο Μάτζιο. Η ερμηνεία τον οδήγησε στο Οσκαρ στην κατηγορία Β’ ανδρικού ρόλου. Από εκείνο το σημείο κι έπειτα, κυκλοφόρησε μερικά από τα καλύτερά του άλμπουμ: «In the Wee Small Hours» (1955), «Songs for Swingin’ Lovers» (1956), «Come Fly with Me» (1958), «Only the Lonely» (1958), «No One Cares» (1959) και «Nice ‘n’ Easy» (1960).
Η βιογραφία του Χάμιλ δεν φιλοδοξεί να αποκαλύψει όλα τα μυστικά του Σινάτρα, αλλά να παρουσιάσει ένα «οικείο» πορτραίτο του τραγουδιστή και ηθοποιού μέσα από τις θύμησες του συγγραφέα. Στην εισαγωγή, ο Χάμιλ θυμάται τις συζητήσεις τους: «Οπως όλοι οι σπουδαίοι καλλιτέχνες, έτσι και ο Φρανκ Σινάτρα είχε μυστικά, ατελείωτες αντιφάσεις. Μερικές φορές θα υπήρχε κάποια επιφοίτηση και θα έβλεπα μπροστά μου τον αβέβαιο ηλικιωμένο άνδρα που ήθελε πάντα να κατανοεί ό,τι συμβαίνει γύρω του. Μου άρεσε αυτός ο άνδρας πάρα πολύ».
Με πληροφορίες από την El Pais
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr
