«Είσαι άντρας ή ποντίκι;» ρωτάει ο προπονητής της παιδικής ομάδας. Ο Viggo απαντά με αμφιβολία, αλλά όλη η ομάδα φωνάζει «Αντρας»! Μετά την προπόνηση, ο Viggo πηγαίνει στο σπίτι του φίλου του Noel, που έχει σάουνα. Τα αγόρια ξεκινούν ένα παιχνίδι ανταγωνισμού για το ποιος είναι πιο άντρας. Κάπου εκεί υπάρχει και ένα φιλί στο στόμα. Πρόκειται για την περιγραφή σκηνής της ταινίας «Αγόρια στο ντους» του Σουηδού Κρίστιαν Ζέτερμπεργκ, την οποία μια Ελληνίδα θεατρολόγος πρόβαλε σε τάξη 10χρονων της Δ΄ Δημοτικού. Το «Αγόρια στο ντους» διηγείται την ιστορία μιας ανδρικής φιλίας και για το πώς δύο παιδιά καλούνται να μπουν σε κανόνες αρρενωπότητας. Την ταινία έχουν δει χιλιάδες παιδιά από το 2021 και το 2022 βραβεύτηκε ως καλύτερη ευρωπαϊκή ταινία μικρού μήκους για παιδιά. Εχει παιδαγωγικό στόχο τον προβληματισμό των παιδιών και το εύρος της ηλικιακής της απεύθυνσης ήταν 11-18 ετών, και επιλέχθηκε από την εκπαιδευτικό διότι βρίσκεται στην ψηφιακή πλατφόρμα κινηματογραφικών ταινιών CINEDU του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.
Την επομένη της προβολής το θέμα έγινε πρωτοσέλιδο σε ελληνικά ΜΜΕ και viral στο Διαδίκτυο, επειδή δύο γονείς ζήτησαν τον πειθαρχικό έλεγχο της εκπαιδευτικού, καθώς, λένε, πως σοκαρίστηκε ο 10χρονος γιος τους αφού διέγνωσε ομοφυλοφιλικά μηνύματα στην ταινία. Είναι ολισθηρό να αντικρούσει κάποιος την επιχειρηματολογία των γονιών. Το νομικό πλαίσιο της χώρας μας τους επιτρέπει να ασκήσουν όποια ένδικα μέσα.
Το θέμα, φυσικά, της προβολής τής, ανεπίτρεπτης για τέτοιες ηλικίες όπως υποστηρίζουν οι γονείς, μικρού μήκους ταινίας ήταν βούτυρο στο ψωμί για την τηλεόραση και τα ιντερνετικά ΜΜΕ. Για το είδος εκείνο της ενημέρωσης που εστιάζει στην επιδερμική παρουσίαση των θεμάτων και χρησιμοποιεί ως άλλοθι τους παράλληλους μονολόγους που κάνουν οι αντιτιθέμενες πλευρές στα παράθυρα. Τα ΜΜΕ –τηλεοπτικά, έντυπα, ηλεκτρονικά– που υιοθετούν λογική τηλεκαφενείου προσφέρουν άθλια υπηρεσία στην ενημέρωση του κοινού και στην αξιοπιστία του κλάδου. Ερώτημα, βέβαια, είναι εάν οι πολίτες κατανοούν τις ακρότητες των ΜΜΕ, όταν αυτές αφορούν την εύκολη αλίευση αναγνωστών, ακροατών, τηλεθεατών. Αμφιβάλλω. Αλλωστε, ο τρόπος που χειρίστηκαν τα ΜΜΕ και θεσμικοί φορείς τη διαμαρτυρία των γονιών του 10χρονου κατά της ταινίας καταδεικνύει τη βαθιά στρέβλωση σε σχέση με τον τρόπο που αντιμετωπίζεται στην Ελλάδα η αυτονομία του σχολείου.
Η καιροσκοπική οπτική των ΜΜΕ στην αξιολόγηση των «γαργαλιστικών» ειδήσεων ακουμπά στον συντηρητισμό της κοινωνίας και των γονιών οι οποίοι, με χαρακτηριστικά αυτοματισμού, προτάσσουν την «προστασία» των παιδιών τους από όσα μπορεί να δουν και να βιώσουν στο σχολείο και δεν «κουμπώνουν» με τα δικά τους προτάγματα. Για παράδειγμα, ενοχλούνται από τους εκπαιδευτικούς που λειτουργούν out of the box, αξιολογούν αυστηρά τους δασκάλους (αλήθεια, μπορεί να είναι όλοι άριστοι;), έχουν λόγο για το τι διδάσκεται στο σχολείο, αρνούνται στα παιδιά τους την ελευθερία να ζήσουν εμπειρίες τέχνης που εκείνοι δεν κατανοούν.
Ενα (μεγάλο) κομμάτι της κοινωνίας ζητάει από το σχολείο να μορφώσει τα παιδιά της με τις δικές του αντιλήψεις, ομφαλοσκοπώντας ότι μόνο εκείνο γνωρίζει τον ορθό δρόμο. Μπορεί να βλέπει τον κόσμο μόνο μέσα από τα φίλτρα των social, αλλά δεν τολμάει να ανοιχτεί σε αυτόν.