Η τύχη το έφερε ο Ιλια Καμπακόφ να συνδεθεί και με την Ελλάδα. Oχι μόνον επειδή δύο από τα εμβληματικά έργα του βρίσκονται στην Ελλάδα, «Το καράβι της ζωής μου» μόνιμα στην Αθήνα και το «Πλοίο της ανεκτικότητας» προσωρινά στη Θεσσαλονίκη, αλλά και γιατί ταυτίζονται κατά κάποιο τρόπο με τη ζωή και τον θάνατό του. «Το «Καράβι» είναι το τελευταίο ταξίδι ενός ανθρώπου, ίσως το τέλος της ζωής του. «Στέκεται μεταξύ γης και ουρανού, μεταξύ ζωής και θανάτου. Κουβαλάει την ανθρώπινη ύπαρξη, τα συναισθήματα και τις μνήμες. Πλέει πέρα από τον χρόνο», έλεγε στη Θεσσαλονίκη η Εμίλια Καμπακόφ μιλώντας στην «Κ» (19/5/23), μεταξύ άλλων, και για τη μνημειώδη εγκατάσταση στο ΕΜΣΤ. Δέκα ημέρες αργότερα, έμελλε να αποχαιρετίσει τον σύντροφο της ζωής της, στο Λονγκ Αϊλαντ της Νέας Υόρκης. Ο σπουδαίος εννοιολογικός καλλιτέχνης Ιλια Καμπακόφ απεβίωσε ξαφνικά, ήσυχα, πριν κλείσει τα 90 του χρόνια, το Σάββατο 27 Μαΐου, περιτριγυρισμένος από τους αγαπημένους του, όπως ανακοίνωσε το ίδρυμα που έχει συστήσει με τη σύζυγό του και αντί λουλουδιών ζητήθηκαν φιλανθρωπικές δωρεές στο πρότζεκτ «Πλοίο της ανοχής». Πρόκειται για την τελευταία του εγκατάσταση, που «ταξιδεύει» εδώ και 18 χρόνια και αυτές τις ημέρες βρίσκεται εγκατεστημένο στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, μαζί με εκθέσεις στο Πειραματικό Κέντρο Τεχνών του MOMus, στην γκαλερί Donopoulos. Γεννημένος στη σοβιετική Ουκρανία το 1933, ο Ιλια Καμπακόφ σπούδασε στην Ακαδημία Τέχνης της Μόσχας, όπου ξεκίνησε την καριέρα του ως εικονογράφος παιδικών βιβλίων. Το εργαστήριό του ήταν το κέντρο ζύμωσης της εναλλακτικής –ανεπίσημης του σοβιετικού καθεστώτος– τέχνης και ο ίδιος πρωταγωνιστής της Εννοιολογικής Σχολής της Μόσχας. Εγκατέλειψε τη Σοβιετική Ενωση και το 1987 εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη.
Ο σπουδαίος εννοιολογικός καλλιτέχνης απεβίωσε ξαφνικά, ήσυχα, πριν κλείσει τα 90 του χρόνια, το Σάββατο 27 Μαΐου.
Σε όλη του τη ζωή, μέσα από ένα εκτενές έργο και μέσα από το κοινό έργο του με τη σύζυγό του Εμίλια, «δεν έπαυε να αφηγείται ιστορίες μέσα στις οποίες η φαντασία εισχωρούσε διαρκώς μέσα στην πραγματικότητα», σημειώνει το ΜΟΜus. Από τις υπέροχες γραφιστικές σειρές των «Χαρακτήρων» έως τη δημιουργία των «απόλυτων εγκαταστάσεων» ισχυρής ποιητικής και συμβολικής δύναμης. Αντιπροσωπευτικό έργο του είναι το «Καράβι της ζωής μου», που απέκτησε το ΕΜΣΤ το 2001. Θεωρείται ένα από τα ακριβότερα έργα της συλλογής και κατά τους ιστορικούς τέχνης ένα σπάνιο μουσειακό κομμάτι. Μπορεί να αποσύρθηκε προσωρινά (3/1/2023) από τον τέταρτο όροφο του μουσείου, αλλά πια πλέει πέρα από τον χρόνο. Σε έναν άγνωστο κόσμο, ίσως της ουτοπίας που ονειρεύτηκε ο Καμπακόφ.