O πρόεδρος του δικαστηρίου, Ζαν Λουί Περιές, ρωτάει τον κατηγορούμενο Σαλάχ Αμπτεσλάμ: «Ονομα πατρός και μητρός; – Το όνομα του πατέρα και της μητέρας μου δεν έχει καμία σχέση εδώ. – Επάγγελμα; – Μαχητής του Ισλαμικού Κράτους. Ο πρόεδρος κοιτάζει τις σημειώσεις του και λέει μειλίχια: Εγώ βλέπω εδώ: εποχιακά απασχολούμενος».
Το ημερολόγιο λέει 8 Σεπτεμβρίου 2021 και η προσοχή ενός μεγάλου μέρους του κόσμου δεν είναι στραμμένη στην πανδημία αλλά στο δικαστικό μέγαρο Ιλ ντε λα Σιτέ του Παρισιού. Εκεί και για τους επόμενους εννέα μήνες –όσο μια εγκυμοσύνη όπως γράφει ο Εμανουέλ Καρέρ– πραγματοποιείτο η δίκη των τζιχαντιστών τρομοκρατών που αιματοκύλισαν το Μπατακλάν το 2015. Ανάμεσα στους δημοσιογράφους που παρακολούθησαν την ιστορική δίκη ήταν και ο Εμανουέλ Καρέρ για το περιοδικό L’ Obs.
Από τον Σεπτέμβριο του 2021 έως τον Ιούλιο του 2022, ο Καρέρ αφηγείτο στους αναγνώστες του γαλλικού περιοδικού όσα συνέβαιναν στο δικαστήριο.
Κάθε εβδομάδα, από τον Σεπτέμβριο του 2021 έως τον Ιούλιο του 2022, ο Καρέρ αφηγείτο στους αναγνώστες του γαλλικού περιοδικού το χρονικό της δίκης. Στο τέλος, ο συγγραφέας συγκέντρωσε τα κείμενά του και τα μετέφερε σε ένα βιβλίο, το «V13», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, σε μετάφραση Γιώργου Καράμπελα.
Οπως και σε προηγούμενα βιβλία του, ο Καρέρ βυθίζεται στο θέμα του και σε αυτό το ταξίδι, με πολλές συναισθηματικές στροφές και σκαμπανεβάσματα, παίρνει μαζί του και τον αναγνώστη από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα. Δεν παρακολουθούμε απλώς την εξέλιξη μιας υπόθεσης, τις καταθέσεις των θυμάτων –επιζώντων και των γονιών των 131 νεκρών της επίθεσης–, τις μαρτυρίες των κατηγορουμένων ή τις αγορεύσεις της πολιτικής αγωγής και των συνηγόρων υπεράσπισης. Με ματιά διεισδυτική και στοχαστική, ο Καρέρ αναπλάθει τα πρόσωπα που χάθηκαν, τις ζωές που κόπηκαν στη μέση, τους έρωτες, τα όνειρα, την τσακισμένη καθημερινότητα όσων επέζησαν αλλά έγιναν φαντάσματα των παλιών τους εαυτών. Την ίδια στιγμή, προσπαθεί να ανιχνεύσει τους λόγους που οδήγησαν τους τζιχαντιστές που βλέπει μπροστά του να επιλέξουν ένα δρόμο χωρίς γυρισμό και να οδηγήσουν στον θάνατο δεκάδες ανθρώπους είτε άμεσα –ένας μόνον από την αρχική ομάδα επέζησε από τις επιθέσεις– ή έμμεσα κρατώντας έναν περιφερειακό ρόλο (ορισμένοι από αυτούς πέρασαν και από την Ελλάδα το 2015). Ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους περνούν οι μικρολεπτομέρειες της ημερήσιας διάταξης: οι δημοσιογράφοι που κάθονται στην αίθουσα, το χαλασμένο μηχάνημα του καφέ, τα ποτά στο διπλανό μπαρ. Ο Εμανουέλ Καρέρ παραδίδει ένα χρονικό όπου η συγκίνηση και ο τρόμος συναντούν την ευαισθησία.